က်ေနာ္အခု စာမူကို တင္ဖို႔ရွာတာ မေတြ႕တာနဲ႔ မတင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ဆံုးျဖတ္ထားတာ။ အမွန္ကေတာ့ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္၊ ဘဘဦးၾကည္ေမာင္၊ ကိုထူးအိမ္သင္တို႔ (၃) ႏွစ္ျပည့္ မွာတင္ရင္ ပိုေကာင္းမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူကို ဂုဏ္ျပဳတာ ေနာက္က်တယ္၊ ေစာတယ္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ကို ကိုယ္ရဲရဲလုပ္ၾကရမယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔သားေျမးမ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔အခု လုပ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္က်ေနာ္သား ထပ္လုပ္ရအံုးမယ္။ ဘာအတြက္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံအတြက္၊ ကမာၻေျမအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးတခုခု လုပ္ေနရေအာင္၊ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ၾကဖို႔ အားေတြလိုတယ္။ ဒီစာမူေလးက က်ေနာ္ကို အားေတြေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္ေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
********************************************
ေတာင္ပတ္လမ္းေဖာက္ၾကသူမ်ား
က်မခပ္ငယ္ငယ္ကေပါ့... လူႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား “တိုင္းျပည္ႀကီးကေတာ့ သြားပါၿပီကြာ၊ ျပင္လို႔လည္းရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၿငီးျငဴသံၾကားရင္၊ သိပ္စိတ္ဆိုးမိပါတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။
“သူကေတာ့ ႀကီးၿပီကိုး၊ ငါတို႔က ဒီတိုင္းျပည္ထဲမွာ ဆက္ၿပီးလူလုပ္ရဦးမွာ” လို႔လည္း ေတြးပူမိျပန္ ပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔၊ က်မလည္း အ႐ြယ္ေရာက္လို႔၊ လူလတ္ပိုင္း ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ လူႀကီးဘ၀ ခ်ဥ္းကပ္လာေနၿပီေပါ့။ က်မထက္ ငယ္႐ြယ္တဲ့ လူငယ္ေတြ ေရွ႔မွာ၊ အဲလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ၊ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာမိဖို႔၊ သတိထားတယ္။ တကယ္လည္း ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ၊ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ေမြးတယ္။
“ငါတို႔ တိုင္းျပည္ႀကီး ျပန္ေကာင္းလာရဦးမယ္၊ ငါတို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ စံနစ္ေအာက္မွာ၊ သာတူညီမွ် အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္ကို လာရဦးမယ္ ” လုိ႔ေပါ့။
(၁၉၈၈) လူထုအံုႂကြမွုႀကီးမွာ၊ က်မလည္း ေက်ာင္းသားအေနနဲ႔ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ က်မအျဖစ္ကို ၀န္ခံရရင္ . . . (၈) ေလးလံုးေန႔က၊ က်မထက္ႀကီးတဲ့ အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြက၊ “ဒီမိုကေရစီေရး”လို႔ တိုင္ေပးတာကို၊ ဘယ္လို ဆက္ေအာ္ရမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ၊ ေထာက္ခံရမယ့္ အရာလား၊ ႐ွုံ႕ခ်ရမယ့္ အရာလား ဆိုတာေတာင္ မသိခဲ့တာအမွန္ပါ။
(၁၉၉၀) မွာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေတာ့ က်မအသက္ (၁၈) ႏွစ္ မျပည့္လုိ႔၊ မဲမေပးခဲ့ရပါဘူး။ မဲဆႏၵရွင္ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ွုေနတဲ့ အာဏာသိမ္းစစ္တပ္အစိုးရအေပၚ မေက်နပ္ၾကတဲ့ က်မတို႕ေတြဟာ၊ တကယ္ေတာ့ . . ျပည္သူ႕ဆႏၵမဲေပးပြဲဆိုတာမွာ၊ တစ္ခါမွ . . . မပါ၀င္ မဆင္ႏြဲဘူးတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
စကားလံုးႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာတတ္တဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းကို “ဟင္း . . ေမြးကတည္းက တစ္ခါမွျဖင့္ မဲမေပးဖူးနဲ႕” လို႕ က်ီစယ္ရင္၊ သူက “အဲတာေၾကာင့္ ပိုစိတ္တိုရတာေပါ့ဟ” လို႕ ျပန္ေျပာတတ္ပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြ၊ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ရယူ ျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့ အခုအရြယ္မွာလည္း၊ က်မရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အယူအဆေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲ မသြားခဲ့ေသးပါဘူး။ ပိုၿပီးခိုင္မာလာသလားလို႕ ေမးရင္ေတာ့ “ပိုတယ္မပိုဘူးဆိုတာ၊ ဘာနဲ႔ ႏွုိင္းယွဥ္ရမွာလည္း၊ အရင္ကလည္း ဒီလိုပဲေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ အခုလည္း ဒီလိုပဲေမွ်ာ္လင့္တယ္”လို႕ ျပန္ေျဖရမွာပါ။
တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျပာတယ္၊ “အသက္အရြယ္နဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳအရ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲရမယ္ ” တဲ့ “ ဒါ ရင့္က်က္လာတယ္လို႕ ေခၚတယ္ ”တဲ့၊ ဒါဆို က်မက မရင့္က်က္ေသးဘူးေပါ့။ မရင့္က်က္ရင္လည္း ရွိပါေစေတာ့။ လူဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ အသက္ရွင္ႏုိင္တာမို႔၊ က်မတန္ဘိုးထားတဲ့ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို မေျပာင္းလဲပါရေစနဲ႔။
ကေလးဘ၀တုန္းက၊ ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ျပပံုျပင္ေလး တစ္ခုကို မွတ္မိေနတယ္။ အဖုိးအိုတစ္ေယာက္က၊ ေတာင္အျမင့္ႀကီး တစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႕၊ ေတာင္ပတ္လမ္းတစ္ခု ေဖါက္ေနေတာ့၊ သူ႕ေျမးေလးက ကူညီရင္းေမးတယ္။
‘အဖိုးရယ္ . . အဖိုးမေသခင္ ဒီလမ္းက ၿပီးပါ့မလား’တ့ဲ၊ အဖိုးက ျပန္ေျဖတယ္ ‘တို႕ေတြ ဒီေတာင္ႀကီးကို ေက်ာ္ခ်င္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဒါဆိုရင္ အဖိုးလက္ထက္မွာ မၿပီးလည္း၊ ေျမးလက္ထက္မွာ ဆက္ေဖာက္ေပါ့ကြာ၊ ေျမးလက္ထက္မွာ မၿပီးခဲ့ေသးရင္လည္း၊ ေျမးရဲ႕ေျမးေတြ ဆက္ေဖါက္ၾက ပေစေပါ့ ’ တဲ့။
(၂၀၀၄) ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ၊ (၁၄) ရက္နဲ႕ (၁၅) ရက္ေန႔ေတြမွာ၊ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြ၊ ဂုဏ္ယူရတဲ့ အဖိုးတန္စာဆိုႏွစ္ဦးကို ဆံုး႐ွုံးခဲ့ရတယ္။ ၾသဂုတ္လ (၁၄) ရက္၊ စေနေန႔မွာ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ အဆိုေတာ္ထူးအိမ္သင္ (၄၂) ႏွစ္ဟာ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သလို၊ ၾသဂုတ္လ (၁၅) ရက္၊ တနဂၤေတြေန႔မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျပည္သူေလးစားခဲ့တဲ့ ပညာရွင္ကဗ်ာဆရာႀကီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္၊ အသက္ (၉၆) ႏွစ္ဟာ၊ လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္နဲ႔ အဆိုေတာ္ထူးအိမ္သင္တို႔ အတြက္၊ အမွတ္တရဂုဏ္ျပဳမႈေတြ၊ လြမ္းဆြတ္တသမႈေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အတၳဳပၸတိၱေတြကို ဖတ္ရၾကားရပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ႏွုိင္းယွဥ္ခံစားမိေတာ့ . . .
ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ဟာ၊ အသက္ေ႐ွခဲ့တဲ့ အေလ်ာက္၊ ေခတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို၊ မေျပာင္းလဲတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးကစလို႔၊ ဒီမိုကေရစီေရးအထိ ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္၊ သူ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ တာ၀န္ေက်ခဲ့ပါတယ္။
ထူးအိမ္သင္ဟာလည္း၊ သူအသက္႐ွင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးထဲမွာပဲ၊ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေခတ္သမိုင္းရဲ႕တာ၀န္ကိုေက်ခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ အမွန္တရားေတြကို ဘာနဲ႔မွ ေျပာင္းလဲမျပစ္ခဲ့ပါဘူး။ ‘က်ေနာ္ဟာ မိုက္မိုက္မဲမဲ ႐ုိးသားေနဆဲ’လို႔ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ၊ ေတာင္ပတ္လမ္းအတူ ေဖါက္ခဲ့ၾကတဲ့ အဖိုးနဲ႔ ေျမးတုိ႔ပါ။ အဖိုးေရာ ေျမးေရာ၊ ေတာင္ရဲ႕တဖက္ကို မေရာက္ေသးခင္၊ ေသသြားခဲ့ၾကေပမဲ့ ဒီေတာင္ႀကီးကို ေက်ာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္႐ွိသူေတြ ႐ွိေနသေ႐ြ႕ လမ္းဆက္ေဖါက္ၾကဦးမွာပါ။ ေျမးရဲ႕ ေျမးေတြက ဆက္ေဖါက္ၾကဦးမွာပါ။ ေျမးတို႔ လက္ထက္မွာ စိတ္တူကိုယ္တူညီညြတ္ ၾကလို႔ ေတာင္တဖက္ထိ လမ္းေပါက္ခဲ့ရင္လည္း၊ ဟိုဘက္မွာ ေတာင္ဘယ္ႏွစ္လံုး ဆက္ေတြ႕ရဦးမလဲ မသိႏုိင္ပါဘူး။
လမ္းေဖါက္ဖို႔လိုတဲ့ ေတာင္ေတြလား၊ သဘာ၀အရ ထိမ္းသိမ္းထားသင့္တဲ့ ေတာင္ေတြလားဆိုတာလည္း ေတြ႕မွပဲ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မွာပါ။
အဖိုးသာ ႐ွိဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ‘ေအးေလကြာ . . အဖိုးလည္း ဒီေနရာ ေရာက္ေအာင္၊ တျခားေတာင္ေတြကို ျဖတ္လာခဲ့ရတာပဲ။ အေရးႀကီးတာက လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ႐ွိေနဖို႕နဲ႔ လမ္းမမွားၾကဖို႔ ႀကိဳးစားၾကေပါ့ ’ လို႔ ေျပာမယ္ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။
(Burma Post သတင္းစာ၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္/ ၾသဂုတ္လ တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္အတြက္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။)
No comments:
Post a Comment