ပင္စင္စားတစ္ဦး၏ ရင္ဖြင့္္ခံစားခ်က္ (၂)

တခါ မူဆလင္ အေရးအခင္းေတြဖန္တီးျပီး တပ္ထဲမွာ ျဖန္တယ္။ တပ္သားေတြမုန္းလာေတာ့မွ မူဆလင္ ဗလီေတြကို ဖ်က္ခိုင္းခဲ့တယ္။ အဆံုးစြန္ေျပာရင္ ၁၉၈၈ ခုွစ္က နယ္က စစ္တပ္ေတြကို ရန္ကုန္ကို ဆင့္ေခတယ္။ ဗကပ ေတြကို ရန္ကုန္ကို ၀င္စီးျပီလိုေျပာယင္း ေခလာခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ အမိန္ကို မလြန္ဆန္ရဲလိုလိမ္ျပီးေခလာတဲ့ အထက္အမိန္ကို ကာက္လိုလာခဲ့ကတဲ့ တပ္သားေလးေတြပါ။ ပစ္ဆိုရင္ ပစ္ရတယ္။ ဖမ္းဆိုရင္ ဖမ္းရတယ္။ သူတိုကလည္း နယ္ျခားမွာ ဗကပေတြနဲရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ သူတို႔ဘက္က ဆံုးရံႈးရတဲ့ လူေတြလည္း ရွိမယ္။ အမွန္မဟုတ္တဲ့ အမိန္ကာက္ရတာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ တိုက္ကီးေတြနဲကားေတြ မိန္းမေခ်ာ ကေလးေတြကို ေတြေတာ့ `ဟာ သည္ဗကပ ကေလးေတြက အေတာ္ေခ်ာတာပဲ´ အာေမဋိတ္ေတြ ထြက္ခဲ့ကတယ္။ ဒီကလူေတြနဲအဆက္အစပ္ ရွိတဲ့ လူေတြကို ရန္ကုန္ကို ပို႔တာ မဟုတ္ဘူး။ တခါ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေကာလာ ဟာလ ျဖန္ေသး တယ္။ အရုိင္းအစိုင္း ခ်င္းတပ္ကို ေခလာခဲ့တာ သိပ္ရုိင္းတာပဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ခ်င္းလူမ်ိးေတြကားရင္ အသဲနာကမွာပါဘဲ။ လန္ကတ္လုပ္ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြ ဆင္ျပီး ရန္ကုန္က ၈၈ အေရးအခင္းကို တပ္နဲျဖိခိုင္းခဲ့ တာပဲ။ နဂိုကမွ ေရွတန္းက ၀င္လာတဲ့ မလိမ္မိုးမလိမ္မာ ဆင္ကန္းေတာတိုး အရြယ္ တပ္သားေလးေတြကို အရည္ေတြ အေငြ႕ေတြ တုိက္ျပီး ျမိခိုင္းျပီး အရွိန္တက္လာေတာ့မွ အမိန္ေပးတဲ့ အရာရွိက မဆင္မျခင္ အထက္အမိန္႔ကို ေစာင့္ျပီးကက္ကေလး ငွက္ကေလးမ်ားကို ပစ္ခ် ဖမ္းသတ္ျပီး အကုန္လံုးသိမ္းကံ ကားထဲ ဆြဲတင္က ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနကာရတဲ့ အဖမ္းခံ အျပစ္မဲ့တဲ့ လူငယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြ မြန္းက်ပ္ျပီး အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ေသကရ မေသမရွင္ ေတြကိုေတာ့ သျဂိၤဳလ္တဲ့ စက္ထဲထည့္ အေလာင္းေတြကို ထပ္ျပီး ထည့္ သျဂိၤဳလ္အေပ်ာက္ရွင္းပစ္ခဲ့ကတာေတြဟာ မဆလ လက္က်န္ေတြနဲလက္ပါးေစ ကြင္းအက်န္ေတြက ဆန္ေကာေလာက္မွ ေစာက္မနက္တဲ့ အေတြး အေခေတြနဲလူသားမဆန္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြပါဘဲ။ ဒါကိုကည့္ရင္ အထက္အမိန္တိုင္းဟာ တရားသလား၊ မတရားသလား မစဥ္းစားခဲ့ကေတာ့ပါ။ ဒါကိုပဲ တပ္မေတာ္သာလွ်င္ အဖ တပ္မေတာ္သာလွ်င္ အမိ ဆိုျပီး ျပည္သူလူထုကို အမိအဖသဖြယ္ အုပ္ခ်ပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ လိမ္စဥ္ေတြကို မီဒီယာေတြထဲ ထည့္တယ္။ ကေလာင္ လက္နက္ခြဲေတြ အမ်ားကီးျဖန္က်က္ျပီး ေတာ္၏၊ မေတာ္၏လည္း မစဥ္းစား ဆင္ျခင္တံု ညံဖ်င္းတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အင္မတန္တိမ္တဲ့ အေတြးအေခေတြန႔ဲကေလာ္စာေတြ ေရးကတယ္။ စုတ္စုတ္ႏႈတ္ႏႈတ္ကို အေကာင္းအရာ အရင္းမခံပဲ လူပုဂိၢဳလ္အစြဲနဲအဖြဲ႔ေတြကို နင္းေခ် ေရးသား ခဲ့တယ္။ ေရးတဲ့စာေတြက ွစ္မပါပဲ ရုန္ရင္းကမ္းတမ္းတာေတြပဲ ပါတယ္။ ခ်ီးက်းတဲ့နာမည္ရ ကေလာင္ သမား တခ်ိ႕ ပါ၀င္ ေရးလာကေတာ့ အံ့သမိပါတယ္။ သံအမတ္ေဟာင္းကီးေတြ ေတာင္ပါတယ္။ ကေလး အဆင့္ေလာက္မွ အေတြးအေခမပါတဲ့ သည္စာသားေတြကို ဘာေကာင့္ ေရးကတာလဲ။ စဥ္းစားေတာ့ သူတိုအသိုင္းအ၀ိုင္း ေတြကလည္း တပ္က ေ၀စားမွ်စား အလုပ္ေတြ ေပးထားတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ စည္းစိမ္ စီးပြား လုပ္ခြင့္ေတြ အမ်ားကီးေပးထားတယ္။ ေလာဘမိႈင္းေတြေကာင့္ သူတိုရဲအရွိေလာကမွာ ရထားတဲ့ စည္းစိမ္ေတြကို အေဟာသိကံ အျဖစ္မခံိုင္ကဘူး။ ဒါနဲပဲ မွားမွန္းသိတာကို ရင္မဆိုင္ရဲကပဲ မလိုတမာေတြ ေရးလာကေတာ့ တာပါပဲ။

ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲစနစ္ကို ျပန္ေဖာ္မယ္။ လြတ္လပ္ေရးရပီးစေခတ္ ေခတ္သစ္ထူေထာင္ေနခဲ့စဥ္က အသင္းအဖြဲ႔ ေတြရဲအမွားေတြကို ေထာက္ျပကမယ္။ တဆိတ္ကို တအိပ္လုပ္ေရးကမယ္။ ဗကပ ေတြကို ေရွတန္းတင္ ေရးပီး ဘုရားဖ်က္တာေတြကို ေရွတန္းတင္ေရးပီး ဘုရားဖ်က္တာေတြ ေစာ္ကားတာေတြကို ထည့္ေရးမယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲအဖြဲ႕က လြတ္လပ္ေရးယူေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြကို မေထာက္ မထား စြပ္ဆြဲပုတ္ခတ္ေရးမယ္။ ေတြကိုလည္းိုင္ငံေရးသမား အခ်င္းခ်င္းခြက္ေစာင္းခုတ္တဲ့ အေကာင္းေတြ ေရးမယ္။ိုင္ငံေရးပါတီနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားပုဂိၢလ္ေတြကို ေရွတန္းတင္တိုက္ခိုက္ပီး မီဒီယာ ေတြမွာ မဟုတ္မဟပ္ မ်ိးစံုနဲကိုးကားေရးမယ္။ ဒါဟာ သူတိုအလုပ္ပဲ။ပီးေတာ့မွိုင္ငံကို ကယ္တင္ခဲ့ရတာ ကိမ္ကိမ္ဘဲ။ ပ်က္စီးေနတဲ့ိုင္ငံကို သူတိုကပဲ ပိုင္ရွင္အေနနဲထူေထာင္ရတာေတြ ေရးသားမယ္။ ယခင္က ျမန္မာျပည္ယခု ျမန္မာျပည္ဆိုပီး ဓါတ္ပံုေတြနဲယွဥ္တြဲျပပီး လမ္းတံတားဖြင့္ပြဲေတြမွာ မင္းသမီး ကေလး ေတြ ကို ေရွကတင္ ကခိုင္းပီး ဂုဏ္ယူေဖာ္ျပကမယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ သူတိုကပဲ အလွဴႀကီး အတန္းကီး ေတြ ကို ေနစဥ္ရက္ဆက္ေပးေနသေယာင္ သံဃာေတာ္ေတြေရွမွာ ၀ပ္သြားမယ္။ ၀တၱဳေတြကို ဆက္ကပ္ လွဒါန္း ယင္း လွဴၾက တန္းကမဲ့ အလွဴ႕ရွင္ သေဌးကီးေတြဆီက က်ပ္သိန္းရာေထာင္တိုကို တဆင့္ လက္ေ၀ခံ လုပ္ မယ္။ ဂုဏ္ျပလက္မွတ္ေတြေပးမယ္။ ရတဲ့လူေတြကလည္း လိုင္စင္တခု ရထားတဲ့အလား မိမိတိုအတြက္ စီးပြားျဖစ္လုပ္ငန္းေတြကို တိုးခ်ဲမယ္။ သည္လက္မွတ္ေတြကို သံုးပီး ကိုယ္က်ိးစီးပြား တိုးတက္လာေအာင္ လုပ္ယင္း ဗိုလ္ခ်ပ္ေတြနဲပုလင္းတူဗူးစိုေတြ ျဖစ္လာကတယ္။ တစတစနဲအျခားေသာ လူထုလူတန္းစား အလာေတြဟာလည္း ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး၊ ဘာမွ တိုးတက္မအရွိေတာ့တဲ့ လူသားေလး ေတြ အျဖစ္နဲ႔ ၾကန္အင္လကဏာေတြ ေမွးမွိန္လာမယ္။ ဒီလိုပဲ အစြမ္းအစေတြ ငုတ္လွ်ိးကုန္ကတယ္။ ဒါေတြဟာ လူသား တဦးကို (သို) ျပည္သူတစ္ေယာက္ကို မသိမသာ ေအာက္တန္း ေနာက္တန္းက်ေအာင္ ဖန္တီးေပးေနတာနဲတူေနတယ္။

ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့လူလက္တစ္ဆုပ္စာနဲမ်ားျပားလွတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းနစ္ကရတဲ့ လူတန္းစားဟာ ကြာဟ သထက္ ကြာဟ လာကပီး ေနာင္တခါ တိုင္းျပည္အတြက္ လူေတာ္လူေကာင္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ရမဲ့ အေရး ေပေပါက္ကရပါေတာ့မယ္။ အလယ္အလတ္တန္းစား လိုေခတဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြဟာ ေအာက္ဆံုး လႊာကို ေရာက္ေနရပီ မဟုတ္လား။ိုင္ငံတစ္ိုင္ငံကို ျပစုပ်ိးေထာင္တဲ့ ေနရာမွာ ပညာတတ္ လူတန္းစား ကသာ ေရွေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ လူခ်မ္းသာ ဗိုလ္ခ်ပ္ေတြေရွခပ္႐ိုုိ႕႐ုိိုိ႕ေလး ခစားေနရတဲ့ ဘ၀ ေရာက္ရွိေနကရပီး ဘာမွ စဥ္းစားေတြးေခဥာဏ္မရွိတဲ့ လူေတြရဲအေငါက္အငန္းခံ ဘ၀ကို လည္ဆင္း ေပးေနရတာ ကေတာ့ ဦးေတာ္ခ်ေနရတာကေတာ့ တိုင္းျပည္တျပည္ မတိုးတက္ မထြန္းကား ရတဲ့ အေကာင္း တရား တခုပါ ေနပါတယ္။ ေရွေဆာင္လမ္းျပ လုပ္သင့္တဲ့ လူပုဂိၢလ္က အာဏာရွင္က ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ေစခိုင္းတဲ့ အမိန္အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနရပီး တခြန္းမွ ျပန္မဟိုင္တဲ့ ဘ၀ဟာ တိုင္းျပည္ေရွေရး မေကာင္းျခင္းရဲလကၡၡၡဏာပါဘဲ။

စစ္တပ္ဟာ သူတိုတသက္လံုးအုပ္ခ်ပ္ မင္းမူိုင္ေအာင္ အတင္းအဓမအေျခခံမူကမ္းကို ႏၵခံယူပြဲ လုပ္ပီး အုပ္ခ်ပ္ေတာ့မယ္။ လက္ရွိ အုပ္ခ်ပ္ေနတဲ့ကိးနီစနစ္၊ ဗဟိုဦးစီးစနစ္ နီးပါးေလာက္ ရွိေနတဲ့ အမည္ခံ စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုပီး အုပ္ခ်ပ္ေရးကို အသက္သြင္းမယ္။ ဒီေတာ့ တရား၀င္ အစိုးရျဖစ္လာတာနဲပိုပီးေတာင္ ရက္စက္ဖိွိပ္ အုပ္ခ်ပ္လာေတာ့မယ္။ အမည္ခံ စည္းမ်ဥ္းေတြ စာရြက္ေပက စည္းကမ္းေတြ စာရြက္ေပက တိုင္းျပည္ တိုးတက္ကီးပြားမဇယားေတြကို ေရွတန္းတင္ပီး ေနာက္ပိုင္းကေန ပဥမံတပ္သား ေတြကို ခန္႔ထားျမဲထားရွိမယ္။ ပဥမံတပ္သားဆိုတာကံဖြတ္လို၊ စြမ္းအားရွင္လို မီးသတ္လိုကက္ေျခနီလို ေကာက္သင္းေကာက္ ဖြဲစည္းထားတဲ့ ရယက မယက စတဲ့ အေျခခံအင္အား ေတြျဖစ္တယ္။ သူတိုက အေျခခံ ရပ္ကြက္ေတြ က ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ဧည့္စာရင္းစစ္သလို ေတြမွာ အုပ္စုလိုက္ဖြဲ႔ၿပီး အင္အား ျပမယ္။ခိမ္းေျခာက္ကမယ္။ ဒီေတာ့ အေျခခံဥပေဒဆိုတာကီးက ွစ္မပါတဲ့ အေပယံ အခြံကီး ပဲျပန္ျဖစ္မယ္။ ဒီလိုနဲတန္ျပန္တဲ့ လူရွိရင္ွိမ္ပစ္မယ္။ တန္ျပန္တဲ့ အင္အားေတြကီးထြားလာရင္ ဗိုလ္ခ်ပ္ တျဖစ္လဲ သမ ဒု သမ ကာကြယ္ေရး၀န္ကီး၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ပ္ ေတြက ျပန္လည္ အာဏာသိမ္း ဦးမယ္။ ဒါေတြကို ျပည္သူႊတ္ေတာ္မွာပဲ မဲခြဲဦးေတာ့ တပ္ကလႊတ္ထားတဲ့ အမတ္ ၂၅ % ပါပီးသား ႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲရင္ ဘယ္နည္းနဲမွ မွန္ကန္တဲ့ ဘက္က မဲခြဲိုင္မွာ မဟုတ္သလို ဆန္က်င္မျပတဲ့ က်န္တဲ့ အမတ္ေတြကို ပုဒ္မအမ်ိးမ်ိးတပ္ပီး ထိန္းသိမ္း ဖမ္းဆီးဦးမယ္။ သည္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ကရတဲ့ အမတ္ ေတြရဲအသက္အိုးအိမ္ေတြကို ဘယ္လို အာမခံမလဲ။ အမတ္ေတြ မဲရသြားတဲ့မိဳ႕နယ္ရပ္ကြက္ေတြ ကေရာ အာမခံ ခ်က္ေပးကမလား။ မျဖစ္ေရးခ်ပါဘဲ။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ျပည္နယ္တိုဘာတိုညာတိုမွာလဲ အုပ္ခ်ပ္ေရး ဖက္က လူေတြဟာ ဘယ္နည္းနဲပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တပ္က လူေတြ တျဖစ္လဲ အထူးပညာရွိ ေတြလို ျပန္ကိုင္ခိုင္းမွာပဲ။ SB လို အဖြဲေတြကို ဘယ္သူက ကိုင္မလဲမိဳ႕နယ္ေတြမွာလည္း သူတိုအလိုက် အခါအခြင့္ ေပးထားတဲ့ စစ္မႈထမ္းေဟာင္းေတြ ဆက္ရွိ ေနဦးမွာပဲ။ ဒါေတြဟာ ေရြးေကာက္ပြဲပီးတဲ့ တိုင္ေအာင္ ဆန္က်င္ဘက္ အမတ္ေလာင္းေတြ အတြက္ ဘာမွ ေရေရရာရာ လုပ္ိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ အရာေတြ ပါပဲ။

ျပည္သူက ယံုကည္လိုေရြးေကာက္လိုက္တဲ့ အမတ္ေတြဟာ ကိုယ္မိဳ႕နယ္က ျပည္သူေတြကို ဘယ္လို ကိုယ္စားျပမလဲ။ ျပည္သူေတြ လိုအပ္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းေပးမွာလား။မိဳ႕နယ္ျပည္သူထဲက အခြင့္ အေရးကို တင္ျပပီး ေတာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျပန္ဖမ္းမွာလား။ အေကာက္တရားနဲေျခာက္ ထားဦး မွာလား။ ဒါျဖင့္ရင္မိဳ႕နယ္တစ္ခုမွာ ယိုယြင္းေနတာေတြကိုမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြ လုပ္ခ်င္ရင္ ႊတ္ေတာ္မွာ တင္ျပရင္ ျဖစ္ိုင္ပါ့မလား။ စဥ္းစားကည့္ရင္ ႊတ္ေတာ္အမတ္ကိုယ္တိုင္က ဘယ္ေလာက္မ်ား အာဏာရွိ ပါသလဲ။ သူေရာ တင္ျပရဲမလား။ စတာေတြဟာ ဒီမိုကေရစီမက်တဲ့ ဖြဲစည္းပံု အေျခခံဥပေဒကီးက ေပေပါက္ လာမဲ့ ွစ္မိဳ႕ဖြယ္ ွစ္သာရေတြ ပါပဲ။ ဘယ္လို ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးေတြကို ေပးမွာလဲ။ တခုခုကို ေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ တခုခုကို တိုးတက္ခ်င္လိုစာကည့္တိုက္ ကေလးေတြ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဖြင့္ခ်င္ရင္ အားကစား ခန္းမေလးေတြကို ဖြင့္ခ်င္ရင္ ရယက ကို တင္ျပရဦးမွာလား မယက ဆီေရာ တင္ျပရဦးမလား တခုခုကို ေလွ်ာက္တိုင္းကိးနီစနစ္ရဲအကန္႔တိုင္းကို ျဖတ္ကရပီး အကန္႔တိုင္းျဖစ္တိုင္း တန္စိုး လက္ေဆာင္ေတြ ေပးရဦး မွာလား။ အမ်ိးသားကဒ္ေဆာင္ထားရက္နဲဘယ္သြားသြား ရပါ့မလား။ သြားတဲ့ ေနရာတိုင္းက အာဏာရွင္ တိုင္းကို ျပရဦးမွာလား။ အစစ္ေဆးခံရဦးမွာလား။ ကိုယ္ျပည္ထဲ ကိုယ့္အမ်ိးဆီ သြားအိပ္ရာမွာ ညပိုင္းမွာ သန္ေကာင္စာရင္း စစ္တာမ်ိးလို လူအုပ္စုနဲ၀ိုင္းပီး တံခါးေခါက္တာ မ်ိးေတြ ရွိဦးမလား။ တကယ္ ေတာ့ ဘယ္ိုင္ငံမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဥပေဒ ဆိုတာရွိတယ္။ ဥပေဒ ျပင္ပကို ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကိုသာ ဥပေဒ ဘက္ေတာ္သား ရဲေတြက မွန္မွန္ကန္ကန္ ေစာင့္ေရွာက္စစ္ေဆးဖိုတရားဥပေဒ ရင္ဆိုင္ရရင္ တရားခြင္သြားဖိုေရွေနေရွရပ္ ငွားရမ္းခြင့္ မွန္ကန္တဲ့ တရားစီရင္ေရး စာအုပ္ေတြသာ ရွိသင့္ပီး မမွန္မကန္နဲဥပေဒနဲကံးမ၀င္တဲ့ လူမိုက္လို အဖြဲေတြက အိမ္တအိမ္ကို ၀ရမ္းမပါပဲ စစ္ေဆးတာတိုေငါက္ငမ္းတာ တိုဖမ္းဆီးတာတိုမလိုရင္ မလိုသလို ညွင္းဆဲတာတိုရွိလာဦးမွာလား။ ေနစဥ္ ေနရတဲ့ ဘ၀မွာ တရားဥပေဒရဲရင္ခြင္ေအာက္မွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေနိုင္ခြင့္ ရပါ့မလား။ အျမဲတမ္း ဗိုလ္က်စိုးမိုးတဲ့ ခုလို ရပ္ကြက္ ရယက လူကီးနဲစြမ္းအားရွင္ကံဖြံနဲမီးသတ္၊ကက္ေျခနီ အမ်ိးသမီးအဖြဲေတြ စုေပါင္းပီး အိမ္ေတြကို ခြဲတမ္းနဲဗိုလ္က်ခဲ့ရင္ တရားဥပေဒအရ တိုင္တမ္းခြင့္ ရပါသလား။ တရားသူကီးမ်ားကေရာ ယခုကဲ့သိုမိုးေပက က်လာတဲ့ အမိန္ေတြ နာခံျပီး တရားခံ မဟုတ္သူကို တရားခံ လုပ္ဦးမွာလား။ ဒါေတြဟာ ေနာင္လာမဲ့ စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီရဲမရွင္းလင္းတဲ့ ွစ္မပါတဲ့ ဟာကြက္ေတြ ရွိတဲ့ အရာေတြပါပဲ။ ယံုကည္ဖို႔ ခက္လွတဲ့ စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီပါ။

ဒါနဲ႔ တဆက္တည္းေျပာရရင္ က်ေနာ္တိုငယ္စဥ္က ေနရတဲ့ ဘ၀ေလး ေတြကို စဥ္းစားမိရင္း တမ္းတ မိခဲ့ပါတယ္။ ပညာေရး၊ စား၀တ္ေနေရး၊ လူမပတ္၀န္းက်င္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ပြဲလမ္းသဘင္ မ်ားွင့္ အသင္းအဖြဲငယ္ွင့္ သမဂအဖြဲအစည္းမ်ား အထက္ေဖာ္ျပပါ အေကာင္းအရာမ်ားကို သင့္ သေလာက္ တင္ျပရရင္ မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္တိုငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ဘ၀ (၁၉၅၀ မွ ၁၉၆၂ ထိ) ဟာ ရိုးရွင္းျပီး ေပ်ာ္ရင္စရာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ လူကလည္း ဆင္းရဲတဲ့ အေလ်ာက္ ခ်မ္းသာတဲ့ လူကလည္း ခ်မ္းသာတဲ့ အေလ်ာက္ တရားဥပေဒ ေဘာင္ေအာက္ ေနကရေတာ့ ေဘးကင္းရန္ကြာတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သူခိုးရွိရင္ ရဲကဖမ္းမွာပဲ။ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတဲ့လူကိုေတာ့ ဘယ္ရဲကမွ ဘယ္ လူရမ္းကားမွ မေစာ္ကားရဲကဘူး။ ဘာျဖစ္လိုလဲ တရားဥပေဒ ရွိေနတာကိုး။ ရပ္ရြာ၊ ရပ္ကြက္ လူကီးကလည္း ရပ္ရြာကပဲ တည္ကည္တဲ့ ရုိေသေလးစားေလာက္တဲ့ လူကို ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား ေတြ ကိက္ တင္ေျမွာက္ ထားကရေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ေကာက္က်စ္တဲ့ လူသိပ္မပါဘူး။ အာဏာသိပ္မျပဘူး။ ရပ္ေရး ရြာေရးက အစ ကိုယ္က်ိးလည္း မဖက္တဲ့ လူမ်ိးက မ်ားပါတယ္။

ပညာေရးမွာလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေတြ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ တက္လာရေပမဲ့ က်ရွင္ရယ္လိုလည္း သိပ္မရွိပါဘူး။ က်ရွင္ယူတဲ့လူ နည္းပါတယ္။ နည္းရတဲ့ အေကာင္း ကလည္း သင္ကားေပးတဲ့ ဆရာေတြက ကိုယ္က်ိးမဖက္ စာလည္းသင္ေပးတယ္။ လူမေရးလည္း သင္ေပး တယ္။ တပည့္အေပ သားသမီးလို ဆက္ဆံခဲ့ကတယ္။ သည္ေတာ့ဆရာဆိုရင္ တပည့္ေတြက ခ်စ္ေကာက္ ရိုေသခဲ့ကတယ္။ ယခုတိုင္ က်ေနာ္တိုဆရာကိုေတြရင္ မိရင္းဖရင္း ကို ေပ်ာ္ရင္ကရပါတယ္။ အဲသည္ ေခတ္ဟာ ဆရာတပည့္ ရုိးသားကတယ္။ ေငြကိုမကည့္ပါဘူး။ လူသားခ်င္း ဆက္ဆံတာပဲ အေလးထား တယ္။ အဲသည္ေခတ္က ဆရာေတြဟာ ရတဲ့လစာ ၁၂၆ က်ပ္ ၁၈၅ က်ပ္ စတဲ့ လစာေတြနဲေလာက္က တယ္။ ဒါေတြကလည္း ဆရာေတြ ေအာက္တန္းမက်ခဲ့ရပါဘူး။ မွန္ကန္တဲ့ ေခတ္ေအာက္မွာ ေနရစားရေတာ့ ပညာေရးမွာလည္း ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ ေမာ္နီတာ တေယာက္ကို အတန္းဆရာက ခန္ေပးထား တတ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြလိုအပ္ခ်က္ ရွိရင္ တင္ျပပိုင္ခြင့္ ေပးထားတယ္။ ညီညီညြတ္ညြတ္ နဲအတန္း သာယာေရး ေက်ာင္းသာယာေရး ကို ညီညာဖ်ဖ် လုပ္ခဲ့ကတယ္။ ယခုေခတ္လို အတန္းထဲမွကံခိုင္ ဖြံ႕ၿဖိ ေရး အသင္း၀င္ရတာတို အတန္းထဲမွာ ေစာင့္ကည့္ခဲ့ရတာတိုမရွိပါ။ကံခိုင္ဖြဖိးေရးမ၀င္ရင္ အတန္း ခ်မယ္ ေက်ာင္းထုတ္မယ္။ ဒါေတြမရွိပါ။ `သည္ကေလး စာရိတေကာင္းရဲလား၊ ပညာေကာင္းရဲလား၊ လူမေရး စိတ္ဓာတ္ရွိရဲလား´ ဒါေတြ ပဲ တကိုယ္ရည္ အရည္အခ်င္းေပမူတည္ပီး ေက်ာင္းက ေျမွာက္စားတယ္။

သူငယ္အခ်င္းခ်င္းကား ခ်စ္ခင္ကတယ္။ မေစာ္ကားကဘူး။ ဆရာေတြ အပိုင္းကလည္း အထက္ အာဏာပိုင္ န္ကားခ်က္ အပိုေတြ မရွိတဲ့ အတြက္ ဆရာပီပီသသ အလုပ္ကို လုပ္ပီး ေက်ာင္းသားရဲေလးစားကည္ညိကို ခံစားကရတယ္။ တပည့္ကည္ညိသေလာက္ သည္ဆရာဟာ ဆရာပီသ ခဲ့ကတာ ပါပဲ။ အထက္အမိန္ေပး ေစခိုင္းလိုမဟုတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ အေစာင့္ခ်ခံရတာတိုစာရင္းေကာက္ရတာ တိုလူထုစည္းေ၀းပြဲေတြမွာ လိုက္ေအာ္ေပးရတာတိုေထာက္ခံရတာတိုအစရွိတဲ့ လူေတြ ကည္ညိပ်က္ေစမဲ့ အလုပ္ေတြကို အခိုင္းမခံရပါဘူး။ ဦးေန၀င္းလက္ထက္က ဆရာေတြကို ရင္ထိုးေတြခ်ိတ္ခိုင္းရာမွာ `ပညာေရး၀န္ထမ္း´ ဆိုပီး တံဆိပ္ခတ္ခံရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာပဲကည့္ကည့္ ဆရာဟာ ဆရာပါပဲ။ တပည့္ေတြကို သင္ကားေပး၊ ဆိုဆံုးမ ရမဲ့ပုဂလ္ေတြ ျဖစ္ေတာ့ ဆရာ အေနနဲပဲ အသိအမွတ ္ျပရမွာျဖစ္ေပမဲ့၊ ဆရာ့ရဲဂုဏ္ရည္ကိုွိမ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ပညာေရး၀န္ထမ္းတဲ့။ပီးေတာ့မွ ဆရာေတြကို ၀န္ထမ္းသဖြယ္ သူတိုေစခိုင္းရာ ကြန္ေတြသဖြယ္ အမ်ိးမ်ိး ျခယ္လွယ္ပီး ခိုင္းကတယ္။ ဒါနဲပဲ ဆရာေတြရဲပင္ကို ဇာတိ မာန ေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ မရွိေတာ့ပဲ လခကလည္း နည္း ရတဲ့ကားထဲ ဇာတိဂုဏ္ပါွိမ္ခံရေတာ့ ဆရာေတြရဲရုပ္ဟာ ေပမလာေတာ့ပဲ ွိမ္ခံ၊ အခိုင္းခံ ရုပ္ေသးအမထမ္း သဖြယ္ အခိုင္းခံရုပ္ေသး အမထမ္းသဖြယ္ လူကီးလာရင္ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ရတဲ့ အဆင့္ထိ ေလွ်ာ့ ခ်ခံ ခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း တပည့္ေတြရဲေလးစားမလည္း မရရွိကေတာ့ပါ။ အက်င့္ပ်က္ခ်စားခံရတဲ့ ဆရာအမ်ိး အစားထဲပါေတာ့တာပါပဲ။ လခနည္း ၀န္ထမ္းေတြလည္းျဖစ္ျပန္၊ ေနစရာ အိမ္ေတြလည္းရကတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ ကားအကိအပိုလည္း မရွိေတာ့ ဆရာေတြဟာ ေနစဥ္ ကားခေတြနဲပိပီးေတာ့ မိမိ မိသားစုရဲစား၀တ္ေနေရးေျပလည္ေအာင္ ကံအဖန္လုပ္ကရျပန္တယ္။ ဒါေတြဟာ ဆရာေတြ လခစား သမားေတြရဲအက်င့္စတင္ပ်က္ခဲ့ရတာပါပဲ။ အျခား အမထမ္း အက်င့္ပ်က္တာ အေရးမကီးေပမဲ့ ဘာသာ တရားအရ အထြတ္အျမတ္ထားခံရတဲ့ ဆရာေတြက်ေတာ့ ပိုမိုပီး အေျပာခံရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ အုပ္ခ်ပ္ သူ ေတြရဲစံနစ္ေတြညံဖ်င္းခဲ့လိုျဖစ္ခဲ့ကရတာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ တဆက္တည္း စား၀တ္ေနေရး အေကာင္း ေျပာရရင္၊ ဦးေန၀င္းလက္ထက္က စလိုယေနတိုင္ ျပည္သူလူထုေတြဟာ ပံုစံ အမ်ိးမ်ိး နဲစခန္း သြားရ ရွာက ေဖြက ရာမွာ အခက္အခဲေတြကေတာ့ သူနည္းနဲသူ ခံကရတာခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္တို ၆၂ နွစ္ မတိုင္မီက ရုိးရုိး သားသား ရွာေဖြကလို၀ီရိယ ရွိကမယ္ဆိုရင္ ထမင္းနပ္ မွန္ေအာင္ လင္လင္ စားခဲ့ကရပါတယ္။ ေငြရွာရတာ ကလည္း သိပ္အခက္ မေတြခဲ့ရပါဘူး။ စားကုန္ ေစ်းႏႈန္းေတြမွာလည္း ပစည္း တခု အေပအျမတ္ေငြ ၁၀ % မွ ၂၅ % ထိသာ တင္ထားကပါတယ္။ ယခုလို လူကိုကည့္ပီး ေစ်းႏႈန္းကို အမ်ိးအစား တမ်ိး အျမတ္ကို အမ်ိးမ်ိး တင္ထားတာ မ်ိး မရွိေတာ့၊ စားသံုးသူက ကိုယ္၀ယ္စားရမဲ့ ပစည္းကို ေစ်းႏႈန္း မွန္မွန္နဲ၀ယ္စားခြင့္ရရွိကပါတယ္။ သည္ေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲစရာ မရွိခဲ့ကပါ။ ဥပမာ မုန္ဟင္းခါး တပြဲစားမယ္ ဆိုရင္ ၁၅ ျပား၊ ေခါက္ဆြဲေကာ္တပြဲ ငါးမူး စသျဖင့္ ဦးေန၀င္းတက္လာေတာ့ ျမန္မာတျပည္လံုး ကြမ္းယာ ဆိုင္က အစ၊ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ဆိုင္ပါမက်န္၊ ကုန္ကီး ကုန္တိုက္ေတြ စက္ရုံေတြ ရုပ္ရွင္ရုံေတြ၊ ကပြဲရုံ ေတြ အားလံုး သိမ္းလိုက္တဲ့ အခါ က်ေတာ့ ဆင္းရဲသား လည္းမြဲတာပဲ သူေဌးလည္းမြဲကေတာ့တာပဲ၊ သူတိုေျပာတာကေတာ့ိုင္ငံျခားသား အရင္းရွင္ ကုန္သည္ေတြ၊ ဘဏ္သူေဌးေတြကို သိမ္းခဲ့တယ္။ ဆိုေပမဲ့ မိမိ လူမ်ိးရဲအက်ိးစီးပြား ဆိုင္ကေလးေတြက အစ အကုန္ပါကုန္ကေတာ့ အားလံုးမြဲကုန္ကေတာ့တာပါပဲ။ အားလံုးကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္တယ္။ ရွိသမွ် အရင္း အျမတ္ေတြဟာ တပ္က အားလံုးယူသြားခဲ့ကတယ္။ ဘယ္ဗိုလ္ခ်ပ္ ဗိုလ္မွးေတြ အိတ္ေထာင္ထဲ ထည့္ခဲ့ကသလဲေတာ့ မသိရပါ။ အဲသည္ အခ်ိန္က စျပီး ဦးေန၀င္းရဲအျခံအရံ အားလံုးကြယ္၀ ခ်မ္းသာကုန္ကတာပါပဲ။ ဗိုလ္ေန၀င္းတက္လာစက `လူေတြဟာ ဆူကံနိမ့္ျမင့္ မရွိေစရ ေအးအတူ ပူအမွ် ၀လင္လင္ စားကရမယ္´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတြဟာ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာယူပီးလိုကာခင္မွာပဲ ေပ်ာက္ကုန္ပီး ေက်ာင္းကီး ေက်ာင္းေကာင္းေတြမွာ မိမိတိုရဲေဆြစဥ္ မ်ိးဆက္ ေတြ ထားိုင္ကပီး က်န္တဲ့ ဆင္းရဲသား သူေဌးေတြဟာ ဆူကံနိမ့္ျမင့္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ နိမ့္ပါး ကုန္ခဲ့ကရေတာ့တာပါပဲ။ အဲ တခုေတာ့ရွိတယ္ ယခင္က သူေဌးေတြကလည္း ဆင္းရဲကုန္ကေတာ့ နဂိုက ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြနဲတသားတည္းျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ပ္ ဗိုလ္မွးေတြနဲသူတိုြယ္ေတြက ေတာ့ လူတန္းစားတလ ေငြရွိ ဂုဏ္ရွိ အာဏာရွိ ဆိုတဲ့ VIP အလာတမ်ိး ေပေပါက္ခဲ့ရေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သည္ အလာကပဲိုင္ငံတခုလံုး က ဆင္းရဲသားေတြ အေပဂုဏ္ေမာက္ခဲ့ကေတာ့တာပါပဲ။ ေနရာတိုင္းမွာ ယခင္က အရပ္ဘက္ က လူေတြ ခန္ထားရတဲ့ (သက္ဆိုင္ရာ ပညာဒီဂရီ ရွိကတဲ့) ေနရာဌာန အသီးသီးမွာ စစ္ဘက္က အရာခံဗိုလ္က အစ ဗိုလ္ကီး ဗိုလ္မွကီး ေတြ အထိ အထူးအရာရွိ ျဖစ္ကုန္လာကတယ္။ အရပ္ဖက္က လူေတြကေတာ့ပညာတတ္ေတြ ကို န္ကားခ်က္မ်ားေပးပီး လမ္းညန္မွာကားေတာ့တာပါပဲ။

သည္အခ်ိန္က ပီး ဌာနဆိုင္ရာ ေတြမွာ တာ၀န္ကိုွစ္ရွည္လမ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့ကရတဲ့ွစ္ကီးသမား ေတြဟာ အလိုအေလ်ာက္ ဌာနဆိုင္ရာ ဒုတိယ ဆင့္ အရာရွိမ်ား အျဖစ္နဲဗိုလ္ကီး ဗိုလ္ကေလးေတြရဲေအာက္မွာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ရင္း လမ္းညန္ခ်က္မ်ားကို သိသိခ်င္းခံေနကရေတာ့ မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့။ သည္ေတာ့ အကုန္ထြက္ကုန္ကပီးိုင္ငံရပ္ျခားသိုသြားေရာက္လုပ္ကိုင္ကရန္ စဥ္းစားပါေတာ့တယ္။

ဒီအခါမွာ ပညာတတ္ေတြ အတတ္ပညာရွင္ ေတြရဲဦးေွာက္ယိုစီးမေတြ စတင္ခဲ့ပီး တိုင္းျပည္အတြက္ နစ္နာဆံုး႐ႈံးမေတြ ကရေတာ့တာပါပဲ။

ဗိုလ္ေန၀င္းတိုV.I.P အုပ္စုကေတာ့ တစ တစ ပိုအားေကာင္းလာပီး နစ္နာေလ ျဖစ္က ရေတာ့ တာပါပဲ။ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုယ္တိုင္လည္း ေကာဠာဟာဠ ေတြ အရ ဘုရင္မင္းျမတ္သဖြယ္ အရွိန္အေစာ္ ေတြကီးျမတ္တဲ့ စိတ္ေတြ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ သူရဲအေခြအရံမင္းနားခစားရတဲ့ လူေတြအားလုံးက မွန္ပ ဘုရား လုပ္ရင္း တိုင္းျပည္လည္း ဆင္းရဲတြင္း နက္ကရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတိုရဲမဆလ ပါတီဟာ ဘုရင္ကို ခ်ီးေျမွာက္ပီး ယင္းခ်ီးေျမွာက္ရင္းကေန တိုင္းျပည္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က တိုင္းျပည္ေတြနဲယွဥ္ရင္း တိုးတက္မက ွးေကြးဆံုးအဆင့္ ကေန အဆင္းရဲဆံုး အဆင့္ကို ထိုးက်သြားရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေန၀င္းျဖတ္သန္း ခဲ့တဲ့ ကာလတေလွ်ာက္မွာ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမားေတြရဲေသြးေတြ ေခြးေတြ အမ်ားကီး က်ခဲ့ရပါတယ္။ လံုထိန္းေတြ စစ္တပ္ေတြရဲလူမဆန္သတ္ျဖတ္မေတြေအာက္ ေသေက ခဲ့က ရပါတယ္။ ဒါနဲ၈၈ အေရးအခင္းစတင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒါျဖင့္ေန၀င္းေခတ္ကို အနည္းငယ္ ျပန္ေျပာင္းကည့္ရင္ ျပည္တြင္းရွိ V.I.P လူတန္းစားတရပ္ေပါက္ဖြား (အာဏာွင့္ ဓန ေပါင္းစပ္လာျခင္းွင့္ အတူ) ိုင္ငံျခားသားေတြကို အဓိက ထိုးွက္တာပါ ဟု ကြးေကာ္ရင္း အာဏာယူလာတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းအစိုးရ မဆလ အစိုးရဟာ တကယ္ေတာ့ိုင္ငံတြင္းမွာရွိတဲ့ ျမန္မာအနည္းငယ္ လူခ်မ္းသာွင့္ မ်ားျပားလွေသာ ျမန္မာဆင္းရဲသားအားလံုးကို နံငယ္ပိုင္းေလာက္ပဲ က်န္ေအာင္ တကိုယ္လံုးခြတ္ခြာခဲ့ပီး မ၀ ေရစာ ျဖင့္ွစ္ေပါင္း ၂၆ွစ္တာ ျဖတ္သန္းေစခဲ့တယ္။ အာဏာွင့္ ေငြဂုဏ္ကိုထပ္ထားတဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္လံုး နစ္မြန္းခဲ့ရတယ္။ ပညာေရးခြတ္ျခံခ်မႈႏွင့္ ုပညာသည္ တိုမွာ လူတစုစာ ေျဖေဖ်ာ္ေရးသာ ျဖစ္ခဲ့ရမအက်ိးမ်ားသာ ခံစားခဲ့ကရပါသည္။ သည္ဒဏ္ေတြကို မဆလ လည္း အမ်ားစု (သူတိုကိုယ္တိုင္ မဆလ အဖြဲတစ္ဖြဲလံုး) ျပန္လည္ခံစားေနရပီ ျဖစ္ပီး မဆလ တာ၀န္ခံကီး ကိုယ္တိုင္ရဲအသုဘမွာ လူမရွိပဲကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္သြားရတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ သံေ၀ဂ စရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ယခုလည္း မဆလ ေတြဟာ မ်က္ွာမျပရဲေတာ့တဲ့ ဘ၀ေတြ နဲရင္ဆိုင္ေနခဲ့ရတယ္။ မဟုတ္ပါလား။ လူထုရဲမ်က္ရည္ တိုင္းျပည္ရဲေဘးဆိုးက်ရတဲ့ ဒဏ္ေတြကို V.I.P လူတန္းစားေတြလည္း ခံေနကရပီ ဆိုတာပါ။

၆၂ ခုွစ္မတိုင္မွီကို ျပန္သြားကည့္ရရင္ အထက္က ေရးခဲ့တဲ့ အတိုင္း၊ ဆင္းရဲသား ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြဟာ ကိုယ့္ရွိတဲ့ ေငြေရးေကးေရးေလာက္နဲမွ်တပီး ၀ယ္က ျခမ္းက စားေသာက္ေနခဲ့ကရမွာ ေစ်းႏႈန္းကလည္းမွန္ အတက္အက်ကလည္း သိပ္မရွိလွေတာ့ တနည္းေျပာရရင္ လူတကိုယ္ ၀ီရိယ ရွိရင္ စားိုင္ေသာက္ိုင္ တဲ့ ေခတ္ပါ။ ဥပေဒ ရဲေစာင့္ေရွာက္မေအာက္မွာ လုပ္စားခဲ့ကရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္က မရိုးမေျဖာင့္တာ ခိုးတာမရွိရင္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ိုင္ငံေရးပါတီ၀င္၀င္ မ၀င္၀င္ ဒါလည္း အေရးမကီး ဘူး။ိုင္ငံေရးပါတီဆိုတာဆိုတာကလည္း ကိုယ္စိတ္ဆႏၵအရ ၀င္ခ်င္မွ၀င္ရတဲ့ ကိစပါ ဒါေပမဲ့ မဆလ လက္ထက္ မွာေတာ့ ပါတီ၀င္ဖိုသိမ္းသြင္းမေတြ အမ်ားကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ လမ္းစဥ္ပါတီ၊ လူငယ့္ေရးရာ လမ္းစဥ္လူငယ္ စသည္ အဖြဲအစည္းေတြ ၀င္ပါမွ ရာထူးတိုးတာ သင္တန္းေတြ အခမဲ့ တက္ခြင့္ရတာ စတဲ့ အခြင့္အေရးေတြနဲမွ်ားပီး တဘက္ကလည္းခိမ္းေျခာက္ ကေလးေတြ အတန္ငယ္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ပါတီေကာင္စီ ေခတ္ဟာ ပါတီေကာင္စီ လူကီးေတြကို ကာက္ရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက အစပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ လူရဲလြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာ စတင္ဆံုး႐ႈံးစ ျပေနပါပီ။ တရားသူကီး အဖြဲ၀င္ ေရွေန ေရွရပ္ ေတြကလည္း သည္ မဆလ က ခန္ထားတဲ့ ဥပေဒဘြဲေတာင္မရထားတဲ့ (ေနာက္မွ ဥပေဒကို ျပန္တက္ခိုင္း) ပါတီ၀င္ေတြကိုပဲ ခန္ထားခဲ့ေတာ့၊ တရားဥပေဒကိုယ္တိုင္က ဘက္လိုက္ေနခဲ့ပီဆိုေတာ့ ေနမထိုင္မေတြဟာ အလိုလိုကို စတင္မလံုျခံေတာ့ဘူး။

အခုေခတ္လို တရားသူကီးခ်ပ္တိုဘာတိုဆိုရင္ မင္းမိန္အာဏာ ကဲ့သိုတည္ေသာ

`ိုင္ငံေတာ္ ကီးအကဲက....´

` ိုင္ငံေတာ္အကီး အကဲက .....´

`ိုင္ငံေတာ္အကီးအကဲက.....´ စသျဖင့္ ဘာကေလးပဲ ေဆာင္ရြက္ ေဆာင္ရြက္ အမ်ိးသမီး စြမ္းေဆာင္ရွင္ မ်ား အဖြဲသည္အဖြဲထဲ အတင္းအကပ္ အတင္းဆြဲသြင္း တံဆိပ္တပ္ ထိုနည္းတူ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြကိုလည္း ဆြဲသြင္း လိုသလို ေခသံုး စတာေတြဟာ လူတစ္ဦးရဲႏၵမပါပဲ လြပ္လပ္ခြင့္ေတြကို နင္းေခ်ပစ္လိုက္တာ ပါပဲ။ မ၀င္ရင္ ဆန္က်င္ဘက္ အျမင္ဆိုးနဲတိုင္းျပည္သစာေဖာက္ အျဖစ္တံဆိပ္အကပ္ခံရပီး နည္းမ်ိးစံုနဲဖမ္းဆီး ပညာေရးဘက္မွာဆိုလည္း စာေမးပြဲခ်ပစ္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ ပိတ္.... စတာ ေတြဟာ ျပည္သူျပည္သား တစ္ေယာက္အတြက္ အလိုအေလ်ာက္ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာရတာ ေတြပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲအခြင့္အေရး ဘယ္ ေလာက္ဆံုး႐ႈံးရသလဲ ဆိုတာ ရယ္၊ ကိုယ့္လူမ်ိးက အုပ္ခ်ပ္ေတာ့မွ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ရေတာ့တယ္ ဆို တာေတြဟာ ကိုလိုနီတိုဂ်ပန္ေခတ္တိုက ေတာင္ ဘုရင္မင္း တရားကီးရဲဘုန္းရွိန္ ကံရွိန္ေကာင့္ ဆိုတာ မ်ိးလည္းိုင္ငံေတာ္အကီးအကဲကီးကို အရုိအေသေပးပီးမွ ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ဥပေဒမ်ိး၊ ဘယ္လို လုပ္ သည္တရားဥပေဒက ဘက္မလိုက္ပဲ ရွိပါေတာ့မလဲ။ တရားဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ(ရဲအမထမ္းေတြ) ရွိပါလ်က္၊ ဒါေတြထုတ္မသံုးပဲ ရပ္ကြက္မိဳ႕နယ္ေတြရဲအေရးအရာ ကိစကီးငယ္မွာ လူမေရးဖက္မွာ စြက္ဖက္၊ ပညာေရးမွာ လည္း စြက္ဖက္ပါ၀င္ေနကတဲ့ကံခိုင္ဖြဖိးေရးအသင္း ေကာက္သင္းေကာက္ လူမိုက္အဖြဲျဖစ္တဲ့ စြမ္းအားရွင္ အရံမီးသတ္၊ကက္ေျခနီ၊ ဦးက်ိးေအာင္ွိမ္ခ်ခိုင္းခဲ့တာမ်ိး မရွိခဲ့ပါဘူး။ အျခားတဘက္မွာေတာ့ န၀တ ဟာ စကားကို ေျပာင္းျပန္ က်င့္သံုး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ တပါတီ ေကာင္းစား ေရးကို ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ အမ်ိးသားိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ ဘာညာနဲစကားလံုးလွလွကေလးေတြ သံုးပီး တဘက္ အဖြဲအစည္းမွန္သမွ် လူပုဂလ္မွန္သမွ် အစြန္းဆံုး ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ပ္ေအာင္ဆန္းကိုေတာင္ ေက်းစြပ္ကတဲ့ စစ္တပ္အစိုးရဆိုလွ်င္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။

သူတိုပိုင္တဲ့ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ တယ္လီေဗးရွင္း ေတြထဲမွာ မီဒီယာနဲတိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့ မူအတိုင္း တဘက္က လူပုဂလ္ အဖြဲအစည္းေတြကို ေစာင္းခ်ိတ္ပီး ေရးသားတာတိုေျပာတာတို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တာတိုဆိုတာေတြဟာ၊ လူကီးလူေကာင္းမဆန္တဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတိုဘက္က်ေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း သည္ေနနက္ျဖန္ပဲ နိဗာန္ဘံုေရာက္မဲ့ အတိုင္း တိုင္းျပည္အေပဘယ္ေလာက္သစာရွိရွိ စြမ္းေဆာင္ ေနကာင္း တဘက္အသင္း အဖြဲ႕ေတြကိုေတာ့ လူထုအတြက္ ဘာမွ အက်ိးျပလုပ္ငန္းေတြလုပ္ေပးလိုလည္း ဘာလဲညာလဲ ဆိုပီး ပုတ္ခတ္တယ္။ တဘက္အသင္းအဖြဲပုဂလ္ေတြ အလွလုပ္ရင္လည္း ဖမ္းတယ္။ တားျမစ္ ွာင့္ယွက္တယ္။ ဘာကိုမွ လႈပ္ရွားလိုမရေအာင္ခိမ္းေျခာက္ ကပ္ကိုင္ ေထာင္ထဲထည့္ လူမဆန္တာေတြ အကုန္လံုးသူတိုက လုပ္ကတာ။ ငျပးကေျပာင္းျပန္ လုပ္ပီး မီဒီယာထဲမွာ ထည့္ေရးကတာ။ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဆိုသလို ျဖစ္ေနပါပီ။

ပညာေရးလိုပဲ က်န္းမာေရးဘက္ကကည့္ရင္လည္း ျပည္သူလူထုအတြက္ အစိုးရက တာ၀န္ယူရမဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ မရွိပဲ စား၀တ္ေနေရးအေမွာင္က်ေနရတဲ့ အခ်ိန္ ေဆး၀ါးကုသမမခံိုင္လိုေသရတဲ့ လူေတြ အမ်ားကီးရွိပါတယ္။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေဆးခန္း၊ ေစတနာေဆးခန္းေတြ ေပေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မအစိုးရရဲလ်စ္လ်ဴ႐ႈကာင့္ မေနသာတဲ့ လူေတြက ေစတနာ သဒၵါနဲလုပ္ခဲ့ကတာပါ။ ဒါေတာင္ သူတိုအသိေပးရတယ္။ အသိမေပးရင္ ေစတနာေဆးခန္းေတြ လူနာေစာင့္ေရွာက္ ခြင့္ ေတြကိုုပ္သိမ္းတတ္တဲ့ စဥ္းလဲတဲ့ ဦးေွာက္ပိုင္ရွင္အစိုးရ တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ိုင္ငံရပ္ျခားမွ လာေရာက္ဖြင့္လွစ္တဲ့ ေဆးုံမ်ားမွာေတာ့ ေငြေကးတတ္ိုင္ကသူေတြအတြက္ ျဖစ္ေလေတာ့ ဆင္းရဲသား လူထုကီးက မကပ္ိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္လာရင္ေသဖိုပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တိုငယ္စဥ္က စာေပွင့္ ယဥ္ေက်းမုပညာေရးရာေတြ ျဖစ္တဲ့ သဘင္၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ တို႔ဟာ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေရးဆြဲျပသခြင့္တို႔႔ ကခြင့္တိုရွိကရာ၊ ရပ္ကြက္မိဳ႕ရြာေတြမွာ ငိမ့္ပြဲ ဇာတ္ပြဲေတြ ျခိမ့္ခိမ့္ သည္းသည္း ပဲ သတင္းကြတ္ တန္ေဆာင္တိုင္ ဆုိရင္လည္း ညေနခင္း ေျခခင္းလက္ခင္းသာတဲ့ အခ်ိန္ သြားေရာက္ကည့္႐ႈရတာ ေပ်ာ္စရာအတိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကန္ဆိုရင္လည္း အလွျပယဥ္ေတြမွာ အက အခုန္၊ သံခ်ပ္၊ သီခ်င္းေတြနဲေပ်ာ္ခဲ့ကရတယ္။ ပ္ေတြကလည္း စည္စည္ကားကားပါဘဲ။ လြတ္လပ္တဲ့ အရသာ ကို အျပည့္ရကပါတယ္။ ပြဲကိုလာေရာက္ေွာင့္ယွက္ တာတိုပိတ္ပင္တာတိုမရွိပါဘူး။ ယခုေခတ္ မွာေတာ့ ပြဲေတာ္မကရေသးဘူး။ ပါမစ္လည္း မေပး ကပြဲမွာေျပာမဲ့ ဆိုမဲ့ အရာေတြကိုစီစစ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဘာမွ ွစ္သာရ မရွိရေတာ့ဘူး။ ယခင္က ပုဂိၢလ္ေရး ရန္ျဖစ္ကလိုရဲက ဖမ္းဆီးတာေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္။ ပြဲကို ပိတ္တာမရွိပါဘူး။ သည္ေခတ္မွာ ေပ်ာ္စရာရယ္ဆိုလိုအင္းလ်ားကန္စပ္တေနရာက ပ္ေတြပဲ ရွိတယ္။ ဒါကလည္း ေငြရွိ ဂုဏ္ရွိ ေမာ္ေတာ္ကားရွိကတဲ့ သူေတြအတြက္ အေပ်ာ္သက္သက္ေရကစားတဲ့ လူခ်မ္းသာ ပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြမွာ ဘာေပ်ာ္ရႊင္မႈမွ မရွိပါဘူး။ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲွစ္တာရဲပင္ပန္းြမ္းနယ္မေတြ ေရမစိုလုိက္ရပဲပီးသြားေတာ့တာပဲ။ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ေငြဖလား၊ ေငြဒိုင္းေတြ တင္ထားပီး ကျပေဖ်ာ္ေျဖရန္ ေရာက္လာမဲ့ အလွျပယဥ္ေတြ၊ သည္ယဥ္ေတြေပက အကသမား၊ အဆိုသမားေတြ၊ သံခ်ပ္တိုင္မဲ့လူေတြ၊ အျပည့္နဲေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာ လည္း အနီးပတ္၀န္းက်င္က ဆင္းရဲတဲ့ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြ ၀ိုင္း၀န္းကည့္႐ႈေနကတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ၊ကည္ူးစရာေပ်ာ္ရင္စရာ ေတြပါပဲ။ ၁၉၆၂ ခုွစ္ တပါတီ အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရတက္လာပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သည္ျမင္ကြင္းေတြဟာ တစ တစနဲေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရပီး ယခုေခတ္မွာ ေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း ဇိမ္ခံေရပက္ ပ္ကီးမ်ားသာရွိပါေတာ့တယ္။ွစ္ဦးကို ျမန္မာတမ်ိးသားလံုး ကိဆိုိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ဘုရားပြဲေတာ္မ်ားမွာလည္း ယခင္က စည္ကားခဲ့တဲ့ အျငိမ့္တိုဇာတ္ပြဲတိုမွာလည္း ညေနခ်မ္းေလွ်ာက္ပီး လည္ပတ္စရာ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ၊မိဳ႕နယ္ ေကာင္စီ၊ တိုင္းေကာင္စီေတြအထိ ပြဲမိန္က်ဖိုအဆင့္ဆင့္ တင္ျပပီးမွ ပြဲေတာ္က်င္းပခြင့္ေတြ ရေတာ့၊ ရပ္ကြက္မိဳ႕နယ္ေတြမွာ ပြဲေတြ မက်င္းပကေတာ့ပါ။

၆၂ ခုွစ္ေနာက္ပိုင္း၊ လူတိုင္း လူတိုင္း မိမိတိုရဲတကိုယ္ရည္ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ႈံးကရတဲ့ သေဘာေဆာင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တိုေက်ာင္းသားဘ၀၊ ဆရာျဖစ္စဘ၀ ၁၉၆၂ ခုွစ္မတိုင္မီက ဆိုရင္ မိမိတို၀ါသနာပါရာ အစုအဖြဲကေလးေတြ ဖြဲ႔ၿပီး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေကာင္းေတြကို ရွာေဖြကတယ္။ ဥပမာ စာကည့္တိုက္ေထာင္တာတိုသာေရးနာေရးအဖြဲတိုကာယဗလနဲသိုင္းအဖြဲေဘာက္ဆာအဖြဲ....... စသည္ေပါ့။ ေနာက္ပီး လူထုလူတန္းစားအလိုက္ ဆရာသမဂ သဘင္အဖြဲ ေက်ာင္းသားသမဂ အလုပ္သမား လယ္သမား သမဂ......စသည္ဖြဲ႔ၾကပီး၊ မိမိအသင္းအဖြဲသမဂေတြရဲလိုအပ္ခ်က္ေတြကို တင္ျပက။ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ကတယ္။ ယခုေခတ္လို ရပ္ကြက္ေကာင္စီ၊ စာေပစီစစ္ေရး စသည္တိုကို တင္ျပစရာမလိုဘူး၊ ေလွ်ာက္ထားစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမဲ့ သည္ အတင္းအဖြဲေတြက မတရားတာေတြရွိခဲ့ရင္ ဥပေဒနဲျငိစြန္းတာေတြရွိေတာ့မွ တရားဥပေဒ သေဘာအရ လူတစ္ဦးခ်င္း ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အသင္းအဖြဲ လိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဖမ္းဆီးခြင့္ တရားစီရင္ခြင့္ေတြ လုပ္ခဲ့ကတာ။ ဒါကလည္း ရွားပါးပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ကိတင္ေလွ်ာက္ထားရပီး မိမိ အစိုးရအဖြဲနဲမသင့္သူ ေပလာရင္ ဥပေဒ သေဘာအရ မဟုတ္ပဲ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေတြကို ပိတ္ပင္ကေတာ့တာပါပဲ။ တဖန္ သူတိုဖက္က်ေတာ့ တရားဥပေဒေဘာင္ အတြင္းက မဟုတ္ပဲ တရားဥပေဒသေဘာလိုလို၊ သူတိုကိုယ္တိုင္က အမိန္အရဖန္တီးထားတဲ့ လုိလွ်င္လိုသလို မလိုလွ်င္မလိုသလို ဥပေဒကို အမ်ိးမ်ိးျပင္ဆင္ပီး ဖမ္းကတယ္။ ဒါဟာ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ဥပေဒ သေဘာကို ခ်ိးေဖာက္ေနကတာပါဘဲ။

ေနာက္ပီး သူတိုလိုခ်င္သလို သံုးလိုရေအာင္ သူတိုကို ေထာက္ခံိုင္ေအာင္ လူစုလူေ၀းလုပ္လွ်င္ ဆင့္ေခလွ်င္ လြယ္ေအာင္လူထုလူတန္းစားေကာင္စီေတြ အမ်ိးမ်ိး ဖြဲထားပီး အစိုးရေထာက္ခံပြဲေတြမွာကိက္သလို ဆင့္ေခတာပဲ။ သည္ အဖြဲေတြက သူတိုရဲအမာခံအဖြဲကံဖြံ(တျပည္လံုးကိုဆြဲသြင္းထားတဲ့) အဖြဲ စြမ္းအားရွင္ ၀ါးရင္းတုတ္အဖြဲ အေရးေပလူနာေတြကို မကူညီတဲ့ကက္ေျခနီအဖြဲ ရပ္ရြာမီးေလာင္လွ်င္ မေတြရတဲ့ အရံမီးသတ္အဖြဲ သဘင္ေကာင္စီ၊ုိးရာပန္းေကာင္စီ၊ ဂီတေကာင္စီ၊ အမ်ိးသမီး စြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအဖြဲ....... ကုန္သည္ကီးမ်ားအဖြဲ.....စသည္....စသည္အဖြဲမ်ားမွာ တပ္မေတာ္ အစိုးရက လိုလွ်င္၀ိုင္း၀န္းေထာက္ခံ ေအာ္ေပးရေသာ အဖြဲမ်ားသာ ျဖစ္ပီး၊ သက္ဆိုင္ရာ အစု အဖြဲတြင္းရွိ လူထုအတြက္ ဘာ အက်ိးမွေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမရွိပါ။ အားလံုးကိုျခံဳၾကည့္ရလွ်င္ အစိုးရ စ္ရပ္သာ မွန္ေသာ္လည္း တိုင္းသူျပည္သားအတြက္ အနည္းငယ္မွ် ျပန္လွန္စာနာကည့္႐ႈျခင္းမရွိတဲ့ ကိုယ္က်ိးအတသာ မ်ားပီး မိမိတိုရဲအာဏာမ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ေအာက္ဆံုးအေျခ ရယက ေတြအထိ ေမာက္မာသူမ်ားသာျဖစ္ပါေကာင့္။

ယခုေရးသားခ်က္မ်ားသည္ ကု္ပ္တိုငယ္စဥ္က ေနခဲ့ရသည့္ ေအးခ်မ္းသာယာမမွ ၆၂ ခုွစ္အလြန္ကံခဲ့ရသည့္ အက်ဥ္းမွ် အေကာင္းအရာမ်ားသာျဖစ္ပီး၊ ၈၈ အေရးအခင္း၊ ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ နာဂစ္ေလမုန္တိုင္း ဒဏ္ခံကာလ အေျခအေနအတြင္း တပ္မေတာ္အစိုးရ၏ ေအာ့ွလံုးနာစရာမ်ား ထည့္သြင္းေရးသားထားျခင္း မပါ၀င္ေကာင္း။ ၎တိုကို စုေပါင္း အခ်က္အလက္မ်ားရွာေဖြ ေဟာေျပာေနသည္မ်ားကို ခနခနကားရပီးျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ပင္စင္စားတလလွ်င္ ၁၁၀၀၀ က်ပ္ရတဲ့ လူတေယာက္အေနနဲထပ္မံမခ်ဲလိုပါေကာင္း က်န္ရွိေနသည့္အပိုင္းမ်ားမွာ လူတိုင္းသိပီးျဖစ္ကေကာင္း။

ေတာ္ေသးပီ။

ပင္စင္စား

ပင္စင္စားတစ္ဦး၏ ဘ၀ျဖတ္သန္းမခံစားမအတိုအထြာမ်ား။