ဧပရယ္ဖူးနဲ႔ ဆံုရျခင္း
က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းက လြင္တီးေခါင္ေခါင္ ပတ္ၾကားအက္မွာ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ မတ္၊ ဧၿပီ ႏွစ္ဝက္စာေမးပဲြက ဘယ္ေလာက္ ညစ္ေထးပူေလာင္ စုတ္ျပတ္ေနမယ္ ဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့။ အဲဒီ ညစ္ေထးေထး ပူေလာင္ရတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ားနဲ႔အတူ က်ဳပ္ဧပရယ္ဖူးကို ဒီေန႔ ျပန္ေတြ႕ခဲ့ပါသည္။
ေက်ာင္းမွာ ေရကန္တစ္ခု ရွိတယ္ သိပ္ၿပီး လြမ္းေမာဖြယ္ ေကာင္းတယ္။ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းသလဲ ဆိုရင္ ေပ ၅၀ သာသာ ေရကန္ေဘးမွာ သစ္တစ္ပင္ေကာင္း ငွက္တစ္ေသာင္း နားႏိုင္ဆိုသလိုဘဲ မိုးရြာရင္ေတာင္ သူ႕ကိုမလဲေအာင္ အမိုးမိုးေပရမယ့္ ေျမေပါက္ပင္ တစ္ပင္ ရွိသတဲ့။ အဲဒီေအာက္တည့္တည့္ မွာ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ ခ်စ္သူေတြ ထိုင္ဖို႔ ခံုတန္းလ်ားေလး တစ္ခု ရွိေနေလရဲ႕။ က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းက သူမ်ား လယ္ေတြသိမ္း ေဆာက္ခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ေရကန္ကလည္း ႏြားေရေသာက္တဲ့ ေရကန္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
သိပ္အထင္ေသး မသြားပါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ စာသင္ရတာက သံုးထပ္ေက်ာင္းေတြႀကီးဘဲ။ သင္ေထာက္ကူ ပစၥည္းကေတာ့ တကယ့္ရွယ္ပါ။ လိုအပ္တာ အကုန္ အျပင္မွာ ဝယ္ရင္ဝယ္၊ ေက်ာင္းမွာ ဝယ္ရင္ေတာ့ တ႐ုတ္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမရဘူး။ ေလ့က်င့္ဖို႔ စကၠဴႀကီးႀကီးဆို ဘားျပာအခ်ပ္ႀကီးေတြ ရွိတယ္။ စာၾကည့္တိုက္မွာ ထူးထူးျခားျခား ေတြ႕ရတာက စာေရးစားပဲြ တစ္ခုလံုး အျပည့္ရွိတဲ့ အဂၤလိပ္-အဂၤလိပ္ အဘိဓါန္ႀကီး တစ္အုပ္ရွိတယ္။ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလည္းဆို စာအုပ္ဖြင့္ဖို႔ ပိတ္ဖို႔ အနည္းဆံုး အားေကာင္း ေမာင္းသန္ ေယာက်္ားႀကီး တစ္ေယာက္ ရွိဖို႔ လိုအပ္သတဲ့။ ခတ္တာက အဲသည့္မွာက က်ဳပ္တို႔ ေလ့လာရမယ့္ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာေတြ ေတာ္ေတာ္ရွားတာပါ။ က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းကို အဲဒီတုန္းက ဂ်ပန္ကတို႔၊ တ႐ုတ္ကတို႔ လွဴတာေတြ သတင္းစာထဲ ပါပါလာတာေတာ့ ေတြ႕ရသတဲ့။
က်ဳပ္တို႔ ရွိတုန္းကေတာ့ စာသင္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ပဲ ႀကီးႀကီးမားမား ရွိတယ္။ သံုးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ႀကီး ႏွစ္ေဆာင္ လယ္ကြင္းေခါင္ေခါင္မွာ ဟီးလို႔ေပါ့။ စာေပပညာဌာနနဲ႔၊ နည္းပညာဘာသာရပ္ဌာနလို႔ ႏွစ္ေဆာင္ခဲြထားတယ္။ စာေပဌာနကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို စာေပဗဟုသုတေတြ ပိုမိုျပည့္စံုေအာင္ ၉တန္း၊ ၁၀တန္းမွာ အဂၤလိပ္လို သင္ခဲ့ရတဲ့ သိပၸံဘာသာတဲြ၊ ဝိဇၨာဘာသာတဲြ၊ သခၤ်ာဘာသာတို႔ကို ျမန္မာလို ျပန္ၿပီး သင္ခဲ့ရသတဲ့။ ေတာ္ေသးတာက အဂၤလိပ္စာကို အဂၤလိပ္လိုပဲ သင္ရလို႔။ အဲဒါေတြကို မိုင္နာဘာသာရပ္မ်ားလို႔ သတ္မွတ္တယ္။ ျပႆနာက က်ဳပ္တို႔ အထက္တန္းမွာ အဂၤလိပ္လို နားလည္လည္ မလည္လည္ ေအာ္က်က္ခဲ့ရတဲ့ အဂၤလိပ္လိုေတြကို ျမန္မာလို ျပန္သင္ရတာက တကယ့္ဒုကၡႀကံဳတာပါ။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္အထိ က်ဳပ္တို႔ အရင္ စီနီယာေတြ သင္ခဲ့ရတယ္ ဆိုသတဲ့။ ဒီတုန္းက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ထင္ခဲ့တာ အေတာ္သနားစရာ ေကာင္းတဲ့ သတၱ၀ါေပါ့။
က်ဳပ္နားမလည္တာ ဘာေၾကာင့္ သည္မိုင္နာ သင္႐ိုးေတြကို ဘယ္ဉာဏ္ႀကီးရွင္က ထည့္ခဲ့တာလဲ ဆိုတာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ႏိုင္ငံတကာက ေက်ာင္းမ်ားလည္း က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးလို လုပ္ေနၾကသလားလို႔ ေတြးထင္ခဲ့မိေသးတယ္။ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ထပ္စဥ္းစားတာ ဥပမာ ဓာတုေဗဒဆို က်ဳပ္တို႔ ပန္းခ်ီသမားေတြ၊ ပန္းပုသမားေတြ ေဆးပစၥည္းေတြ ထြင္လို႔ရေအာင္၊ ရြံ႕ကို ပိုအခ်ဳိးအစားၾကေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္လား။ ဂီတသမားဆိုလည္း ႐ူပေဗဒက သူတို႔ ဆိုတီးလိုက္တဲ့ အသံလွိဳင္းအလ်ား ဘယ္ေလာက္ ရွိသလဲ တြက္ခ်က္ဖို႔လား။ ဒါမွမဟုတ္ က်ဳပ္တို႔က ျမန္မာ့နည္းျမန္မာ့ဟန္ အႏုပညာ ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးမို႔လို႔လား မသိေတာ့ပါ။ ဒါမွမဟုတ္ သင္စရာနည္းေတြ နည္းတာကို ျဖည့္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။
ေနာက္ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ေမဂ်ာဘာသာ ျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ဆိုင္ရာ ဆိုင္ရာ အႏုပညာ ဘာသာရပ္ေတြ ျဖစ္တဲ့ ဂီတ၊ ဇာတ္သဘင္၊ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုတို႔ ျဖစ္တယ္။ အဲဒါက ေနာက္တစ္ေဆာင္ျဖစ္တဲ့ နည္းပညာဘာသာရပ္ေဆာင္။ အဲဒီအေဆာင္ရဲ႕ ေအာက္ထပ္ အဝင္မွာ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးႀကီးနဲ႔ ေက်ာင္းရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ဂုဏ္ပုဒ္ေတြကို က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴး (၁) ဦးခင္ညြန္႔ လက္မွတ္နဲ႔ ခမ္းခမ္းနားနား ေဖာ္ျပထားသတဲ့။ က်ဳပ္အမွတ္ရတာ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ ျမႇင့္တင္ေရးႏွင့္ ဇာတိဂုဏ္ျမင့္မားေရးအတြက္ ဆိုတဲ့အခ်က္ပါ။ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕တာဝန္က က်ဳပ္တို႔ အမ်ဳိးသားေရးလကၡဏာေတြ မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းေရးလို႔ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ထင္ပါ့ က်ဳပ္တို႔ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုမွာ အေနာက္တိုင္း ပန္းခ်ီကို သင္ၾကားခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္၊ ဂီတဆိုလည္း ဂီတ၊ ဇာတ္သဘင္ဆို ဇာတ္သဘင္ အားလံုးနီးနီးက ႐ိုးရာထဲက မထြက္ေတာ့ပါဘူး။ ဖ်ာလိပ္ထဲ ေခြးဝင္သည့္ပံုစံနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူပါသတဲ့ (က်ဳပ္အျမင္ကို ေျပာဆိုျခင္းပါ)။
ဒါေတာင္ က်ဳပ္တို႔ ဆရာတစ္ေယာက္က ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ သူမ်ားစကား အျမဲယူယူ မွတ္ခ်က္ျပဳတာက တြင္းတစ္ႀကီးက ေျပာတယ္ စိန္ေဗဒါလို လူမ်ဳိးဆယ္ႏွစ္ေလာက္မွာ တစ္ေယာက္ထြက္ရင္ ေတာ္ပါၿပီလို႔ ဆိုသတဲ့။ မွတ္သားေလာက္ပါသတဲ့။ ကိုယ့္ဖာသာ ဝါးလံုးေခါင္းထဲ လသာၿပီး သူမ်ားကို ဘယ္လို ယွဥ္မလည္း၊ သည္ေလာက္ ခ်ဳပ္ခ်ယ္ထားတဲ့ သင္႐ိုးမ်ဳိးေတြနဲ႔ ဘယ္လို လူမ်ဳိးေတြ စိန္ေဗဒါလို ျဖစ္လာပါ့မလည္း စဥ္းစားၾကည့္ၾကပါ။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုဆို ေမာ္ဒန္တို႔၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္တို႔ဆို တီဆားတို႔တဲ့ ေခါင္းစဥ္ေတြ ျဖစ္ေနေစတယ္။ ဘရိတ္ဒန္႔စ္တို႔၊ ေဘာဒန္႔စ္တို႔ဆိုရင္ေတာ့ ေျပာစရာ စကားမရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ လူမ်ဳိးသိပ္ယဥ္ေက်း ဆိုသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ စိန္ေဗဒါလို လူမ်ဳိး ထြက္ခဲ့ရင္ေတာင္ က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းေၾကာင့္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ အဲဒီလူရဲ႕ ကိုယ္တိုင္က်ဳိးစားမႈေၾကာင့္ဘဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
ေနာက္ က်ဳပ္တို႔ ဆရာေတြရဲ႕ အရည္အခ်င္းကို အနည္းဆံုး ဘဲြ႕ရ၊ ဆယ္တန္းေအာင္မွ ဆိုၿပီး ကန္႔သတ္သတဲ့။ ဒါဆို တကယ္ေတာ္တဲ့ အႏုပညာသည္ေတြထဲမွာ ဆယ္တန္း ေအာင္ခဲ့တာ၊ တကၠသိုလ္ဘဲြ႕ရခဲ့တာ လက္ခ်ဳိးေရလို႔ ရႏိုင္မယ္ ထင္တယ္။ တကယ္လို႔မ်ား အဲဒီလို ကန္႔သတ္ခဲ့ရင္ေတာင္ တကယ္ေတာ္သူမ်ားကို ဘဲြ႕တစ္ခုခုေပး ဖန္တီးလို႔ေကာ မရႏိုင္ေပဘူးလား။ ဦးေငြကိုင္ ဘဲြ႕မရပါ။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ ဆယ္တန္းေအာင္ရဲ႕လား။ ဘိုကေလးတင့္ေအာင္ရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္းေတာ့ က်ေနာ္ မသိပါ။ သိစရာလည္း မလိုအပ္။ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္က ဦးေငြကိုင္၊ ေရႊမန္းတင္ေမာင္တို႔ကို အလကၤာေက်ာ္စြာဘဲြ႕ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ၾကပါသည္။
အဲဒီသင္႐ိုးေရးခဲ့တဲ့ လူႀကီးေတြထဲမွာ စိန္ေအာင္မင္း၊ ဗိုလ္ကေလး တင့္ေအာင္၊ ဂီတလုင္ ေမာင္ကိုကို၊ ပန္းခ်ီဦးဉာဏ္ရွိန္တို႔လို ပုဂၢိဳလ္ႀကီးမ်ား ပါ၀င္ခဲ့တယ္ ဆိုသတဲ့။ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ အျခားက ေက်ာင္းေတြကို မေလ့လာခဲ့ဘူးတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဥေပကၡာ ျပဳခဲ့တာလား၊ ႐ိုးရာ႐ိုးရာဆိုတာကို သိပ္ေဇာင္းေပးလြန္း ခဲ့သလား၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ အႏုပညာသမားနဲ႔ ပညာသင္ၾကားေရး ဆိုတာအေပၚ တကယ့္ကို နားမလည္ ခဲ့တာလား၊ တြင္းတစ္က ဒါဆို က်ဳပ္တို႔လည္း ဒါဘဲလို႔ လုပ္ခဲ့တာလား ဆိုတာ သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ပဲ သိၾကပါမည္။ ဘာရည္ရြယ္ခဲ့သလဲ က်ဳပ္ေတာ့နားမလည္ပါ။
ေနာက္ ထူးဆန္းတာက က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္တုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ဦးေမာင္ေမာင္ခိုင္ (ဗိုလ္မွဴး)၊ ေမာ္ကြန္းထိန္းက ဦးေသာင္းထိုက္ (ဗိုလ္ႀကီး) ပါ။ အႏုပညာေက်ာင္းမွာ လာအုပ္ခ်ဳပ္တာ စစ္တပ္က လာတဲ့သူေတြ။ က်ဳပ္တို႔ ဒု၀န္ႀကီးက ထီလာစစ္သူ ဦးမ်ဳိးညြန္႔ (သူက စစ္သား၊ ကဗ်ာဆရာ)၊ ဝန္ႀကီးက ဦးေအာင္စန္း (စစ္သား၊ လူပံုစံက ေဟာင္ေကာင္ လူၾကမ္း ကၽြဲႀကီးနဲ႔တူၿပီး ယဥ္ေက်းမႈေတာ့ နားလည္ပံုရသည္) ဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း စစ္သားေတြ ျဖစ္တာ သိပ္မထူးဆန္းသလိုပါ။ အဲဒီ ဦးေမာင္ေမာင္ခိုင္ ေက်ာင္းထြက္ခါနီးေတာ့ ေက်ာင္းကို အမွတ္တရ ျဖစ္ေအာင္ တစ္ခုခုလုပ္ေပးခဲ့မယ္ ဆိုၿပီး ဘာလုပ္သလဲဆိုေတာ့ လယ္ကြက္ေတြကို အေသအခ်ာ ညိႇၿပီး ေက်ာင္းဝင္းလုပ္ထားရတဲ့ ေျမကို တခါျပန္ ထည္ထိုး လယ္စိုက္ခိုင္းခဲ့သတဲ့။ ဒါလည္း အမွတ္တရပါဘဲ။
ေက်ာင္းရဲ႕ အေရွ႕ တည့္တည့္ ထြက္ရင္ ၿဂိဳလ္တုဆက္သြယ္ေရး စခန္းက စေလာင္းဖံုးေတြ ခ်ထားတဲ့ ဝင္းႀကီးရွိၿပီး ေျမာက္ကိုလားရင္ ေတာင္-ေျမာက္လမ္းဆံုကို ေရာက္္သတဲ့။ ေတာင္ဖက္ကို သြားရင္ က်ဳပ္တို႔ ဂ်ပိုးထိုးေနၾက ေတာင္ရပ္ကြက္ႀကီး ရွိသတဲ့။
က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းနီးနီး ဆိုင္ဆိုလို႔ေတာ့ အမွတ္တရ ေက်ာင္း ညာဖက္ေထာင့္မွာ ယိုင္နဲ႔နဲ႔ အသုပ္ဆိုင္ေလး ရွိတယ္။ ေနာက္ အဲဒီကေန ေတာင္ဖက္ကို ဆက္သြားရင္ စိုင္းထီးဆိုင္ သီခ်င္းေတြ တေနကုန္ လွည့္ဖြင့္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္၊ ဒါက က်ဳပ္တို႔ တေနကုန္ ေက်ာက္ခ်တဲ့ ေနရာတစ္ခုေပါ့။ အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတာက က်ဳပ္တို႔ ထက္ စီနီယာ အတန္းက တစ္ေယာက္ေပါ့။ သူက ေက်ာင္းလာတယ္ အဲဒီဆိုင္မွာ တေနကုန္ထိုင္ၿပီး တေနရာရာကို ေငးရင္ေငး၊ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားရင္ စဥ္းစားေနတဲ့သူ။ က်ဳပ္အထင္ သူက ကဗ်ာသမားတစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုလည္း က်ဳပ္တို႔ မေႏွာက္ယွက္ၾကသလို၊ သူကလည္း ဘယ္သူ႕ကိုမွ ရွိတယ္လို႔ကို ထင္မည္ မဟုတ္ပါ။
အေနာက္ဖက္ကေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ညည အရွိန္ကုန္ေအာင္ ေသာက္ခဲ့တဲ့ ေနရာ ရွိသတဲ့။ အဲဒီဆိုင္က က်ဳပ္တို႔ ဆရာအတြက္ အခ်ိန္မေရြး လစ္ပိုပုလင္းေတြ ေရာင္းေပးေနၾကပါ (လစ္ပိုပုလင္းထဲ အရက္ထည့္ၿပီး အဲသည့္တုန္းကေတာ့ တေဂၚတဖုံး၊ အရက္ငါးက်ပ္ဖိုး လစ္ပိုတစ္ဖံုး)။ ဆရာက အရက္စဲြေနၿပီဆိုေတာ့ ေန႔ဖက္ပါ ေသာက္တယ္။ အခုေတာ့ လစ္ပိုဝယ္ေပးရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ ခ်စ္တဲ့ဆရာလည္း ဆံုးရွာၿပီ၊ အဲဒီ အရည္ေတြေၾကာင့္ေပါ့။
အဲဒီဆရာက က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းသားေတြဖက္က အျမဲရပ္တည္ခဲ့တယ္။ သူ႔ပန္းခ်ီမွာလည္း ေတာ္သလို၊ အဂၤလိပ္စာလည္း အလြန္ေတာ္တယ္ ၾကားခဲ့ဘူးတယ္။ က်ဳပ္တို႔ေတာ့ သူ႔အတန္းမွာ မသင္ခဲ့ရေပမယ့္ သူ႕က အၿမဲမွန္မွန္ကန္ကန္ ရွိတယ္ဆိုတဲ့သူ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သူ႕ကို ခ်စ္ခဲ့ၾကတာပါ။ သူနဲ႔ ေမာ္ဒန္ေတြ၊ ပို႔စ္ေတြ စကားေျပာလို႔ ရတယ္။ သူ႕ကို ေထာက္စရာက ေက်ာင္းခ်ိန္မေရွာင္ ေသာက္ခဲ့တဲ့အမႈပါ။ သူ႕ရဲ႕ မွန္မွန္ကန္ကန္ ရပ္တည္မႈေၾကာင့္လည္း ေက်ာင္းမွာ ၾကာၾကာမခံခဲ့ပါ။ အဲဒီေက်ာင္းအတြက္ က်ဳပ္တို႔ စတက္တဲ့ႏွစ္က ပထမဦးဆံုး စာေမးပဲြ ေအာင္ခ်က္အနည္းဆံုး ႏွစ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းဖြင့္ဖြင့္ခ်င္း ဝန္ႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ဆံုပဲြမွာ ဝန္ႀကီးက ဘာေၾကာင့္ ဒီႏွစ္က အက်မ်ားလည္း ေမးေတာ့ သူတစ္ေယာက္ဘဲ ထေျဖတာ အဲဒါ မိုင္နာ ဘာသာရပ္မ်ားေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပါလို႔ ထေျဖသတဲ့။ ဒါကို ဝန္ႀကီးစိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ ခင္ဗ်ားနဲ႔ က်ဳပ္နဲ႔ ၿပီးမွ ေတြ႕မယ္လို႔ ဆိုသတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားေက်ာင္းမွာ စာဆက္မသင္နဲ႔၊ ဝန္ႀကီး႐ံုးမွာ လုပ္ဖို႔ သူ႕ကို ပိုစတင္ေရြ႕သတဲ့။ ဒီေတာ့ က်ဳပ္စာမသင္ရရင္ ဘယ္မွာမွ မလုပ္ဘူးလို႔ ေျပာၿပီး ေနာက္ဆံုး အလုပ္က ထြက္သြားတယ္။
က်ဳပ္တို႔ေက်ာင္းထဲ မလည္း ခမ္းခမ္းနားနား ကင္တင္းန္ႀကီး တစ္ခု ရွိသတဲ့။ သြပ္မိုး၊ ထရံကာ တဲအႀကီးစားႀကီးပါ။ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မွာစရာမရွိပါဘူး။ တခါလာ အီၾကာေကြး၊ အသုပ္၊ ေပါက္စီနဲ႔ မာထန္ထန္ မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔ အေရာင္းစာေရး ႏွစ္ေယာက္၊ အသက္မျပည့္တဲ့ စားပဲြထိုး သံုးေယာက္ ေလာက္ရွိမယ္။ ဘယ္ၾကည့္ၾကည့္ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ လယ္ကြင္း၊ ကိုင္းေတာေတြဘဲ ေတြ႕ရပါမယ္။ ဘယ္ေလာက္ မ်က္စိပဒါသ ျဖစ္ၾကရပါသလဲ။
ေက်ာင္း အေနာက္ယြန္းယြန္း တာလမ္းမႀကီးဆီကို ဆက္သြားရင္ က်ဳပ္တို႔စတည္းခ်ရာ (ဇရပ္ ႏွစ္ေဆာင္) ေယာက်္ားေလးေဆာင္ကို ေရာက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔တဲြလ်က္ စားဖိုေဆာင္ တစ္လံုးနဲ႔၊ ေရခ်ဳိး႐ံုတစ္ခုရွိတယ္။ အေရွ႕ဖက္မွာ ေလသာေဆာင္လို ေဘးကအကာမပါတဲ့ ႏြားတဲလိုဟာမ်ဳိး ရွိတယ္။
အဲဒီကို ေရာက္ဖို႔ဆို မိုးတြင္းဆို ဗြတ္ေတာကို ျဖတ္ဖို႔ သိုင္းတတ္မွ၊ ေႏြေပါက္ၿပီးဆို ဖိနပ္ေကာင္းေကာင္း ပါမွ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သတဲ့။ အဲဒီလမ္းကို က်ဳပ္တို႔ ခေရာင္းလမ္းလို႔ နံမယ္ေပးထားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ဝန္ႀကီးဌာနကို မီးရထားဝန္ႀကီး ဦးဝင္းစိန္ ေျပာင္းတာဝန္ယူေတာ့ ေက်ာင္းထိပ္ မုခ္ဦးကေန အေဆာင္အထိ က်ဳပ္တို႔ဝန္ႀကီးက မီးရထားလမ္း ေဖာက္ေပးမယ္လို႔ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္က်သတဲ့။ က်ဳပ္တို႔ ေျပာင္းသြားတဲ့ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး မထြက္ခင္ ေက်းဇူးျပဳခဲ့တဲ့ႏွစ္ကဆို ေက်ာင္းနဲ႔ အေဆာင္ၾကား ဆက္သြယ္ေရးက အဆိုးဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။
အေဆာင္မွာ က်ဳပ္တို႔ အရင္းႏွီးဆံုး မိတ္ေဆြေတြက ယင္ေကာင္နဲ႔ ျခင္ေတြပါ။ သူတို႔အတြက္လည္း ကြင္းေခါင္ေခါင္မွာ ဒီေနရာက အိုေအစစ္ေလးေပါ့။ ေခါင္မိုးေတြက ၾကားက ထပ္ခုိး ထည့္ထားေပမယ့္ အပင္မရွိ ကြင္းေခါင္ေခါင္ဆိုေတာ့ ေႏြဆို ကၽြတ္ေနေအာင္ ပူၿပီး၊ မိုးဆို တၿဗဲၿဗဲနဲ႔ ဘာသံမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ အေဆာင္က ယာယီေဆာင္ဆိုေတာ့ စစ္ဘားတိုက္လို ကုတင္ေတြ ဟိုဖက္ဒီဖက္ ႏွစ္တန္းစီထားတယ္။ ဘယ္သူဘာလုပ္လုပ္ အကုန္သိတယ္။ (အဲဒီအခ်ိန္က အမ်ဳိးသမီးေဆာင္ကေတာ့ ခ်င္းေခ်ာင္းျခံမွာဘဲ က်န္ခဲ့ေသးတယ္။)
ဒါေပမယ့္ အဲဒီက က်ဳပ္တို႔ဘဝကို က်ဳပ္တို႔ အေပ်ာ္သားပါ။ ပတၱလားတီးတဲ့ေကာင္ တီးတယ္၊ ေဆာင္းေဘာက္ မဝယ္ႏိုင္လို႔ ေရအိုးထဲ စပီကာထည့္ၿပီး ဖြင့္တဲ့ေကာင္က ဖြင့္တယ္။ ျခင္ေထာင္ကို ကုလားကာ လုပ္ၿပီး ဇာတ္ထြက္တဲ့ေကာင္က ထြက္တယ္။ ေရပံုးကို ေမွာက္ခံုေမွာက္ၿပီး ဗံုလုပ္တီးတဲ့လူက တီးတယ္။ ပန္းခ်ီဆရာေတြ ေပါေတာ့ ကပ္ထူျပားမွာ ဖဲခ်ပ္လုပ္ၿပီး ဖဲ႐ုိက္တဲ့လူ ႐ိုက္တယ္။ ပန္းခ်ီေရးတဲ့ေကာင္ေတြ ထြက္လာသမွ် လက္ရာေတြက လယ္ကြင္း၊ ေဆာက္လုပ္ေရး၊ ယင္ေကာင္နဲ႔ ကိုင္းေတာေတြဘဲ ထြက္ထြက္လာတယ္။ တခါတခါေတာ့ တာလမ္းမႀကီး ပါလာတက္ပါတယ္။
အေဆာင္မွာ က်ဳပ္တို႔ ေဘာ္ေဘာ္ မမေတြလည္း ရွိတယ္။ သူတို႔က သီခ်င္းေလးညီးလိုက္၊ ႏွစ္ပါးသြားေလး ပါးစပ္က ထြက္ၿပီး ဆံပင္ညႇပ္ေပးတတ္တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘိုင္ေကာင္ေတြ ဆိုေတာ့ ဆံပင္ညႇပ္စရာ ရွိရင္ သူတို႔ဆီဘဲ ေျပးၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕သူတို႔နဲ႔ နာမည္ထြက္တာေတာ့ ရွိသတဲ့။ က်ဳပ္ေတာ့ လက္ေတြ႕ မႀကံဳခဲ့ရလို႔ မသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္သေဘာမက်တာက သူတို႔ကို အၿမဲအႏိုင္က်င့္တဲ့သူ တခ်ဳိ႕ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူတို႔ အိမ္က ပို႔လာတဲ့ အေျခာက္အျခမ္း၊ အေၾကာ္အေလွာ္ဆိုလည္း အဲဒီေကာင္ေတြ သမလို႔ အျမဲကုန္တယ္။
က်ဳပ္တို႔ၾကားမွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့အခ်က္က အခ်င္းခ်င္း အေပၚ သိတက္ၾကတာပါ။ အမ်ားစုက နယ္က လာၾကၿပီး သည္ပညာေတြကို ႐ူး႐ူးမူးမူးရွိၾကတာ ဆိုေတာ့့ မျပည့္စံုတာေတြက မ်ားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အိမ္က သေဘာမတူဘူး၊ သည္အလုပ္ေတြက ဘယ္လိုမွ ႀကီးပြားမယ့္ အလုပ္မ်ဳိး မဟုတ္၊ ဖတ္ခြက္စား အလုပ္လို႔ ဆိုၾကသတဲ့။ သူတို႔ကို ၿမိဳ႕က ေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေကာင္ေတြက ျပန္ၾကည့္ၾကတယ္။ အခ်ဳိ႕ ေက်ာင္း မေရာက္ခင္ ကတည္းက လုပ္ငန္းဝင္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြက သူတို႔ ရွဲဒိုးေရးလို႔ ရသမွ် သည္မွာ အကုန္ လာမွ်ၾကတယ္။ မရတဲ့အခါလည္း အေဆာင္သား မဟုတ္ရင္ အေဆာင္သား ေဝစုထဲက ျပန္မွ်ၾကရတယ္။ အဲဒါ ခ်စ္စရာေတြေပါ့။
အဲဒီမွာ အားလံုးလိုလိုက ခပ္ေဂါက္ေဂါက္ေတြႀကီးဘဲ။ မိန္းမ၊ ေယာက်္ား မူမတည္ဘူး။ တခ်ဳိ႕ လမ္းသြားရင္းနဲ႔ ဆိုင္းတီးတဲ့ေကာင္ ရွိသလို၊ လမ္းေတြ႕ႏႈတ္ဆက္ရင္ ဇာတ္ထိုးသလို ႏႈတ္ဆက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြ ရွိသတဲ့။ သူ႔ဖာသာသူ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ကဗ်ာရြတ္၊ သီခ်င္းစပ္ေနတဲ့ သူ၊ တခုခု စဥ္းစားရင္း အၾကံရလို႔ ထေအာ္တဲ့ လူမ်ဳိးလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းခန္းထဲ ေရာက္ရင္ေတာ့ အားလံုးက ကိုယ့္စ်ာန္နဲ႔ကိုယ္ ခပ္ၿငိမ္ၿငိမ္ ပါဘဲ။ အနည္းဆံုး မိုင္နာဘာသာရပ္မွာ စိတ္မဝင္းစားရင္ေတာင္ ကိုယ့္စပ္ခ်င္တဲ့ ကဗ်ာ၊ စာ၊ ကိုယ္ေရးခ်င္တဲ့ ပံုကို ကုန္းေရးေနေတာ့ တာပဲ။
က်ဳပ္တို႔ ေမဂ်ာ ပထမႏွစ္တန္းက လူ ၄၀ေက်ာ္ ရွိတယ္။ လက္ေတြ႕ဆဲြရတဲ့ ေန႔တေန႔ ညေနပိုင္းမွာ သက္ၿငိမ္ ေရးခိုင္းေတာ့ ေရးရမယ့္ပစၥည္းေတြကို အလယ္က စတိတ္ခံုေပၚ တင္ထားတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အဲဒီေန႔ လက္ေတြ႕ ေရးရတဲ့အခန္းက ေတာင္ေျမာက္ အလ်ားလိုက္ ရွိၿပီး ေတာင္ဖက္မွာ စတိတ္ခံု ရွိတယ္။ ဆရာက ဒီေန႔ အတန္းထဲမွာ ဘာထူးျခားလဲလို႔ အားလံုးကို ေမးတယ္။ တစ္ေယာက္မွ မေျဖႏိုင္ၾကဘူး။ ဆရာက အတန္းရဲ႕ ညာဖက္ျခမ္းကို ၾကည့္ပါလို႔ ထပ္ေျပာတယ္။ တစ္ေယာက္မွ မသိၾကဘူး။
ဒါနဲ႔ အခုေနက ဘယ္ဘက္က ထိုးလဲလို႔ ေမးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စာသင္ေဆာင္ရဲ႕ ညာဖက္ကေန က်ေနတယ္လို႔ ျပန္ေျဖၾကတယ္။ ဒါဆို အဲဒီဖက္ျခမ္းက ေက်ာင္းသားေတြ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီဖက္ကပ္ေနၾကတာလဲလို႔ ထပ္ေမးမွ အားလံုး သိၾကတယ္။ အဲဒီအျခမ္းမွာ ေက်ာင္းသား ၄၀ ထဲက ၁၅ ေယာက္ေလာက္က ဘယ္သန္ေတြႀကီးဘဲ ျဖစ္ေနၾကလို႔ပါ။ ပန္းခ်ီဆဲြရင္ အလင္းေရာင္နဲ႔ ဆဲြတဲ့လက္က ေျပာင္းျပန္ရွိေနမွ ဆဲြရတာက သင့္ေတာ္မွာ မို႔လို႔ပါ။ ထူးထူးျခားျခား ဘယ္သန္ ၁၅ ေယာက္ေလာက္ အခုလို တေနရာထဲ ဆံုဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုး ၿပံဳးမိၾကတယ္။
တရက္ ခႏၶာေဗဒ သင္တဲ့ အခ်ိန္ ဆရာက လူအခ်ဳိးအစား က်က်နနေရးႏိုင္ဖို႔ အ႐ိုးကစၿပီး အေၾကာ၊ အသားျဖည့္၊ ၿပီးမွ အက်ႌဝတ္ေပးရတယ္လို႔ ရွင္းျပရင္းဆဲြေနတဲ့ အခ်ိန္ အသားျဖည့္တဲ့အဆင့္ ေရးျပေနခ်ိန္ တျခားေမဂ်ာက ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ဝင္လာၿပီး က်မေမာ္ဒယ္ ထိုင္ေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ့္။ ဆရာကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ဆိုေတာ့ သူ႕ကို ဘာေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ ဆရာက ငယ္ေပမယ့္ နည္းနည္း စကားေျပာ မာေတာ့ သူ႕အခ်ိန္ဆို ေက်ာင္းသားေတြ သိပ္မလႈပ္ရဲၾကဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြက ဆရာေရးေနတဲ့ သူမေနာက္ေက်ာက ပံုကို ေမးေငါ့ျပၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ သူက က်မ ေမာ္ဒယ္လုပ္ေပးရတာ အရမ္းဝါသနာပါတယ္လို႔ ထပ္ေျပာေတာ့ ေက်ာင္းသားအားလံုး သူ႕ရဲ႕ ေနာက္ကို ထပ္ၿပီး လက္ညိႇဳး ထိုးျပၾကရသတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူမက လွည့္ၾကည့္မွ က်ဳပ္တို႔ဖက္ကို လွည့္ကို မၾကည့္ေတာ့ဘဲ လွစ္ကနဲဆို ျပန္ေျပးရေတာ့တယ္။ တခါမွ မၿပံဳးဘူးတဲ့ ဆရာ ဒီတစ္ခါေတာ့ ၿပံဳးစိစိ ျဖစ္ေနရတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ခပ္အုပ္အုပ္ ရယ္ၾကရပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္စခဲ့တဲ့ ဇာတ္လမ္း ဒီေနရာမွာ ျပန္ဆံုးရပါ့မယ္။ အဲဒီတုန္းက ႏွစ္ဝက္စာေမးပဲြ ေျဖတဲ့အခ်ိန္ ေရာက္လာတယ္။ အဲဒီေန႔က က်ဳပ္တို႔ လက္ေတြ႕ေရးရတဲ့ေန႔ မတ္၊ ဧၿပီ၊ ဆိုေတာ့၊ ေန႔လည္ကလည္းျဖစ္၊ ကြင္းေခါင္ေခါင္က ကြန္ကရစ္ တိုက္ထဲျဖစ္ေပမယ့္ ေခၽြးတဒီးဒီးနဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒါေတြကို က်ဳပ္တို႔ သတိမရအားဘူး လက္ေတြ႕ဆဲြဖို႔ဘဲ အားလံုး အာ႐ံုရွိၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ေက်ာင္းေရွ႕မွာ အငွားကား ဆလြန္းကားတစ္စီး ရပ္လာတယ္။ အဲဒီေပၚက ဇာတ္ထဲက မင္းသမီးလို ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ေနပူထဲ လႊားလႊား လႊားလႊားနဲ႔ သူ႕ထိုင္မသိမ္းကို ကိုင္ၿပီး ကႏဲြ႕ကလ် ေလွ်ာက္လာတယ္။
အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္က ထၿပီး ဟိုးမွာ ေႏြေခါင္ေခါင္ က်ဳပ္တို႔ စာေမးပဲြေျဖေနတာ မၾကည့္ရက္လို႔ ေရလာတိုက္တဲ့ မဏိေမခလာ နတ္သမီး ေက်ာင္းဝင္းထဲ ေရာက္လာတယ္ ဆိုေတာ့ အားလံုး ၿပံဳၿပီးၾကည့္ၾကတာေပါ့။ အရပ္က ေတာ္ေတာ္ျမင့္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသူလား မသိဘူးေဟ့ဟု ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္က ထေျပာတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က်ဳပ္တို႔ ေက်ာင္းမွာ ႐ုပ္ရွင္လာ႐ိုက္တာ ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ အဲဒီလို အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာၾကတဲ့ အခ်ိန္ အဲဒီသူမက က်ဳပ္တို႔ အခန္းထဲကို တန္းေရာက္ လာပါေရာ။ အားလံုး မ်က္လံုးျပဴး ကုန္တယ္။ လားလား အဲဒီသူမက က်ဳပ္တို႔ အတန္းက ေက်ာင္းသား ျဖစ္ေနပါေလေရာ။
အဲဒီမွာ တစ္အားပဲြက်ကုန္ၿပီးေတာ့ ဆရာေတြက စာေမးပဲြ ျပန္ေျဖၾကဖို႔နဲ႔၊ သူ႕ကိုလည္း အဝတ္အစားလဲၿပီး စာေမးပဲြေျဖဖို႔ ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း သူဘာလို႔ ဒီအဝတ္အစားေတြ ဝတ္လာတာလဲ ပေဟဌိေပါ့။ စာေမးခ်ိန္ၿပီးမွ က်ဳပ္တို႔ သူ႔ကို ေမးမွ ဒီေန႔ဧပရယ္ဖူးေန႔ေလ မင္းတို႔ မသိဘူးလား ဆိုသတဲ့။ ငါလည္း တစ္ခုခု ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ေအာင္ဆိုၿပီး လုပ္ခဲ့တာလို႔ က်ဳပ္တို႔ကို ေျပာခဲ့တာ။ ဒါက က်ဳပ္ကို ဧပရယ္ဖူးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာပါ။ ေပ်ာ္စရာတစ္ခုပါ။
က်ဳပ္အဲဒီ့ေက်ာင္း တက္စဥ္တုန္းက အခ်ဳိ႕လူေတြကို က်ဳပ္ ဘယ္ေက်ာင္းကပါလို႔ ေျပာရင္ အံ့အားတသင့္နဲ႔ ျပဴးၾကည့္ၾကၿပီး အဲဒီမွာ ဘာသာေရးစာေပေတြ သင္တာလားလို႔ ေမးတဲ့လူ ရွိသလို၊ ရွင့္လို မယဥ္ေက်းတဲ့လူက အဲဒီတကၠသိုလ္ တက္ခြင့္ရတယ္ေနာ္လို႔ ဆိုတဲ့သူက ဆိုၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕နည္းနည္း သိတဲ့သူေတြေမးတာက ေအာ္ ခင္ဗ်ားအဲဒါဆို အဆို၊ အကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းရမွာေပါ့လို႔ ဆိုၾကသတဲ့။ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ေက်ာင္း အေၾကာင္းေျပာရတိုင္း ရွင္းရလြန္းေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ဘယ္ကဘာလို႔ က်ဳပ္မေျပာေတာ့ဘူး။ ဒါဆို ကိုယ္ယဥ္ေက်းတာ မေက်းတာ လူမသိေတာ့ဘူးေပါ့။
က်ဳပ္ဒီေက်ာင္းက ခြါခဲ့တာ အခုဆို ၁၀ႏွစ္ေက်ာ္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုေန႔က ဧပရယ္ဖူးေန႔ ဆိုတာကို ၾကံဳရရင္း ေက်ာင္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္သတိရလို႔ အခုစာကို ေရးလိုက္ရတာပါ။ ဟိုးတေလာက က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ သိပ္ေတာ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အေၾကာင္းၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ သူက ပန္းခ်ီဆဲြ သိပ္ေတာ္တယ္၊ အဲဒီတုန္းတည္းက ေက်ာင္းတက္ရင္း အျပင္မွာေတာင္ ဆဲြစားေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္ သူ႕အိမ္က ခ်ဳိ႕ငဲ့ေတာ့ သူ႕ဖာသာ သူ႕ဝင္ေငြရွာၿပီး သူ႕အမမိသားစုကို သူက ျပန္ၾကည့္႐ႈေပးေနရတဲ့သူ။ ေနာင္ႏွစ္မွာ ေက်ာင္းက ေတာ္တဲ့၊ ခ်ဳိ႕ငဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို ဦးအုန္းေဖဆု ေပးဖို႔အစီအစဥ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႔အားလံုး သူ႕ကို အားေပးၾကတယ္ ခင္ဗ်ားလုပ္ရင္ ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
စာေမးပဲြမွာ သူအမွတ္လည္း ေကာင္းတယ္၊ လက္ေတြ႕ေရးရာမွာလည္း သူက အေကာင္းဆံုး ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူေမွ်ာ္မွန္းမွာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေနာင္ႏွစ္ အဲဒီဆုေပးအခ်ိန္ သူမပါလားဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႕လို ေတာ္လည္းမေတာ္ မဆင္းလည္း မဆင္းရဲတဲ့ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ရသြားတယ္။ သူေၾကကဲြသြားတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း ေတာက္တေခါက္ေခါက္နဲ႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကို စိတ္ဓာတ္မက်ဖို႔ ေျပာ႐ံုက လဲြလို႔ က်ဳပ္တို႔ဘာမွ မတက္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ပိုင္း သူေက်ာင္း ဆက္မတတ္ေတာ့တာ က်ေနာ္ ထပ္ၾကားရတယ္။ အခုေနာက္ဆံုး ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနၿပီး ပန္းခ်ီဆဲြတဲ့ ေဆးေတြေတာင္ ႐ွဴတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။
ဒါနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ က်ဳပ္ျမင္တာေတာ့ စိန္ေဗဒါတစ္ေယာက္ ဆံုး႐ႈံးျခင္းလား၊ စိန္ေဗဒါတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခြင့္ မရွိတာလား ဆိုတာေတာ့ က်ဳပ္မေျပာတက္ပါ။ ေနာက္ က်ဳပ္တို႔တေတြ အၿမဲပံုပံုခ်တဲ့ ကံတရားေၾကာင့္ ဆိုတာေတာ့ သည္ေနရာမွာ မဟုတ္တာေသခ်ာသည္။ ဧပရယ္ဖူးေန႔ကို ေရာက္ရင္ က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းကို ျမင္ေယာင္တယ္၊ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြ ျမင္ေယာင္လာမိတယ္။ အဲဒီ ဧပရယ္ဖူးလိုဘဲ ေတာင္ေရာက္၊ ေျမာက္ေရာက္ အေတြးမ်ားျဖင့္ က်ဳပ္တို႔ မယဥ္ေက်းေသာ ႏိုင္ငံႀကီးမွ ယဥ္ေက်းမႈတကၠသိုလ္ႀကီးႏွင့္ ၿမိဳ႕မၿငိမ္းမ်ား၊ ဦးဘဉာဏ္မ်ား၊ ေဒၚအမာစိန္မ်ားကို က်ဳပ္တစ္ေယာက္ တမ္းတရင္း ။
ဧၿပီလ ၃ ရက္ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္
3 comments:
အက္ေဆးအေၾကာင္းအရာက အမွတ္တရ ။ ေရးရတာကလည္း တကယ့္ကို အမွတ္တရ ေနာ္....(သံစဥ္ေတြၾကားကေရးခဲ့ရတာ) ဟိ
ယဥ္ေက်းမူ တကၠသိုလ္ အေၾကာင္း စိတ္၀င္စားေနတာ..အေတာ္ပဲ။ တကယ္ေတာ့..၀ါသနာနဲ႕ ၀မ္းေရးကို ယဥ္တြဲ မေျဖရွင္းနိုင္ေသးတာကိုက..ခက္ေနတာပဲ။
က်ဴးဘားက.. အနုပညာေက်ာင္းေတြ အေၾကာင္း ဖတ္ၾကည့္ပါလား။ စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းတယ္။
ေအာ္ ခင္ဗ်ားက အဲဒီကတည္းက မေခ်ာတသိုက္နဲ ့ကိုယ္တေယာက္ကိုး...ဟဲ..ဟဲ...မျကည့္တာျကာလို ့...လာဖတ္တယ္...
Post a Comment