အာစီယမ္ ဘယ္လဲ၊ ဘာလဲႏွင့္ ထူးမျခားနား
၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ
၁၉၉၇ ခုႏွစ္မွာ ဗကသမ်ား အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွ တာ၀န္ခံထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့
၁၉၉၆ ဒီဇင္ဘာေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ပတ္သတ္၍ ေက်ာင္းသားထုသို႔ အစီရင္ခံခ်က္ကို ဒီေနရာကေန ရယူႏိုင္ပါတယ္။
နိဒါန္းစကားအျဖစ္ ျပင္သစ္ ႏိုင္ငံေရးေတြးေခၚပညာရွင္ ပီ၊ ေဂ် ပရုိဒြန္ ရဲ႕
“ငါတို႔ဒူးေထာက္ေန၍သာ ႀကီးက်ယ္သူေတြ ႀကီးက်ယ္ေနၾကတာပါ။ ငါတို႔ထၾကစို႔”
ဆိုတာနဲ႔ အစခ်ီထားၿပီး
ရွစ္ေလးလံုးအေရးေတာ္ပံုႀကီး၏ ရွစ္ႏွစ္ေျမာက္အေရးေတာ္ပံုကာလ ၁၉၉၆-ဒီဇင္ဘာလတြင္ လက္ရွိ န၀တစစ္ အစိုးရ၏ ပညာေရးစနစ္ကို ရႈတ္ခ်ဆန္႔က်င္သည့္ ေက်ာင္းသားထုအခြင့္အေရးတိုက္ပြဲႀကီး ေပၚေပါက္ခ့ဲေလၿပီ။ ေက်ာင္းသားသမဂၢ ဖြဲ႔စည္းေရးအပါအ၀င္ ပညာေရးလြတ္လပ္ခြင့္မ်ားကို တညီတညာတည္းထုတ္ေဖာ္တင္ျပ ေတာင္းဆိုခ့ဲၾကသည့္ ... ... ...
ကန္႔သတ္
စစ္တပ္ထဲက က်ေနာ့္ မိတ္ေဆြ တေယာက္ ေက်းဇူးျပဳတာပါ။ သူရဲ႕ေစတနာက "က်ေနာ္မ်ား တပ္ခ်ဳပ္ႀကီးနဲ႔ အေပါင္းပါမ်ားက ႏိုင္ငံေတာ္၊ ႏိုင္ငံေတာ္ ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ေရလဲသံုးၿပီး ေနာင္အနာဂတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ကို ထာ၀ရ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ႏိုင္ဖို႔ ဘာေတြ ႀကိဳတင္ႀကံစည္ထားၾကတယ္ဆိုတာကို တေစ့တေစာင္းေလး သိရေအာင္ ႏိုင္ငံေတာ္ကာကြယ္ေရးတကၠသိုလ္ သင္တန္းအမွတ္စဥ္ (၇) ရဲ႕ ႏွစ္လည္စာေစာင္ကို ကန္႔သတ္လို႔ ေအာက္ေျခမွတ္စုမွာ ေရးထားေပမဲ့ ျပည္သူအမ်ားသိရေအာင္၊ ေအာက္ေျခ အရာရွိအရာခံ၊ အၾကပ္တပ္သားမ်ား သိရေအာင္ ျဖန္႔ေ၀ေပးပါ" လို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သိလိုသူမ်ား ေအာက္မွာရွိတဲ့ ကန္႔သတ္ဆိုတဲ့ ပီဒီအက္ဖ္ဖိုင္ (၇) ဖိုင္ကို ယူကာ ဖတ္႐ႈႏိုင္ၾကပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေ၀ငွႏိုင္ပါတယ္။
ေအာက္ေျခအရာရွိ၊ အရာခံ၊ အၾကပ္တပ္သားမ်ားလည္း မေ၀းေတာ့တဲ့ကာလမွာ အင္တာနက္ႀကီးကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္သံုးႏိုင္ၿပီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတြးေခၚ ေမွ်ာ္ျမင္ႏိုင္ၾကပါေစ။
ကန္႔သတ္ (၄) ကန္႔သတ္ (၅) ကန္႔သတ္ (၆) ကန္႔သတ္ (၇)
သတ္ရဲသူ သတ္ေလာ့
ေႄကြးေဟာင္း႐ွိရင္ေက်လိမ့္မယ္.....
အမွန္တရားအတြက္ စြန္႔ခဲ့မယ္.....
ငါ့အသက္.....
ငါ့ခႏၶာ....
ငါ့အေသြး.....
ငါ့အ႐ုိးမ်ားက...
ေတာင္းဆိုထားခဲ့မယ္....
ငါေပးခဲ့တဲ့အသက္ မွ်တျခင္းအတြက္
ငါလွဴခဲ့တဲ့အေသြး လူ႕အခြင့္အေရးအတြက္
ငါစြန္႔ခဲ့တဲ့အသား ေနာက္သားေတြအတြက္
ေပးခဲ့တဲ့အသက္၊ လွဴခဲ့တဲ့အေသြး၊ စြန္႕ခဲ့တဲ့အသား
ေႄကြးသစ္ငါခ်ထားခဲ့တယ္....
ငါခ်န္ခဲ့တဲ့အ႐ုိး ေႄကြးဖိုးေတာင္းဆိုၾကလိမ့္မယ္။
စြန္႕ခဲ့သူ။
(ျမန္မာျပည္မွ ရရွိခဲ့ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ျဖစ္ပါသည္။ မူရင္းဓာတ္ပံု- မိုးဇက္)
သူရဲေကာင္း မစၥတာကန္ဂ်ီနာကာအိကို ဦးၫြတ္ပါသည္
သူဒီေန႔ ထိုင္းအဲယားေ၀း ေလယာဥ္နဲ႔ ဘန္ေကာက္ ေလဆိပ္ကို ဆိုက္ေရာက္လာပါတယ္။ အခု ဒီစာကို ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕မိခင္ႏိုင္ငံ ဂ်ပန္ကို ပ်ံသန္းေနပါတယ္။ မနက္ျဖန္မနက္ ဂ်ပန္စံေတာ္ခ်ိန္ (၇) နာရီမွာ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမက နာရီတာေလဆိပ္ကေန သူ႕ကို အသင့္ ေစာင့္ႀကိဳဖို႔ တိုက်ဳိၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေနပါတယ္။
သူရည္႐ြယ္ခဲ့တာ သူ႕ရဲ႕သတင္းမွတ္တမ္း ဓာတ္ပံုမ်ားျဖင့္ ဆင္းရဲအတိၿပီးေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူမ်ားကို ကူညီႏိုင္ဖို႔။ ဟုတ္တယ္ သူကိုယ္တိုင္ သူရဲ႕အသက္ပါေပးၿပီး ကူညီခဲ့တယ္။ သူရဲ႕ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မ်ားက သူအလိုရွိခဲ့တဲ့ မွတ္တမ္းဓာတ္ပံုမ်ား ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ဆိုး႐ြားတဲ့ အာဖဂန္၊ အီရတ္၊ ပါလက္စတိုင္းကို သူေရာက္ခဲ့တယ္။ ဘယ္သူမွ မသြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြကို သြားမယ္ဆိုတဲ့သူ၊ ဘယ္ေလာက္ အႏၱရာယ္မ်ားမ်ား သတင္းရရန္အတြက္ ေနာက္တြန္႔ခဲ့သူ မဟုတ္။ အခု ျမန္မာ ေျမေပၚမွာသူ အသက္ေပးသြား ခဲ့တယ္။
မစၥတာကန္ဂ်ီနာကာအိ ခင္ဗ်ား သင္နဲ႔အတူ ယခုတိုက္ပဲြတြင္ က်ဆံုးသြားခဲ့ၾကေသာ ရဟန္း ရွင္လူမ်ား၊ သင္ကဲ့သို႔ စြန္႔လႊတ္ စြန္႔စားသြားၾကေသာ သတင္း ေထာက္မ်ား အားလံုးကို အေလးအျမတ္ ဦးၫႊတ္ ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတစ္ဦး အေနျဖင့္ သင့္ကို ျမန္မာ့ သူရဲေကာင္း တစ္ေယာက္ အျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ ဂုဏ္ျပဳအပ္ပါတယ္။
ဓာတ္ပံု (၁) မစၥတာကန္ဂ်ီနာကာအိရဲ႕ ဓာတ္ပံု (၂) ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕ကို ယေန႔ေရာက္ရွိလာသည့္ မစၥတာကန္ဂ်ီနာကာအိရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္း (၃) ေအပီအက္ဖ္ ဥကၠဌမွ သတင္းစာရွင္းလင္းပဲြ ျပဳလုပ္ေနစဥ္ (၄) ေအပီအက္ဖ္ ဥကၠဌမွ သူေတြ႔ရွိခဲ့ရတဲ့ မစၥတာကန္ဂ်ီနာကာအိရဲ႕႐ုပ္အေလာင္းမွ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ထိ ကင္မရာကိုင္တဲ့လက္ပံုစံကို ျပန္လည္လုပ္ျပပံု (၅) ျမန္မာႏိုင္ငံကို သြားေရာက္ခဲ့တဲ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံဒုတိယႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး
နံပတ္ (၁) ဓာတ္ပံုကို Wikipedia မွ ကူးယူေဖာ္ျပၿပီး က်န္ဓာတ္ပံုမ်ားကို ဂ်ပန္တီဗြီမွ ျပန္လည္႐ိုက္ကူး ေဖာ္ျပသည္။
ေအာင္ျခင္းကိုးပါး ျဖစ္ေစခ်င္
သည္ေနရာမွာ ျမတ္စြာ ဘုရားရဲ႕ ေအာင္ျခင္းရွစ္ပါးကို ျပန္သံုးသပ္ၾကည့္မိပါတယ္။ ဗုဒၶဟာ ေမတၱာကို အေျခခံထားေသာ္လည္း တဘက္လူ(ရန္သူ)ရဲ႕ အေျခအေနကိုၾကည့္ၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြသံုးၿပီး ေအာင္ခဲ့တာပါ။ အားလံုးကို ေမတၱာသက္သက္နဲ႔သာ ေအာင္ေတာ္မူခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေအာင္ျခင္းပထမမွာ ျမတ္စြာ ဘုရားရဲ႕ ဘုရား ျဖစ္ေတာ္မူျခင္းကို မနာလိုတဲ့ မာန္နတ္နဲ႔ ေနာက္လိုက္ စစ္သည္ေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားကို နည္းမ်ိဳးစံုေျခာက္လွန္႔ ႏွိပ္စက္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားက မတုန္မလႈပ္မေၾကာက္မရြံ႕ပဲ ေမတၱာလက္နက္ကို ကိုင္စြဲၿပီး သစာ ဆိုပါတယ္။ သည္အခါမွာ ျပင္ပအကူအညီျဖစ္တဲ့ ၀သုေျႏၵ နတ္ရဲ႕ အစြမ္းနဲ႔ မာန္နတ္နဲ႕နတ္စစ္သည္ေတြ ေရမွာေမ်ာၿပီး ရႈံးနိမ့္ကုန္ၾကပါတယ္။ မာန္နတ္နဲ႔ ေနာက္ပါ စစ္သားေတြဟာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေမတၱာတရားမွာ ေနာင္တ ရ ၿပီး ျမတ္စြာ ဘုရားကို ဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ၾကတယ္လို႔ မၾကားဖူးခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ေအာင္ျခင္းတပါးျဖစ္တဲ့ အာဠာ၀က ဘီလူးႀကီးကို ေအာင္ေတာ္မူခန္းမွာလည္း ျမတ္စြာဘုရားဟာ ေဒါသႀကီးလွတဲ့ ဘီလူးႀကီးကို ေျပာက္က်ားနည္းသံုးၿပီး ေအာင္ေတာ္ မူခဲ့ပါတယ္။ ဘီလူးႀကီးရဲ႕ ေနရာမွာ ခတၱ ခဏစံျမန္းေနတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားကို ဘီလူးႀကီးက အၾကမ္းဖက္ အင္အားသံုးၿပီး ေမာင္းထုတ္ပါတယ္။ ဗုဒၶက တန္ခိုးနဲ႔ ဟိုေနရာက ေပၚလာလိုက္ သည္ေနရာက ေပၚလာလိုက္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘီလူးႀကီးေမာ ၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ေရွ႕ေမွာက္ဒူးေထာက္ရပါေတာ့တယ္။ သည္ေတာ့မွ ျမတ္စြာဘုရားက ေမတၱာနဲ႔တရားေဟာေတာ္မူပါတယ္။
ေအာင္ျခင္းနံပါတ္(၈) မွာ လည္း သူ႔ကိုသူ စြမ္းအားႀကီးလွတယ္လို႔ ဘ၀င္ျမင့္ၿပီး ျမင့္မိုရ္ ေတာင္ကို ကိုယ္နဲ႔ရစ္ပတ္ အပိုင္စီးထားတဲ့ နေႏၵာပႏၵ နဂါးႀကီး ကို ဆံုးမဖို႔ ျမတ္စြာ ဘုရား ဟာ သူ႔ရဲ႕ လက္၀ဲရံ တန္ခိုးအရာမွာ ထူးခၽြန္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ရွင္ မဟာ ေမာဂၢလန္ကို တာ၀န္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ ရွင္မဟာေမဂၢလန္က နဂါးဆိုးႀကီးထက္ (၂) ဆႀကီးတဲ့ နဂါးႀကီး တေကာင္ အျဖစ္ ဖန္ဆင္းၿပီး ေတာင္ကို ရစ္ပတ္ထားတဲ့ နဂါးဆိုးႀကီးကို ထပ္မံရစ္ပတ္ ဖိညွစ္ျပေတာ့ မွ နဂါးဆိုးႀကီးလည္း မာန္စြယ္က်ိဳးသြားခဲ့ပါေတာ့တယ္။
သည္ေန႔ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ႕တိုက္ပြဲမွာ လည္း ျမတ္စြာဘုရားက်င့္သံုးခဲ့သလိုပဲ ေမတၱာတရားကို အေျခခံလို႔ ရန္သူရဲ႕ အေျခအေန တုန္႔ျပန္ သေဘာထားေတြ ကို သံုးသပ္ၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ နည္းဗ်ဴဟာေတြ သံုးႏိုင္ျခင္းျဖင့္ ေအာင္ျခင္းကိုးပါး ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ျပည္တြင္းျပည္ပ အားလံုးက သင့္ေတာ္မဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ၀ိုင္း၀န္းတိုက္ပြဲ၀င္လို႔ မတရားမူကို တရားမူျဖင့္ မုခ်အႏိုင္ယူႏိုင္မွာပါ။
New Intruders
ေအာက္မွာေပးထားတဲ့ Links ေတြကေန ဘန္းထားတာမ်ားကို ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ http://www.mynetbb.com http://www.shwechat.com/proxy http://www.myalbum.ws/proxy http://www.mmblogg.com အေပၚမွာ ေပးထားတာေတြမရရင္ WWW ကိုျဖဳတ္ၿပီး ျပန္စမ္းၾကည့္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်းဇူးပါ။ မင္းတို႔ ဘယ္ေလာက္ ဘန္းမလဲ။ ငါတို႔ ဘယ္ေလာက္ ေက်ာ္ႏိုင္မလဲ။
က်ေနာ့္ဘေလာ့ သပိတ္ေမွာက္ၿပီ
ဆရာမေမၿငိမ္း ဘေလာ့မွာ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမမ်ားအား တပ္မေတာ္သားေတြ အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားသလဲ ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး Tag လုပ္တာေတြ႕လို႔ က်ေနာ္ေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္။ ေနာက္ က်ဳပ္တို႔ ဘယ္ေနရာေရာက္ေရာက္ ဘယ္ကမာၻေရာက္ေရာက္ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြက္ဆိုရင္ အနည္းဆံုးေတာ့ ကိုယ့္ဆႏၵကို ကိုယ့္ျပႏိုင္ေအာင္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ျဖစ္ ျပႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးစားရမယ္။ တစ္ခုခုလုပ္ေပးႏိုင္ေအာင္ ႀကဳိးပမ္းေနရမယ္။ အဲသလို က်ေနာ္ခံယူပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္စာကို ေရးပါတယ္။ ဘယ္သူကိုယ္မွလည္း က်ေနာ္မဖိတ္ေခၚပါ၊ ေရးၾကပါလို႔ မတိုက္တြန္းပါ။
စစ္တပ္၊ စစ္အာဏာရွင္၊ စစ္အစိုးရ၊ တပ္မေတာ္ကို က်ေနာ္ ႀကိဳးစားကာ သူတို႔အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာထားမည္ကို ေရးၾကည့္သည္ စဥ္းစားၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘယ္လိုမွ စည္း႐ံုးေရးသေဘာ၊ ေခ်ာ့သည့္သေဘာ ေျပာလို႔ကို မရ။ ထို႔ေၾကာင့္ က်ေနာ္ မေရးေတာ့ပါ။ က်ေနာ့္ အသိအရ က်ေနာ္တို႔ စစ္တပ္၊ တပ္မေတာ္တစ္ခုလံုးကို တိုက္ေနျခင္း မဟုတ္။ စစ္အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ပစ္ရမည္၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရမည္။
က်ဳပ္တိုင္းျပည္အေပၚ ျဖစ္လိုသည့္ေစတနာက တိုင္းျပည္အေျပာင္းအလဲကို အျငင္သာဆံုးနည္း၊ ေသြးထြက္ သံယိုမဲ့ေသာနည္းျဖင့္ ေျပာင္းလဲလိုပါသည္။ လူတိုင္းလည္း ထိုကဲ့သို႔ပင္ လိုခ်င္ၾကပါသည္။ ေနာက္ အခုအာဏာရွင္ကိုျဖဳတ္ခ်တာ၊ ေနာက္အာဏာရွင္အတြက္ဆိုတာမ်ဳိးအတြက္ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ျဖစ္ခ်င္ေသာ အေျပာင္းအလဲမ်ဳိးက ေျပာသေလာက္ မလြယ္ကူပါ။ က်ေနာ္တို႔ ဘီလူးႀကီး ဘယ္အခ်ိန္ ဘီလူးဆိုင္းတီးမည္လဲ ခန္႔မွန္းလို႔မရ။ ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္အထိ ႀကိဳးစားလိမ့္အံုးမည္။
သန္းေ႐ႊျပဳတ္က်တာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ပ်က္သုန္းတာမဟုတ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ပ်က္သုန္းေရးအထိ ေဆာင္႐ြက္ရမည္။ မည္ကဲ့သို႔ေသာ္ အာဏာရွင္စနစ္မ်ဳိးမွ ထက္မေပၚေအာင္ ကန္႔သတ္ႏိုင္ရပါမည္။ယခုလႈပ္ရွားမႈေတြကို ဘယ္သူက သမိုင္းတင္တင္ မတင္တင္ က်ေနာ္ကေတာ့ တင္လိုက္ပါသည္။ အျဖဴေရာင္ (ေက်ာင္းသား)နဲ႔ စတင္ခဲ့တဲ့ လႈပ္ရွားမႈက ဒီကေန႔ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွာ သံဃာေတာ္အရွင္သူျမတ္မ်ားက ဦးေဆာင္ကာ ေမတၱာတရားဓာတ္ကို ဖံုးလြမ္းၿပီး ေအာင္ျခင္းကို ရွာတာကို ေမတၱာေတာ္လွန္ေရး (Metta Revolution) ဒါမွမဟုတ္ ေမတၱာေအာင္ပဲြ (Metta Victory) လို႔ က်ေနာ္သတ္မွတ္တယ္။
ပဲြကအခုမွ တကယ္စပါေတာ့မယ္။ က်ဳပ္တို႔ ျပည္သူေတြ -
ျပည္သူစစ္သား တို႔စစ္သားလို႔ေအာ္ၿပီး ႀကိဳဆိုၾကရအံုးမွာလား
ျပည္သူ႔စစ္သား က်မေယာက္်ားဆိုတာကို ျပန္ၾကားရအံုးမွာလား
- ဆိုတာ အားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္သြားပါၿပီ။ က်ေနာ္ရီစရာ ေျပာေနျခင္းမဟုတ္ပါ။
ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ထိုကဲ့သို႔ က်မေယာက်္ားဆိုတာေေအာ္ရန္ အလွည့္္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ဟု က်ေနာ္ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။ အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရးကို ဦးတည္ရင္း အလံုးစံုေသာ အာဏာရွင္စနစ္ ျမန္မာ့ေျမေပၚမွ ဖယ္ထုတ္ေရးအထိ ႀကိဳးပမ္းသြားႏိုင္မည့္ အေျခအေနမ်ား လက္တကမ္းတြင္ ရွိေနၿပီးျဖစ္သည္။ ထုိအခြင့္အေရးကို အရယူႏိုင္ဖို႔ေတာ့ လုိအပ္ပါသည္။
ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ က်ေနာ္ ကမာၻႀကီး တစ္ခုလံုးၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာခ်င္သည္မွာ-
စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အကုန္အစဥ္ဖ်က္သိမ္းေရး
ပင္ ျဖစ္ပါသည္။
ေက်ာ္၀င္း
အယူေတာ္မဂၤလာ အမတ္ႀကီိးဦးႏိုး ၏ တေဘာင္
က်မၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ အယူေတာ္မဂၤလာ အမတ္ႀကီးဦးႏိုုုးရဲ႕ တေဘာင္ပါ။ မွတ္မိသမွ်ေရးလိုက္တာမို႔ မမွန္ရင္လည္း ျပင္ေပးၾကပါ။ အဲသည္ အယူေတာ္မဂၤလာကို အဓိပၸါယ္ေကာင္းးေကာင္းမဖြင့္တတ္ေပမဲ့ `သာသနာေမာင္းေရွ႕ကေဆာ္ ေဒါင္းေတြကေအာ္´ ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ကေလးနဲ႔ `ဇာနည္ၾကက္မသူတြန္လွ်င္ ဇမၸဴတခြင္လင္းလို႔မဆံုး´ဆိုတဲ့ စာပိုဒ္ ကေလးကိုႀကိဳက္လို႔ ပိုစ့္တင္လိုက္တာပါ။
အယူေတာ္မဂၤလာ အမတ္ႀကီိးဦးႏိုး ၏ တေဘာင္
တပင္တိုင္ ခ၀ါခ်ၿပီမို႔
နာၾကတဲ့ အသီးေတြ
တြန္႔လို႔သာေၾက
အသီးေတြေၾက နာရီေတြ ဘယ္လိုေျပာင္းေပမဲ့
သာသနာေမာင္း ေရွ႕ကေဆာ္
ေဒါင္းေတြကေအာ္
ေဒါင္းေအာ္လွ်င္မေနသာ
သူလာပါလိမ့္ေလး
ျခေသၤ့မင္းက တန္ခိုးၾကြယ္
တိုးလို႔ကြယ္ပ်က္လိမ့္အံုး
ဂူပုန္းတဲ့ ခင္ႀကီးေပ်ာ္တို႔ရယ္
သမီးေတာ္ကို လႊတ္လိုက္ပါဦး
ဇာနည္ၾကက္မ သူတြန္လွ်င္
ဇမၺဴတခြင္ လင္းလို႔ မဆံုး။
သံဃံ သရဏံ ဂစၧာမိ
(၁) တာေမြဗလီအနီး ေန႔လည္ (၂) နာရီခန္႔က သံဃာေတာ္မ်ား
သေဘာထားၾကီးျခင္း
က်ေနာ္ အခုေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိကတည္းက ႀကိဳက္လြန္းလို႔ စာအုပ္ပါေတာင္းလာမိတယ္။ ရန္သူျဖစ္ခဲ့ဘူးသူ အခ်င္းခ်င္း သေဘာထားႀကီးက်တာ အေတာ့္ကို ဂုဏ္ယူခ်ီးက်ဴးစရာပါ။ ဒါနဲ႔ အခုေဆာင္းပါးကို ဖတ္ရင္း စဥ္းစားမိသည္မွာ-
- က်ေနာ္ေကာ သေဘာထားႀကီးႀကီး ထားႏိုင္ရဲ႕လား။
- က်ေနာ္တို႔ ဘာေၾကာင့္သေဘာထား မႀကီးက်တာလဲ။
- သူတို႔ေကာ ဘာလို႔သေဘာထားႀကီးႏိုင္ၾကတာလဲ။
- သေဘာထားႀကီးခ်င္းဟာ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာလူမ်ားမွာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။
- အတုယူစရာဆို အေရွ႕ေတြ၊ အေနာက္ေတြ မခဲြျခားဘဲ အတုမယူႏိုင္ေတာ့ဘူးလား။
က်ေနာ့္အေတြးမ်ားကို ဆင့္ပြားလိုက္ပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းခံႏိုင္သည္ကို ဒီေနရာကေန အႏူးၫြတ္ေတာင္းပန္ အပ္ပါသည္။
********************************************
သေဘာထားႀကီးျခင္း - ဦးတင္ဦး (က်ဴရွင္)
ကၽြန္ေတာ္သည္ အားလက္ရက္တစ္ရက္တြင္ စာေဟာင္းတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္မိရင္းစိတ္ထဲမွာ ထိထိခိုက္ခိုက္ခံစား သြားမိသည္။ ထိုစာဖတ္ျပီး ဟိုေတြးသည္ေတြးလည္း ေတြးေနမိသည္။ ထိုသို႔ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္၏ ဆိုဆုံးမစကား ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ စြဲပါမိလာပုံတို႔ပါ ျပန္လည္သုံးသပ္ၾကည့္ေနမိပါသည္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ (၁၃-၁၄) ႏွစ္သားအရြယ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အရြယ္မတိမ္းမယိမ္း (သူကတစ္ႏွစ္ ေလာက္ေတာင္ ၾကီးေသးသည္ ထင္ပါသည္။) မိန္းကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ရန္ျဖစ္မိသည္။ ထိုေန႔က ေက်ာင္းပိတ္ ရက္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းမသြားရ၊ ေက်ာင္းအားရက္တြင္ တတ္ႏို္င္သမွ် မိဘကိုကူရသည့္အတိုင္း ရြာေျခမွႏွမ္းခင္း တစ္ခုတြင္ ျမက္တစ္ျခင္းေလာက္ သြားရိတ္စဥ္ ထိုမိန္းကေလးလည္း ျမက္ရိတ္ရင္းၾကံဳရာမွ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သူ႔အား ရုိက္ေမာင္းပုတ္ေမာင္းပင္ မလုပ္ခဲ့ေသာ္လည္း ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုျခင္းမ်ိဳးကားျပဳခဲ့ေပရာ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က ၾကားသိသြား၍ ကၽြန္ေတာ့္အား ျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္း ပါသည္။ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က မဆိုးေၾကာင္း၊ သူကဘယ္သုိ႔ ဘယ္ညာ ေျပာရာမွ ဤသို႔ ရန္ျဖစ္ရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပပါေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က လက္မခံပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ မမွားေၾကာင္း ဘယ္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္းယုတၱိေတြပင္ျပျပ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ ယွဥ္လွ်င္ အဖက္ဖက္က အားနည္းေနျပီးသား မိန္ကေလးတစ္ဦးႏွင့္ ဖက္ျပိဳင္ ရန္ျဖစ္ေနျခင္းကပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ မွားေနျပီး ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္က ဆုံးျဖတ္ပါသည္။ ဆုံးျဖတ္ရုံမက ကၽြန္ေတာ့္အား ျပစ္တင္ ရွုတ္ခ်၍လည္း ဆုံးမ ပါသည္။ “ကိုယ္ကႏိုင္ေနျပီး သားလူကို မင္းက အႏိုင္ရခ်င္ေနတာကိုက ေသးသိမ္တဲ့ စိတ္ျဖစ္ေနျပီး ငါ့သားရ” တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္သည္ စိတ္ျမန္သူျဖစ္ရာ ၾကိမ္ေတြ႔ေအာင္ မေစာင့္ႏိုင္သူ၊ သူစိတ္ဆိုးလွ်င္ လြယ္ကူရာ သူ႔လက္၀ါးကို သုံး၍ ေက်ာျပင္မွာ ‘ဗိန္း’ ၊ ‘ဗိန္း’ ႏွင့္ျမည္ေအာင္ ရုိက္တတ္သူျဖစ္သည္။ သူရုိက္လွ်င္ အသည္း၊ ႏွလုံးေတြ လွူပ္ခါသြားသည္ ထင္ရသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ထိုေန႔က သူ ကၽြန္ေတာ့္ကိုမရုိက္ခဲ့ပါ။ မရိုက္ပင္ မရုိက္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္စိတ္မွာ ရုိက္တာထက္နာျပီး ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွက္သြားသည္။ အသည္း၊ ႏွလုံးေတြ လွုူပ္ခါ မသြားေသာ္လည္း ဖခင္၏စကားမ်ား အသည္း၊ ႏွလုံးသားထဲမွာ သံမိွဳႏွင့္စဲြလိုက္သလို ျဖစ္သြားပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုေန႔မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္က ႏိုင္ေလာက္သည့္ အေျခအေန ရွိေနႏွင့္ျပီးသား သူမ်ိဳးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဖက္ျပိဳင္ရန္လည္း မၾကိဳးစားေတာ့ပါ။
သို႔ရာတြင္ ကိုယ္က အထက္စီးအေနမ်ိဳးေရာက္ႏွင့္ေနသူမ်ိဳးအေပၚကိုသာ ကၽြန္ေတာ္က အလိုအေလ်ာက္ ေလ်ာ့ ေပးထားျပီးျဖစ္ေသာ္လည္း ကိုယ့္ထက္အားၾကီးသူမ်ိဳးက ဗိုလ္က်သလိုအမူအရာမ်ိဳးေတြ႔ပါက ကၽြန္ေတာ္ အေလ်ာ့ေပးေလ့ မရွိသည့္အျပင္ ထုိသူမ်ိဳးကိုၾကံဳပါက ရင္ဆိုင္ရဲဖို႔လည္း စိတ္ထဲမွာ အသင့္ထားေလသည္။
ထိုစိတ္အခံေၾကာင့္ တစ္ခါက ကၽြန္ေတာ္မွားခဲ့ပုံကိုလည္း ယခုျပန္ေတြးေနမိပါသည္။ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ အားကစား အေၾကာင္းႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ေျပာလ်င္ ဆရာခင္ေမာင္ေထြး (ပ်ဥ္းမနား) အေၾကာင္း ထည့္မေျပာ၍ မျဖစ္သလို ဟိုတစ္ေခတ္က ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕ ေဘာလုံးအေၾကာင္း ေျပာလွ်င္ တင္ယု၊ တင္စုိး၊ တင္ေအး ဆိုသည့္ ‘တင္’ သုံး ‘တင္’ တို႔မပါ၍ မျဖစ္ပါ။ ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႕နယ္တြင္ သက္တမ္းအေတာ္ရွည္ၾကာစြာ ကစားလာၾကေသာ နာမည္ၾကီး ေဘာလုံးသမားမ်ား ျဖစ္သည္။ ကိုတင္စုိးမွာ တိုင္းႏွင့္ျပည္နယ္ပဲြမ်ား စတင္စဥ္က ရွမ္းျပည္နယ္ လက္ေရြးစင္ အျဖစ္ ( သက္တမ္းအရွည္ဆုံးလက္ေရြးစင္) ဘဟာဒူးတို႔ႏွင့္အတူ ကစားလာသူ ျဖစ္သည္။ ကိုတင္ေအးမွာ အားထားရေသာ ေရွ့တန္းသမားတစ္ဦးျဖစ္သလို ကိုတင္ယုမွာလည္း ပ်ဥ္းမနားေနာက္တန္းတြင္ အုတ္တံတိုင္း ေလာက္ အားကိုးရသူျဖစ္သည္။ ထုိ႔ျပင္ သူသည္ ေတာ္ရုံေရွ့တန္းသမားမ်ား သူ႔အနား မသီရဲေလာက္ေအာင္ လူခ်ရာ၌လည္း နာမည္ၾကီးသူျဖစ္သည္။
ထိုသူတို႔သုံးဦးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပ်ဥ္းမနားသၾကားစက္တြင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္မ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း သူတို႔ အထဲ၌ အငယ္ဆုံးျဖစ္ေသာ ကိုတင္စုိးသည္ပင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ငါးႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္ၾကီးေသးသည္ျဖစ္၍ အသက္အရြယ္ခ်င္းလည္းကြာ၊ ၀ါခ်င္း၊ သေဘာခ်င္းလည္းကြာပါသည္။ သို႔ရာတြင္ တစ္ခါမွာ ကြင္းထဲေရာက္က လူတိုင္းက ရြံ႕ၾကရသည့္ ထိုသူမ်ားႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကြင္းထဲမွာပင္ ေတြ႔ခဲ့ရသည္။ ပ်ဥ္းမနား သၾကားစက္ တြင္ ေဘာလုံးအသင္းႏွစ္သင္းဖဲြ႔ရာ ကၽြန္ေတာ္သည္ ‘ ေအ’ အသင္းတြင္ ‘အရန္’ အျဖစ္ ေနရမည့္အစား ‘ဘီ’ အသင္းတြင္ပင္ ကပၸတိန္လုပ္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္ျပီး ‘ဘီ’ သင္းမွ ကစားပါသည္။
တစ္ေန႔သ၌ စက္ထဲမွကြင္းတြင္မွာပင္ ‘ေအ’ႏွင့္ ‘ဘီ’ တို႔ႏွစ္သင္းခဲြ၍ ယွဥ္ျပိဳင္ကစားၾကရသည္။ ေရွ့တန္းမွ တက္ကစားမည့္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ‘ေအ’ သင္းေနာက္တန္း ကိုတင္ယုႏွွင့္ မုခ်ေတြ႔ရပါေတာ့မည္။ ေဘာလုံး ပညာ၊ ေဘာလုံး၀ါခ်င္း ဘယ္လုိမွ်မယွဥ္ႏိုင္ပါ။ အားခြန္ဗလခ်င္းဖက္ျပိင္လွ်င္လည္း ကိုတင္ယုက ဆြဲရမ္၍ လႊင့္ပစ္လိုက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဘာလုံးကြင္း အျပင္ဖက္သို႔ ဖုတ္ခနဲက်သြားႏိုင္သည္။ သူ႔အနားသီ၍ ေဘာလုံးဆဲြသြားလွ်င္လည္း ကိုတင္ယုက ေဘာလုံးေရာလူပါ သိမ္းက်ဴံး၍ ကၽြန္ေတာ့္ကို ‘ခ်’ ေလေတာ့မည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လူတိုင္းေလာက္နီးနီးက ေၾကာက္ရသည့္ ကိုတင္ယုကို ေၾကာက္ရမွာ ေၾကာက္သည့္ စိတ္က အေတာ္ၾကီး ဖိစီးေနသည္။ သုိ႔ႏွင့္ မထူးပါဘူးဟု စိတ္ဆုံးျဖတ္လ်က္ ကၽြန္ေတာ္ ေဘာလုံးရသည့္အခါ သူတို႔ ဂိုးေပါက္ထဲသို႔ ဆဲြေျပးသည္။ ကိုတင္ယုသည္ ကၽြန္ေတာ္ဆဲြလာသည္ကို ဘယ္လုိ ဖ်က္ဆီးလွ်င္ ရမည္ဆိုတာကို တြက္ထားႏိုင္ျပီးျဖစ္ရာ ေအးေဆးစြာပင္ေရွ့မွဖ်က္ဖို႔ ေနရာယူထားသည္။ ႏွစ္ဦးသား ပူးမိလုနီးေလာက္ အေျခအေနလည္း အေရာက္ ကိုတင္ယုက ဖ်က္မည္လဲျပင္လိုက္စဥ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ ‘ေျပာင္’ ပင္ (၀ါ) ‘ေပၚတင္ၾကီးပဲ’ သူ႔ညိုသက်ည္းကို ကန္ထည့္လိုက္ပါသည္။ ကိုတင္ယုသည္ ေဘာလုံးေျပးရာသို႔လည္း ဆက္၍ မလိုက္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ဆဲြမထိုးဘဲ ေရွ့တြင္ ရပ္လ်က္သားကပင္ “ဟာ ကိုတင္ဦး ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို္ ေတာင္ ခ်တယ္ပဲဗ်” ဟုေျပာသည္။ “ ခင္ဗ်ားကို ဘာမို႔လို႔ မခ်ရမွာလဲ” ဟု ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ႏွင့္ ထပ္ေျပာ လိုက္ေသးသည္။ ကိုတင္ယုသည္ ျပဳံးလ်က္သားျဖင္း ‘ ေၾသာ္….. ကိုတင္ဦး၊ ကိုတင္ဦး’ ဟူ၍သာ ႏွဳတ္က ရြတ္ေနေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ လူခ်ရာတြင္ နာမည္ၾကီးသူ ကိုတင္ယုက အႏိုင္ယူမည္ကို မခံလိုသည့္ဆႏၵစြဲျဖင့္ ငယ္စဥ္ ေဘာလုံးကစားလာသည့္ ကာလတေလွ်ာက္လုံးတြင္ ပထမဦးဆုံးအၾကိမ္အျဖစ္ တစ္ဖက္လူက မတိုက္ခိုက္ ဘဲႏွင့္ ကိုယ္ကအရင္ စတင္ တိုက္ခိုက္လိုက္ျခင္းမ်ိဳးကို ျပဳမိခဲ့ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ကိုတင္ယုသည္ သူ႔ထက္ ငယ္သူႏွင့္ အားနည္းသူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္လိုမွ လက္ရုံးအားျဖင့္ တုံ႔ျပန္ျခင္းမျပဳဘဲ သေဘာထားၾကီး ေၾကာင္းကို ျပသခဲ့ေပးပါသည္။ ထိုေန႔မွစ၍ ကၽြန္ေတာ္ ကိုတင္ယုကို ေလးစားခ်စ္ခင္သြားမိခဲ့ ေပသည္။
ထိုေန႔ ေဘာလုံးပဲြက တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးမွဳသည္ ယေန႔ထက္တုိင္ ခိုင္ျမဲ လ်က္ ရွိေနေသးေတာ့သည္။
ဤအေၾကာင္းေတြကို ျပန္ေတြးမိသည္မွာ (၁၉၅၅) ခုႏွစ္ ေမလထုတ္ ရီးဒါးဒိုင္ခ်က္စ္အေဟာင္းထဲမွ ဗာဂ်ီနီး ယပ္စ္ ဒက္ဘေနေရးသည့္ ‘ ေမာ္ကြန္းတင္ေလာက္သည့္ လက္နက္ခ်ပဲြ’ ဟူေသာ ေဆာင္းပါးကို ဖတ္မိလိုက္ ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
(၁၈၆၀-၆၁) တြင္ ေတာင္ပိုင္းျပည္နယ္ (၁၁) ခုတို႔သည္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွ ခဲြထြက္ဖို႔ ညီကာ Confederate States ဟူ၍ ျဖစ္လာခဲ့သည္။ ထိုခဲြထြက္ ’ကြန္ဖက္ဒရိတ္’ တပ္မ်ားကို ဦးေဆာင္သည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေရာဘတ္လီး၏ တပ္မ်ားႏွင့္ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္၏ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ယူလစ္ဆက္စ္ဂရန္႔၏ တပ္မ်ားသည္ (၁၈၆၅) ခုႏွစ္၊ ဧျပီလတြင္ ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္ အက္ပိုမက္ေတာက္စ္တြင္ ေတြ႔ၾကသည္။
ဂရန္႔သည္ ေတာင္ပိုင္းတပ္မ်ားမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဗစ္စ္ဘာ့ဂ္ကို လက္နက္ခ်ေစခဲ့ျပီး မစၥၥစၥပိျမစ္ကိုလည္း ထိန္းခ်ဳပ္ မိလိုက္ျပီး ျဖစ္၍ ေတာင္းပိုင္းခဲြထြက္ ျပည္နယ္မ်ားကို ႏွစ္ျခမ္းပိုင္းပစ္ႏိုင္ခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ သူ႔အား သမၼတ လင္ကြန္းက ေျမာက္ပိုင္း ဗာဂ်င္းနယား တပ္မေတာ္ၾကီးကို ေခ်မွဳန္းျပီး ရစ္ခ်္မြန္ကို အရသိမ္းဖို႔ ညႊန္ၾကား ထားသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ေရာဘတ္လီး၏ တပ္မေတာ္မွာ သမၼတလင္ကြန္းက ေခ်မွဳန္းခိုင္းထားသည့္ တပ္မေတာ္ၾကီးပင္ ျဖစ္သည္။
ထိုအခ်ိန္က ဂရန္႔၏အသက္မွာ (၄၂) ႏွစ္၊ ေရာဘတ္လီး၏အသက္မွာ (၅၇) ႏွစ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီးသည္ စစ္အင္အားခ်င္းမမွ် မိမိတပ္ထက္ အဆမတန္သာသည့္ ဂရန္႔၏ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ကို ေတြ႕ရာ ေနရာ တိုင္းတြင္ အထိအခိုက္ အက်အဆုံးမ်ားေအာင္ တိုက္လာခဲ့သူျဖစ္၍ ေျမာက္ပိုင္းသားတို႔က ေလးစား ခန္႔ညားရသူစစ္သားၾကီး ျဖစ္သည္။ ယခုမူ သူ႔စစ္သားေတြသည္ မ်က္တြင္းေဟာက္ပက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနၾကေလျပီ။ ရိကၡာလည္း ျပတ္ေနေခ်ျပီ။ ကိုယ့္ျမင္းေတြ, ျမည္းေတြေကၽြးသည့္ အစာထဲမွ ခဲြေ၀လုယူစားမည္ ဆိုေတာင္မွ လည္း ရက္ပိုင္းမွ်ေလာက္သာ ခံမည္။ သူသည္ ပထမက ေျမာက္ကာရုိလိုင္းနားျပည္နယ္ဘက္သို႔ ေဖာက္ထြက္ သြားမည္ဟု ၾကံရြယ္ထားသည္။ ေရာက္ေနေသာေဒသသည္ ရြံ႔ႏြံထူရာေဒသျဖစ္၍ စစ္လႈပ္ရွားမႈ မျပဳႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ဂရန္႔၏ျမင္းတပ္မ်ားက ၀က္ေခါင္းထိုးဆင္းလာခဲ့ျပီး ေျခသည္စစ္သားမ်ားေရာ ျမင္းစီးတပ္မ်ားႏွင့္ပါ ေလးဘက္ေေလးတန္မွ ညွပ္ပိတ္ထားလိုက္သျဖင့္ အက္ပိုမက္ေတာက္စ္ေဒသႏၱရ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရုံးအနီးတြင္ လႈပ္မရေတာ့ပဲ ထိုမူလအၾကံကိုလည္း စြန္႔လႊတ္လိုက္ရေတာ့သည္။
ထိုေၾကာင့္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီးသည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးဂရန္႔ႏွင့္ ေတြ႔ဆုံေဆြးေႏြး၍ လက္နက္ခ်ရန္မွအပ ေရြးစရာလမ္း မရွိေတာ့ေပ။ သို႔ျဖင့္ ဧျပီလ (၉) ရက္တြင္ ဂရန္႔ထံသုိ႔ ကမ္းလွမ္းစကား ပို႔ခိုင္းလိုက္သည္။ သူ႔စစ္ဘက္ အတြင္းေရးမွဴး ဗိုလ္မွဴးၾကီး မာရွယ္ကိုလည္း လက္နက္ခ်စည္းကမ္း သတ္မွတ္ရန္ ေဆြးေႏြးမည့္ေနရာကို ရွာခိုင္းထားသည္။ သူကမူ အက္ပိုမက္ေတာက္စ္ျမစ္ တစ္ဖက္ကမ္းမွ ပန္းသီးပင္ တစ္ပင္ေအာက္တြင္ ေစာင့္ေနသည္။ ဂရန္႔ထံမွ စကားျပန္ၾကားခ်က္ရေသာ္ အေကာင္းဆုံးယူနီေဖာင္းႏွင့္၊ အလွဆုံးဓားကို လြယ္ကာ ‘ခရီးသည္’ ဟုအမည္ရွိေသာ သူ၏ နာမည္ေက်ာ္ျမင္းကို စီး၍ အခ်ိန္းအခ်က္ျပဳရာ ေနရာသို႔ သြားသည္။ သူႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးမာရွယ္တို႔က ဂရန္႔အရင္ အေရာက္သြားႏွင့္သည္။ ဂရန္႔သည္ မၾကာခင္မွာပင္ ရြံ႔အလူးလူး စစ္ေျမျပင္၀တ္ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ ေရးၾကီးသုတ္ပ်ာ ေရာက္ခ်လာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီး သူ႔အား ၾကာၾကာ ေစာင့္ မေနရေစလိုသျဖင့္ ယူနီေဖာင္းသစ္လဲမေနႏိုင္ေတာ့ျခင္းပင္။
သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ လြန္ခဲ့ေသာ (၁၇) ႏွစ္က မကၠဆီကန္စစ္ပဲြတြင္ သာမန္စစ္ဗိုလ္မ်ားအျဖစ္ႏွင့္ ပါ၀င္ သိကၽြမ္းဖူးခဲ့သူမ်ား ျဖစ္ရာ လက္နက္ခ်ရန္ လာေရာက္ဆက္သြယ္သည့္ ရန္သူဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးကို ဂရန္႔က ေရွးေဟာင္း ေႏွာင္းျဖစ္ေတြ ေျပာရင္း ဧည့္ခံေနသျဖင့္ ယခုလာေတြ႔သည့္ အေရးကိစၥအေၾကာင္းကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီးက ေျပာျပ သတိေပး ယူရေသးေတာ့သည္။
ကိုယ့္လက္ခုပ္အတြင္းက ေရအျဖစ္ေရာက္ေနေသာ ေတာင္းပိုင္းတပ္မေတာ္ၾကီးအား ဂရန္႔သည္ သြန္လိုသြန္၊ ေမွာက္လိုေမွာက္ျပဳႏိုင္သည့္ အေျခအေနေရာက္ေနပါေသာ္လည္း ထုိသုိ႔မျပဳခဲ့။ ေနာင္တြင္တဖန္ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စုအား လက္နက္စြဲ၍ ျပန္မတိုက္ေတာ့ပါဟု ကတိသစၥာျပဳႏုိင္ပါလွ်င္ တပ္ဗိုလ္ တပ္သား အားလုံးကို ဘာမွမလုပ္ဘဲ မိမိတို႔ ေနအိမ္အသီးသီးတို႔ ျပန္ခြင့္ျပဳပါမည္ဟု ဂရန္႔ကအဆိုျပဳေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီး သည္ သူ႔လူေတြအား ေထာင္ထဲသို႔ ခ်ီတက္မသြားေစခဲ့သျဖင့္ လြန္စြာ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ျဖစ္သြား ေလသည္။
ဒါေတာင္ ေျပာစရာရွိပါက ေျပာပါဦးဟု ဂရန္႔က ေျပာသျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီးက သူ႔ျမင္းတပ္သားမ်ားသည္ မိမိတို႔ စီးေသာ ျမင္းမ်ားကို ကိုယ့္ဌာေနျပန္လွ်င္ လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးခြင့္သို႔ ယူေဆာင္သြားခြင့္ ျပဳႏိုင္ပါ မည္ေလာဟု ေမးၾကည့္ရာ ဂရန္႔က ထိုေတာင္းဆိုခ်က္ကိုလည္း ခြင့့္ျပဳလိုက္ပါသည္။ ထိုေနာက္ ရန္သူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးက မိမိလက္တြင္း၌ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္ၾကီးမွ စစ္သားသုံ႔ပန္း (၁၀၀၀) ေလာက္ရွိေနပါသည္။ မိမိတို႔မွာ ရိကၡာျပတ္ေနျပီျဖစ္ပါ၍ ထိုျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္သား သုံ႔ပန္းမ်ားအတြက္ စားနပ္ရိကၡာေပးႏုိင္က ေပးေစလိုေၾကာင္း ေျပာသည့္အခါ ဂရန္႔သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီး၏တပ္မေတာ္တြင္ လူႏွစ္ေသာင္းခဲြေလာက္ေတာ့ က်န္ေနလိမ့္ဦးမည္ဟု ေတြးကာ ကိုယ့္စစ္သားလူတစ္ေထာင္အတြက္ ေတာင္းသည့္ရိကၡာကို သူ႔စစ္သား ႏွစ္ေသာင္းခဲြ အတြက္ပါ ေပးလိုက္ပါသည္။
ေျပာဆိုျပီးစီး၍ ေဆြးေႏြးသည့္ အေဆာက္အအုံမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီး ထြက္လာသည့္အခါ ျပည္ေထာင္စု တပ္မေတာ္မွ အရာရွိမ်ားက မတ္တပ္ရပ္၍ အေလးျပဳၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီးသည္ သူ႔ျမင္း ’ခရီးသည္’ အေပၚတက္၍ သူ႔ဌာနခ်ဳပ္သို႔ ျပန္သြားရာ သူျဖတ္သြားရာ လမ္းတေလွ်ာက္၌ ေတြ႔ရသည့္ အရာရွိမ်ားႏွင့္ ရဲေဘာ္မ်ားက ၀မ္းသာရြင္ျမဴးၾကိဳဆိုၾကသည္။ စိတ္မထိန္းႏုိင္၍ သူ႔မ်က္ႏွာ မရြင္မပ်ျဖစ္ေနသည္ကို သူ႔လူမ်ား ျမင္ၾကေသာ္ သူ႔တဲအတြင္းသုိ႔ပါ ၀ိုင္းအုံလိုက္လာျပီး ေမးၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အသံတုန္တုန္ရီရီျဖင့္ သူတို႔ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ့္ရာ ျပန္ရေတာ့မည့္ အေၾကာင္း၊ လက္နက္ခ်စည္းကမ္းကို ေျပာျပရာ အားလုံးသည္ ငိုေၾကြးၾက ကုန္၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ႏွႈတ္ကသာ မိန္႔လိုက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေသခံ၍ ဆက္တိုက္ၾကပါမည္ဟု ေျပာၾကသည္။ (မည္သည့္ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းသည္ မိမိေနာက္လိုက္မ်ားကို ေသတြင္းသို႔ ပို႔ရက္ပါသနည္း။)
ေနာက္တစ္ေန႔ ဧျပီလ (၁၁) ရက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီးသည္ ဗိုလ္မွဴးၾကီးမာရွယ္ေရးထားေသာ ႏႈတ္ဆက္မိန္႔ ခြန္းကို တစ္လုံးႏွစ္လုံးသာျပင္၍ သူ႔တပ္အားဖတ္ျပႏႈတ္ဆက္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ဧျပီလ (၁၁) ရက္တြင္ လက္နက္ခ်ပဲြ က်င္းပရာ အက္ပိုမက္ေတာ့က္စ္ ေဒသႏၱရအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရုံးနားမွ ရြာကေလးသို႔ ေတာင္ပိုင္း တပ္ေတြ တန္းစီခ်ီလာရာ လမ္းေဘး၀ဲယာ၌ ျပည္ေထာင္စုတပ္မေတာ္မွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ခ်ိန္ဘာလိန္၏ တပ္မဟာ ႏွစ္ခု၏ တပ္သားမ်ားက တန္းစီေစာင့္ေနၾကျပီး ဆီးၾကိဳအေလးျပဳၾကသည္။ ကြန္ဖက္ဒရိတ္ တပ္မေတာ္မွ တပ္ဗိုလ္တပ္သားမ်ားသည္ ျပန္လည္အေလးျပဳျပီး တပ္မၾကီးအလိုက္ မိမိတို႔ လက္နက္မ်ားႏွင့္ စစ္အလံမ်ားကို ခ်ပုံေပးအပ္ခဲ့ၾကရသည္။
ေနာင္တြင္ထုိုေန႔က အေတြြ႔အၾကံဳကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးခ်ိန္ဘာလိန္ ျပန္ေျပာပုံအရေသာ္၊ စစ္ရႈံးတပ္လက္နက္အပ္ သည့္ပဲြ၌ ေအာင္ပဲြရတပ္က ဘာဘင္သံ၊ ခရာသံမွမျပဳ၊ ေလသံတိုးတိုးမွ်ပင္မထြက္ၾကပဲ တိတ္ဆိတ္ျခင္းၾကီး စြာျဖင့္ ျငိမ္သက္ေနခဲ့ၾကသည္ဟုဆိုသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီးသည္ သူ႔တဲအတြင္းမွာပင္ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးဂရန္႔သည္ လက္နက္ခ်ပဲြမျပဳမီကေလး ကပင္ သူအႏုိင္ရလိုက္ေသာ စစ္တပ္ၾကီးတစ္ခုအရွက္ရေလာက္သည့္ ေၾကကြဲြဖြယ္ျမင္ကြင္းကို မျမင္ရက္၍ အက္ပိုမက္ေတာ့က္စ္မွ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီးသည္ သူ႔တပ္ဗိုလ္တပ္သားမ်ားတို႔ မိမိေနရပ္ ဌာေနသုိ႔ ျပန္ၾကရန္တာစူေနၾကသည့္အခါ မိမိတစ္ဦးတည္းရက္ခ်္မြန္သို႔ ထြက္ခြာသြားခဲ့သည္။ သူကေနပါ ေစဟု ဆိုေသာ္လည္း ဂရန္႔၏ျမင္းစီးတပ္သား (၂၅) ဦးတို႔က သူ႔အားျခံရံလိုက္ပါလ်က္ ခရီးတစ္မိုင္ေက်ာ္ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ ေပါက္သည္အထိ လိုက္ပုိ႔ေပးခဲ့သည္။
ထိုေန႔ကအျဖစ္အပ်က္ကို ရည္ညႊန္း၍ ဆာ၀င္စတန္ခ်ာခ်ီက “လူၾကီးလူေကာင္းမ်ားတိုက္ခဲ့ေသာ ေနာက္ဆုံးစစ္ပဲြ” ဟု ေနာင္ေသာအခါတြင္ စာေပအကၡရာကမၺည္းတင္ခဲ့ေလသည္။
ထိုေတာင္-ေျမာက္ျပည္တြင္းစစ္ပဲြတြင္ သူရဲေကာင္းၾကီးျဖစ္ခဲ့သူ ဂရန္႔သည္ စစ္အျပီး ေနာက္ေလးႏွစ္ အၾကာ သမၼတ ေရြးေကာက္ပဲြတြင္ ၀င္ေရာက္ယွဥ္ျပိဳင္သျဖင့္ (၁၈၉၆) တြင္ အေမရိကန္၏ (၁၈) ေယာက္ ေျမာက္ သမၼတ ျဖစ္လာသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီးသည္ ဂရန္႔သမၼတျဖစ္ေတာ့ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ သြားေတြ႔ေသးသည္။ မက္ေလာက္ဖြယ္ ရာထူးေတြေပးေသာ္လည္း မယူဘဲ ဗာဂ်င္နယားျပည္နယ္ လက္ဇင္တန္ျမိဳ႕ရွိ ၀ါရွင္တန္ ေက်ာင္းကေလး၏ ဥကၠဌအျဖစ္သာ ေဆာင္ရြက္ရင္းကြယ္လြန္သြားသည္။
သူေသျပီးေနာက္ရက္ခ်္မြန္တြင္ ေတာင္ပိုင္းတပ္မွ စစ္ျပန္မ်ားအတြက္ ေဂဟာတည္ေဆာက္ၾကရာ သမၼတဂရန္႔ သည္ အလွဴေငြေဒၚလာ (၅၀၀) ထည့္သည့္အျပင္ မ်ားစြာအားေပးခဲ့ပါသည္။ ဂရန္႔သည္ သူ႔အထက္က သမၼတ လင္ကြန္း ေရွ့ေဆာင္လမ္းျပသြားသည့္ အတိုင္း “ကိုယ့္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကို စည္းေႏွာင္ေပး ရမယ္” ဟူေသာ ၾသ၀ါဒစကားကို လိုက္နာကာ ေတာင္ႏွင့္ေျမာက္အကြဲ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကို ေပ်ာက္ သြားေအာင္ ၾကိဳးစားခဲ့သည္။ ထိုရက္ခ်္မြန္မွ ေတာင္ပိုင္းစစ္သားမ်ားေဂဟာ ရန္ပုံေငြပဲြသို႔ မတက္ျဖစ္ႏိုင္၍ မတက္ႏုိင္ ခဲ့ေသာ္လည္း အားေပးသည့္သ၀ဏ္လႊာပို႔ခဲ့ေသးသည္။ တစ္ခ်ိန္က “ စစ္ပဲြတြင္ သူေသကိုယ္ေသ ရင္ဆိုင္ေတြ႔ လာခဲ့ၾကသူမ်ားသည္ ယခုအခါ အေကာင္းဆုံး မိတ္ေဆြမ်ားအျဖစ္သုိ႔ ေရာက္ႏိုင္ခဲ့ျပီ” ျဖစ္ပုံကို သူ႔သ၀ဏ္လႊာ တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ေဖာ္ျပပါ စာေဟာင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးလီး၏ ေနရာက၀င္၍ ခံစားမိကာ မိမိစိတ္မွာ အလြန္ ကရုဏာသက္မိသြားသလို ျပည္ေထာင္စုၾကီး အျပိဳကြဲမခံႏုိင္၍ အႏိုင္ တိုက္ေနရေသာ္ လည္း ႏုိင္လိုက္ေသာအခါ ကိုယ္က အႏုိင္ရထားသူအေပၚမွာ အစြမ္းကုန္ သေဘာထားၾကီးေပးႏုိင္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီး ဂရန္႔၏ စိတ္ဓာတ္ကိုလည္း မအံ့ၾသ၊ မခ်ီးမြမ္းဘဲ မေနႏုိင္ခဲ့ပါေပ။ လဲသူကို ထ, ေထာင္းေသာ အမႈမ်ိဳးကို သေဘာထားၾကီးသူတို႔ ျပဳလိုစိတ္မရွိၾကပါေပ။
ထိုစာကို ဖတ္ျပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဖခင္ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္က ျပစ္တင္ဆုံးမခဲ့ဖူးေသာ “ ႏုိင္သူအေပၚအ ႏုိင္ယူျခင္းမ်ိဳးသည္ ေသးသိမ္ေသာ စိတ္ျဖစ္သည္” ဟူေသာ စကားကိုလည္းျပန္လည္ေတြးေနမိပါသည္။
တကယ္ေတာ့ သေဘာထားၾကီးၾကီးထားျခင္းမ်ိဳးသည္ လူတစ္ဦးအတြက္လည္းလိုအပ္၍ တစ္မ်ိဳးသားလုံး အတြက္လည္း အေရးၾကီးလွေပသည္။
(စရဏမဂၢဇင္း - ၂၀၀၅ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ - အတဲြ- ၂၊ အမွတ္- ၄ - စာမ်က္ႏွာ- ၂၀ မွ ၂၃ အထိ - ဦးတင္ဦး-က်ဴရွင္ ေရးသားေသာ သေဘာထားႀကီးခ်င္းကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါသည္။)
New Mon Blogger
ကဲ စိတ္၀င္စားစရာ IT နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြကို က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း Mon Guy ရဲ႕ ဘေလာ့မွာ သြားေရာက္ ရယူႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း သူထပ္တင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ေတာင္ပတ္လမ္းေဖာက္ၾကသူမ်ား
က်ေနာ္အခု စာမူကို တင္ဖို႔ရွာတာ မေတြ႕တာနဲ႔ မတင္ေတာ့ဘူးလို႔ေတာင္ ဆံုးျဖတ္ထားတာ။ အမွန္ကေတာ့ ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္၊ ဘဘဦးၾကည္ေမာင္၊ ကိုထူးအိမ္သင္တို႔ (၃) ႏွစ္ျပည့္ မွာတင္ရင္ ပိုေကာင္းမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဂုဏ္ျပဳထုိက္သူကို ဂုဏ္ျပဳတာ ေနာက္က်တယ္၊ ေစာတယ္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔ ကိုယ့္ယံုၾကည္ခ်က္ကို ကိုယ္ရဲရဲလုပ္ၾကရမယ္။ ေနာက္ က်ေနာ္တို႔သားေျမးမ်ားကို လက္ဆင့္ကမ္းရမယ္။ အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔အခု လုပ္ေနၾကတယ္။ ေနာက္က်ေနာ္သား ထပ္လုပ္ရအံုးမယ္။ ဘာအတြက္ဘဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံအတြက္၊ ကမာၻေျမအတြက္ ေကာင္းက်ဳိးတခုခု လုပ္ေနရေအာင္၊ မၿပီးဆံုးေသးတဲ့ အလုပ္ေတြကို ဆက္လုပ္ၾကဖို႔ အားေတြလိုတယ္။ ဒီစာမူေလးက က်ေနာ္ကို အားေတြေပးခဲ့တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မွ်ေ၀ခံစားႏိုင္ေအာင္ တင္ေပးလိုက္ပါတယ္။
********************************************
ေတာင္ပတ္လမ္းေဖာက္ၾကသူမ်ား
က်မခပ္ငယ္ငယ္ကေပါ့... လူႀကီး တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား “တိုင္းျပည္ႀကီးကေတာ့ သြားပါၿပီကြာ၊ ျပင္လို႔လည္းရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး”လို႔ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ၿငီးျငဴသံၾကားရင္၊ သိပ္စိတ္ဆိုးမိပါတယ္။ ရင္ထဲမွာလည္း စိုးရိမ္မိတယ္။
“သူကေတာ့ ႀကီးၿပီကိုး၊ ငါတို႔က ဒီတိုင္းျပည္ထဲမွာ ဆက္ၿပီးလူလုပ္ရဦးမွာ” လို႔လည္း ေတြးပူမိျပန္ ပါတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔၊ က်မလည္း အ႐ြယ္ေရာက္လို႔၊ လူလတ္ပိုင္း ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ လူႀကီးဘ၀ ခ်ဥ္းကပ္လာေနၿပီေပါ့။ က်မထက္ ငယ္႐ြယ္တဲ့ လူငယ္ေတြ ေရွ႔မွာ၊ အဲလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့တဲ့ စကားမ်ိဳးေတြ၊ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာမိဖို႔၊ သတိထားတယ္။ တကယ္လည္း ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ၊ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ေမြးတယ္။
“ငါတို႔ တိုင္းျပည္ႀကီး ျပန္ေကာင္းလာရဦးမယ္၊ ငါတို႔ တိုင္းသူျပည္သားေတြဟာ၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ စံနစ္ေအာက္မွာ၊ သာတူညီမွ် အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္မယ့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္ကို လာရဦးမယ္ ” လုိ႔ေပါ့။
(၁၉၈၈) လူထုအံုႂကြမွုႀကီးမွာ၊ က်မလည္း ေက်ာင္းသားအေနနဲ႔ ပါ၀င္ခဲ့တယ္။ က်မအျဖစ္ကို ၀န္ခံရရင္ . . . (၈) ေလးလံုးေန႔က၊ က်မထက္ႀကီးတဲ့ အစ္ကိုေတြ၊ အစ္မေတြက၊ “ဒီမိုကေရစီေရး”လို႔ တိုင္ေပးတာကို၊ ဘယ္လို ဆက္ေအာ္ရမွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီဆိုတဲ့ စကားလုံးဟာ၊ ေထာက္ခံရမယ့္ အရာလား၊ ႐ွုံ႕ခ်ရမယ့္ အရာလား ဆိုတာေတာင္ မသိခဲ့တာအမွန္ပါ။
(၁၉၉၀) မွာ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေတာ့ က်မအသက္ (၁၈) ႏွစ္ မျပည့္လုိ႔၊ မဲမေပးခဲ့ရပါဘူး။ မဲဆႏၵရွင္ျပည္သူေတြရဲ႕ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို လ်စ္လ်ဴ႐ွုေနတဲ့ အာဏာသိမ္းစစ္တပ္အစိုးရအေပၚ မေက်နပ္ၾကတဲ့ က်မတို႕ေတြဟာ၊ တကယ္ေတာ့ . . ျပည္သူ႕ဆႏၵမဲေပးပြဲဆိုတာမွာ၊ တစ္ခါမွ . . . မပါ၀င္ မဆင္ႏြဲဘူးတဲ့သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ။
စကားလံုးႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာတတ္တဲ့ က်မသူငယ္ခ်င္းကို “ဟင္း . . ေမြးကတည္းက တစ္ခါမွျဖင့္ မဲမေပးဖူးနဲ႕” လို႕ က်ီစယ္ရင္၊ သူက “အဲတာေၾကာင့္ ပိုစိတ္တိုရတာေပါ့ဟ” လို႕ ျပန္ေျပာတတ္ပါတယ္။
အခ်ိန္ေတြ၊ အေတြ႕အၾကံဳေတြ၊ ေတာ္ေတာ္တန္တန္ရယူ ျဖတ္သန္းၿပီးတဲ့ အခုအရြယ္မွာလည္း၊ က်မရဲ႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ၊ အယူအဆေတြ အမ်ားႀကီး ေျပာင္းလဲ မသြားခဲ့ေသးပါဘူး။ ပိုၿပီးခိုင္မာလာသလားလို႕ ေမးရင္ေတာ့ “ပိုတယ္မပိုဘူးဆိုတာ၊ ဘာနဲ႔ ႏွုိင္းယွဥ္ရမွာလည္း၊ အရင္ကလည္း ဒီလိုပဲေမွ်ာ္လင့္တယ္၊ အခုလည္း ဒီလိုပဲေမွ်ာ္လင့္တယ္”လို႕ ျပန္ေျဖရမွာပါ။
တခ်ိဳ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ေျပာတယ္၊ “အသက္အရြယ္နဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳအရ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲရမယ္ ” တဲ့ “ ဒါ ရင့္က်က္လာတယ္လို႕ ေခၚတယ္ ”တဲ့၊ ဒါဆို က်မက မရင့္က်က္ေသးဘူးေပါ့။ မရင့္က်က္ရင္လည္း ရွိပါေစေတာ့။ လူဆိုတာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ပဲ အသက္ရွင္ႏုိင္တာမို႔၊ က်မတန္ဘိုးထားတဲ့ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို မေျပာင္းလဲပါရေစနဲ႔။
ကေလးဘ၀တုန္းက၊ ေရႊေသြးဂ်ာနယ္ထဲမွာ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ျပပံုျပင္ေလး တစ္ခုကို မွတ္မိေနတယ္။ အဖုိးအိုတစ္ေယာက္က၊ ေတာင္အျမင့္ႀကီး တစ္ခုကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ဖို႕၊ ေတာင္ပတ္လမ္းတစ္ခု ေဖါက္ေနေတာ့၊ သူ႕ေျမးေလးက ကူညီရင္းေမးတယ္။
‘အဖိုးရယ္ . . အဖိုးမေသခင္ ဒီလမ္းက ၿပီးပါ့မလား’တ့ဲ၊ အဖိုးက ျပန္ေျဖတယ္ ‘တို႕ေတြ ဒီေတာင္ႀကီးကို ေက်ာ္ခ်င္တယ္ မဟုတ္လား၊ ဒါဆိုရင္ အဖိုးလက္ထက္မွာ မၿပီးလည္း၊ ေျမးလက္ထက္မွာ ဆက္ေဖာက္ေပါ့ကြာ၊ ေျမးလက္ထက္မွာ မၿပီးခဲ့ေသးရင္လည္း၊ ေျမးရဲ႕ေျမးေတြ ဆက္ေဖါက္ၾက ပေစေပါ့ ’ တဲ့။
(၂၀၀၄) ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ၊ (၁၄) ရက္နဲ႕ (၁၅) ရက္ေန႔ေတြမွာ၊ က်မတို႔ ျမန္မာျပည္သားေတြ၊ ဂုဏ္ယူရတဲ့ အဖိုးတန္စာဆိုႏွစ္ဦးကို ဆံုး႐ွုံးခဲ့ရတယ္။ ၾသဂုတ္လ (၁၄) ရက္၊ စေနေန႔မွာ ျပည္သူခ်စ္တဲ့ သီခ်င္းေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ အဆိုေတာ္ထူးအိမ္သင္ (၄၂) ႏွစ္ဟာ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ႐ုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့သလို၊ ၾသဂုတ္လ (၁၅) ရက္၊ တနဂၤေတြေန႔မွာ ေခတ္အဆက္ဆက္ ျပည္သူေလးစားခဲ့တဲ့ ပညာရွင္ကဗ်ာဆရာႀကီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္၊ အသက္ (၉၆) ႏွစ္ဟာ၊ လူႀကီးေရာဂါနဲ႔ ဘ၀တစ္ပါးေျပာင္းသြားခဲ့ပါတယ္။
ဆရာႀကီး မင္းသု၀ဏ္နဲ႔ အဆိုေတာ္ထူးအိမ္သင္တို႔ အတြက္၊ အမွတ္တရဂုဏ္ျပဳမႈေတြ၊ လြမ္းဆြတ္တသမႈေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အတၳဳပၸတိၱေတြကို ဖတ္ရၾကားရပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္း ႏွုိင္းယွဥ္ခံစားမိေတာ့ . . .
ဆရာႀကီးမင္းသု၀ဏ္ဟာ၊ အသက္ေ႐ွခဲ့တဲ့ အေလ်ာက္၊ ေခတ္ေပါင္းမ်ားစြာကို၊ မေျပာင္းလဲတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးကစလို႔၊ ဒီမိုကေရစီေရးအထိ ပါ၀င္ေဆာင္႐ြက္ခဲ့တယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္၊ သူ႔လူမ်ိဳးအတြက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္အထိ တာ၀န္ေက်ခဲ့ပါတယ္။
ထူးအိမ္သင္ဟာလည္း၊ သူအသက္႐ွင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလးထဲမွာပဲ၊ သူျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေခတ္သမိုင္းရဲ႕တာ၀န္ကိုေက်ခဲ့တယ္။ သူ႕ရဲ႕ယံုၾကည္ခ်က္ အမွန္တရားေတြကို ဘာနဲ႔မွ ေျပာင္းလဲမျပစ္ခဲ့ပါဘူး။ ‘က်ေနာ္ဟာ မိုက္မိုက္မဲမဲ ႐ုိးသားေနဆဲ’လို႔ ဖြင့္ဟ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ဟာ၊ ေတာင္ပတ္လမ္းအတူ ေဖါက္ခဲ့ၾကတဲ့ အဖိုးနဲ႔ ေျမးတုိ႔ပါ။ အဖိုးေရာ ေျမးေရာ၊ ေတာင္ရဲ႕တဖက္ကို မေရာက္ေသးခင္၊ ေသသြားခဲ့ၾကေပမဲ့ ဒီေတာင္ႀကီးကို ေက်ာ္ခ်င္တဲ့ စိတ္႐ွိသူေတြ ႐ွိေနသေ႐ြ႕ လမ္းဆက္ေဖါက္ၾကဦးမွာပါ။ ေျမးရဲ႕ ေျမးေတြက ဆက္ေဖါက္ၾကဦးမွာပါ။ ေျမးတို႔ လက္ထက္မွာ စိတ္တူကိုယ္တူညီညြတ္ ၾကလို႔ ေတာင္တဖက္ထိ လမ္းေပါက္ခဲ့ရင္လည္း၊ ဟိုဘက္မွာ ေတာင္ဘယ္ႏွစ္လံုး ဆက္ေတြ႕ရဦးမလဲ မသိႏုိင္ပါဘူး။
လမ္းေဖါက္ဖို႔လိုတဲ့ ေတာင္ေတြလား၊ သဘာ၀အရ ထိမ္းသိမ္းထားသင့္တဲ့ ေတာင္ေတြလားဆိုတာလည္း ေတြ႕မွပဲ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္မွာပါ။
အဖိုးသာ ႐ွိဦးမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ‘ေအးေလကြာ . . အဖိုးလည္း ဒီေနရာ ေရာက္ေအာင္၊ တျခားေတာင္ေတြကို ျဖတ္လာခဲ့ရတာပဲ။ အေရးႀကီးတာက လမ္းဆက္ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ ႐ွိေနဖို႕နဲ႔ လမ္းမမွားၾကဖို႔ ႀကိဳးစားၾကေပါ့ ’ လို႔ ေျပာမယ္ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။
(Burma Post သတင္းစာ၊ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္/ ၾသဂုတ္လ တြင္ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္အတြက္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။)
ျမန္မာႏိုင္ငံေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖဲြ႕၏ အထူးပန္ၾကားလႊာ
Underground Guide by Moe Thee June
လူထုတိုက္ပဲြေျမေအာက္လက္စဲြ (မိုးသီးဇြန္) ကိုမိုးသီးဇြန္ရဲ႕ ေျမေအာက္လက္စဲြကို ဖတ္ၾကည့္တဲ့အခါ လက္တေလာ အေျခအေနေတြအတြက္ တိုတိုနဲ႔ က်စ္က်စ္လစ္လစ္ ေရးထားတဲ့အတြက္ အလြန္အသံုး၀င္ပါတယ္။ ႐ြက္မြန္မွာ သြားဖတ္လို႔ရပါတယ္။ ဒီေနရာကေန ပီဒီအက္ဖ္ဖိုင္ ရယူႏိုင္ပါတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္မေတာင္းဘဲ တင္ခဲ့တာ တက္ႏိုင္သမွ် ပ်ံ႕ႏွံ႔ေစလိုတာ ေၾကာင့္ပါ။
HEROES NOT PRISONERS
These repeated arrests reinforce the reputation of the demonstrators as heroes rather than prisoners. The cause of the demonstrators is just and is backed by a moral superiority that the generals seem incapable of understanding. Certain of the nobility and justice of their cause, these peaceful warriors continually demonstrate their "freedom from fear". Rather than silencing this voice for right, with each arrest, the regime guarantees the demonstrators another fusillade of international press. The regime becomes complicit in broadcasting the injustice of their aims. So it is time again to salute these noble and inspiring warriors who continue to provide a voice for the people of Burma. They deserve the respect and support of good people everywhere.
Gordon Mailer
Letter to the Burmese Media
က်ေနာ္မ်ားကို ေ႐ႊမီဒီယာသမားမ်ားအား သည္ေနရာမွ တဆင့္ ေမတၱာရပ္ခံေတာင္းပန္လိုပါသည္မွာ ....
အခုရက္ပိုင္း ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔ (၁၉၊ ၈၊ ၂၀၀၇) က စလို႔ ရန္ကုန္တြင္ လမ္းေလွ်ာက္ခ်ီတက္မႈမ်ား ရန္ကုန္တြင္ လုပ္ေနၾကသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ဘဲ စေနေန႔၊ တနဂၤေႏြက ႐ံုးပိတ္ရက္ျဖစ္ေနသည္။ ထက္ၿပီး တိုက္ဆိုင္တာက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ တနလၤာေန႔႐ံုးပိတ္ရက္ တစ္ရက္ရွိေန၍ ထက္ပိတ္ျပန္သည္။ ျပည္ပေရာက္ မီဒီယာအမ်ားစုကလည္း ထိုင္းမွာ အေျခစိုက္ၾကသည္။ ကဲဒီေတာ့ ကိုေ႐ႊမီဒီယာမ်ား အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္း အနားယူၾကသည္။ အသံလႊင့္အစီအစဥ္မ်ားမွာေတာ့ ပံုမွန္ထုတ္လႊင့္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဒါေတာင္သူတို႔မ်ားက အသံလႊင့္အစီအစဥ္ျဖစ္လို႔ ထင္ပါသည္။
၁၉ ရက္ေန႔ သတင္းကို ထိုေန႔၌ပင္ ႐ိုးမ (၃) သတင္း ၀က္ဘ္ဆိုက္တြင္ ပထမဆံုးေတြ႕ရသည္။ ေနာက္ မဇိၥ်မ သတင္းဌာနမွ တင္သည္။ ၂၀ ရက္ေန႔မွာမွ ေခတ္ၿပိဳင္သတင္းဌာနက တင္သည္။ ဧရာ၀တီသတင္းဌာနက အဂၤလိပ္ပိုင္းမွာ ေနာက္အက်ဆံုးတင္သည္။ ျမန္မာပိုင္းတြင္ အခုက်ေနာ္ေရးေနခ်ိန္ အထိမတင္က်ေသး။
Breaking News (ျမန္မာလိုအသံုးကို မသိပါ။) က႑ကို ထည့္ထားၾကသည္။ သို႔ေသာ္ အမ်ားစုေသာ ျမန္မာသတင္းဌာနမ်ားတြင္ ၄င္းက႑သည္ တိတိက်က် ေျပာရလွ်င္အလုပ္လုပ္မလုပ္ပါ။ အၾကံျပဳစာက႑ (Comment) လည္း ထားရွိသည္။ က်ေနာ္ (၂) ႀကိမ္ (၃) ႀကိမ္ ၄င္းေနရာမ်ားမွ အဂၤလိပ္လိုေရာ၊ ျမန္မာလိုေရာ ေရးပို႔ခဲ့ဖူးသည္။ အေၾကာင္းျပန္ျခင္း၊ အေရးယူေဆာင္႐ြက္ျခင္း တုန္႔ျပန္မႈတစံုတရာ မရရွိခဲ့ပါ။ ထိုအခါ ကိုယ္ကမေနႏိုင္ေတာ့ သက္ဆိုင္လူႀကီးမင္းမ်ား၏ အီးေမးလ္၊ ဖုန္းမ်ားကို ရွာေဖြ၍ တိုက္႐ိုက္ေျပာဆိုရပါသည္။ ထိုအခါ တုန္႔ျပန္မႈက ေအးစက္စက္ႏွင့္ လူခ်င္းအျပင္မွာ ျမင္ရက အထိုးခံရမည္လား မေျပာတက္ပါ။ ေအာ္ အဲဒီလို ဟုတ္လား။ အင္း ဒါဆိုျပင္ရမွာေပါ့။ ေက်းဇူးစကားပင္ မဆိုဖုန္းခ်သြားသည္။ အီးေမးလ္မွာဆိုလည္း ျပင္ၿပီးၿပီ။ ဒါဘဲလို႔ အေၾကာင္းျပန္သည္။
သတင္းအေရးအသား၊ တင္ျပပံု၊ သတင္းစာပညာကို ကၽြမ္းက်င္သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္သည့္အတြက္ ၄င္းအပိုင္းမ်ားကို နားမလည္ပါ။ မေ၀ဖန္ရဲပါ။ သတင္းနားေထာင္သူ၊ သတင္းဖတ္သူ တစ္ဦးအေနျဖင့္ မွားယြင္းေသာ အခ်က္အလက္မ်ား၊ ေနာက္က်မႈမ်ားကို ေထာက္ျပလိုျခင္းျဖစ္သည္။
သည္ေန႔သည္ဖက္ ျမန္မာႏိုင္ငံျပင္ပ၌ မီဒီယာေ႐ႊေခတ္လို႔ ေျပာႏိုင္သည္။ အလုပ္လည္း လုပ္ႏိုင္ၾကသည္ အျခားသူမ်ားထက္လည္း ၀င္ေငြေကာင္းၾကသည္။ အေထာက္အပံ့ အျပည့္စံုဆံုးရသည္။ က်ေနာ္၏ ေကာက္ခ်က္သာ ျဖစ္သည္။ ၀င္ေငြေကာင္းေကာင္းရသည္၊ လူတန္းေစ့ေနႏိုင္ၾကသည္။ ေကာင္းေသာအခ်က္မ်ား ျဖစ္သည္။ ယခုလိုအေရးႀကီးေသာ အခ်ိန္မ်ဳိးတြင္လည္း တာ၀န္သိသိႏွင့္ ပိုမိုလုပ္ေဆာင္ၾကရန္ က်ေနာ္တိုက္တြန္းလိုပါသည္။
သူတို႔အားလံုး အေကာင္းႀကီး ခံစားစံစားေနၾကသည္ မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႔လည္း ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံတကာစံခ်ိန္စံညႊန္း၊ နည္းပညာမ်ားကို က်ဳိးစားျဖည့္တင္း ေနၾကရေသးသည္ကို နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔က တလြဲဆံပင္ေကာင္းၾကသည္က ငါတို႔ႏိုင္ငံတကာ စံခ်ိန္စံညႊန္းလိုက္ႏိုင္ေအာင္ က်ဳိးစားလုပ္ကိုင္ေနၾကတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခြင့္အေရး၊ ခံစားခြင့္ေတြကို ႏိုင္ငံတကာစံျဖင့္ က်င့္သံုးၾကသည္။ အခြင့္အေရး၊ ခံစားခြင့္မ်ား ရယူမႈကို ကန္႔ကြက္စရာမရွိပါ။ ကိုယ့္လူမ်ဳိးတစ္ေယာက္ ႏိုင္ငံတကာ စံ၊ ခံစားခြင့္ေတြႏွင့္ အလုပ္လုပ္ရသည္ကို မုဒိတာပြားပါသည္။
သို႔ေသာ္ ၄င္းတို႔စံႏွင့္မီရန္လည္း မိမိတို႔ဖာသာ မိမိတို႔လုပ္ငန္းခ်ဳိ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကို ျပင္ဆင္သင့္ေပသည္။ အေရးေပၚသတင္းဆို အေရးေပၚသတင္းႏွင့္ တူေအာင္ ကိုယ့္သတင္းဌာနက အခ်ိန္မေ႐ြးတင္ေပးႏိုင္ရန္ စီစဥ္ေဆာင္႐ြက္ထား သင့္သည္။ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳမႈကိုလည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ႏွင့္ အခ်ိန္မီတုန္႔ျပန္ျခင္း၊ အေရးယူေဆာင္႐ြက္ျခင္းမ်ားကိုလည္း ႏိုင္ငံတကာမွ မီဒီယာဌာနႀကီးမ်ားကဲ့သို႔ ျပဳမူေဆာင္႐ြက္သင့္ေပသည္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက အေျခအေနက ခပ္ယိုင္ယိုင္ခပ္ရဲ႕ရဲ႕မွာ က်ေနာ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ ေနထိုင္ႏိုင္ျခင္းအေပၚမ်ားတြင္ မေမာ္ႂကြား၊ မေမာက္မာပဲ တိုင္းျပည္အတြက္ဆိုသည္ကို ေခါင္းထဲထည့္ၾကေစလိုပါသည္။ (စကားခ်ပ္- အားလံုးေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားကို ေျပာလိုရင္းျဖစ္သည္။) ယေန႔အေနအထား၌ တိုင္းျပည္၏ စတုတၳမ႑ိဳင္ မီဒီယာသမားမ်ား ပိုလို႔ပင္အေရးႀကီးေသာ ေနရာမွာ ရွိေနပါသည္။
သတင္းမွန္၊ မမွန္ေစာင့္ၾကည့္ရမည္။ သတင္းတိုင္း မတင္ႏိုင္ပါ။ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ေစာင့္ၾကည့္ရင္း အခ်ိန္အမ်ားႀကီး ၾကာသြားသည္ကေတာ့ မေကာင္းပါ။ မွန္ဖို႔လိုသလို၊ ျမန္ဖို႔လည္းလိုပါသည္။
ေနာက္ဆံုးအေနႏွင့္ ေျပာလိုသည္မွာ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳခ်က္ ဆိုသည့္က႑တပ္ထားလွ်င္ ေ၀ဖန္အၾကံျပဳလာပါက တုန္႔ျပန္မႈတစ္ခုခု၊ အေရးယူမႈတစ္ခုခု အျမန္ဆံုးျပန္ၾကားေဆာင္႐ြက္ဖို႔ တိုက္တြန္းလိုသည္။ မဟုတ္လွ်င္ ျဖဳတ္ထားလိုက္ပါ။ ေနာက္ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ သတင္းမ်ား တင္ရန္ Breaking News က႑ထားရွိက စေန၊ တနဂၤေႏြ ႐ံုးပိတ္ရက္ မည္သည့္ရက္မ်ဳိးပင္ျဖစ္ေစ တင္ျပေပးေစလိုပါသည္။ သို႔မဟုတ္က ၄င္းက႑ကိုပါ ထပ္ျဖဳတ္ထားရန္ တိုက္တြန္းလိုေပသည္။ သို႔မဟုတ္ပါက မည္ကဲ့သို႔ ၄င္းသတင္းဌာနမ်ားအား သပိတ္ေမွာက္သင့္ေၾကာင္း ထပ္မံဆံုးျဖတ္ရပါမည္။ ျမန္မာမီဒီယာေလာကႀကီး သည္ထက္မက ႀကီးပြားခ်မ္းသာႏိုင္ဖို႔ ရည္႐ြယ္ေရးသားလိုက္ရပါသည္။
Shwe Series 1
က်ေနာ္တို႔ေ႐ႊမ်ား သူမ်ားတကာထံ ဤသို႔ဤပံု လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကရသည္။ ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ေအာက္ေျခသိမ္း လုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွ လာေရာက္လုပ္ကိုင္သူ အမ်ားဆံုးျဖစ္သည္။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ အစိုးရမင္းမ်ားႏွင့္ အျမင္မက်ယ္သူအခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေနႏိုင္ရက္ႏွင့္ သူမ်ားႏိုင္ငံ ကၽြန္သြားလုပ္ရတယ္လို႔ ေျပာၾကသည္။ အခ်ဳိ႕ကလည္း ၀တ္ေၾကြးမကုန္လို႔ဤသို႔လုပ္ကိုင္ၾကရသည္တဲ့။ အေျဖကား . . . (ထိုင္းႏိုင္ငံ၊ ဖူးခက္ၿမိဳ႕က ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္ တစ္ခု ၁၇၊ ၃၊ ၂၀၀၆)
Troubleshooting A B C D - 1
ဒီ `ဒ´ ေဒြးေၾကာင့္ မီး စိတ္ညစ္တယ္
အကိုေရ က်ေနာ္ `ဒ´နဲ႔ `ဓ´ ႐ိုက္ရင္ အစက္ေတြဘဲေပၚတယ္။ ေနာက္ စာ႐ိုက္ၿပီး Space Bar ႐ိုက္ရင္ ေ႐ွ႕ကစာလံုး သူဖာသာေျပာင္း ေျပာင္းသြားတယ္။ ဒါကို ဖုန္းနဲ႕ေျပာရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္၊ အခ်ဳိ႕ဆို ကိုေမတၱာ စကားျဖင့္ တခါေျပာ မထိ၊ ႏွစ္ခါေျပာမထိ အႀကိမ္ႀကိမ္ေမးလာသည္။ ဒီေန႔လည္း အဲဒီဖုန္းတစ္ခု ၀င္လာသည္။ ဒီေတာ့ မီးစိတ္ညစ္ရသည္ေပါ့။
ကဲ ဒီျပႆနာ ဒီလုိေနလို႔မရ ေရးမွ ရေတာ့မည္။ အခ်ဳိ႕သူေတြလည္း သိၿပီးသားျဖစ္မည္။ ေဇာ္ဂ်ီဖြန္႔မွာေတာ့ အဲဒီျပႆနာ မရွိ။ က်ေနာ္တို႔ လက္ရွိသံုးေနၾကေသာ True Type - Win Fonts မ်ားကို သံုးလွ်င္ ယခုျပႆနာ ရွိပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာဖြန္႔မ်ား Unicode System တစ္ခု Standard မရွိသေ႐ြ႕ ၾကံဳရအံုးမည္။ သာမန္႐ံုးစာႏွင့္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀ရန္ အတြက္ ဖြန္႔ဒီဇိုင္းမ်ဳိးစံုကို Word Processing ပ႐ိုဂရမ္ (Microsoft Word) နဲ႔ Layout Design လုပ္ႏိုင္တဲ့ (PageMaker, InDesign) တို႔မွာ သည္ျပႆနာ ရွိေနပါမည္။
က်ေနာ့္ကို ဖုန္းေခၚသူမ်ားကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဖုန္းေခၚလာလွ်င္ သည္မွာၾကည့္ပါဗ်ဳိ႕လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့မည္။
Microsoft Word မွာ-
Tools> AutoFormat As You Type ႏွင့္ AutoFormat Tab ႏွစ္ခုေအာက္တြင္ "Straight Quote" with "Smart Quote" ကို သြားျဖဳတ္ေပးပါ။
အစစာေၾကာင္း ႐ိုက္ၿပီး Space Bar ႏွိပ္လိုက္သည္ႏွင့္ စာလံုးမ်ား ေျပာင္းသြားသည္ကိုလည္း Dialog Box ရွိ Auto Correct Tab ေအာက္တြင္ ရွိေသာ Capitalize First Letter of Sentence က Check Boxကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္ပါ။
တက္ႏိုင္လွ်င္ ျမန္မာစာကို ႐ိုက္မည္ဆိုလွ်င္ ၄င္း Auto Correct ႏွင့္ Auto Format ေအာက္ရွိ Optionsမ်ား ျဖဳတ္၍ သံုးၾကပါ။
PageMaker မွာ-
File> Preferences> General မွ More ဆိုေသာ ခလုပ္ကို ရွာပါ။ ၿပီးရင္ Use Typographer's Quotes ဆိုတဲ့ Check Box ကိုျဖဳတ္ပါ။ `ဒ´ `ဓ´ မ်ားအားလံုး ျပန္႐ိုက္ရပါမည္။ Auto မေျပာင္းပါ။ ျပန္႐ိုက္
InDesign တြင္-
Edit> Preferences> Type မွာ Use Typographer's Quotes ဆိုတဲ့ Check Box ကိုျဖဳတ္ပါ။
ကဲဒါဆိုရင္ ေနာက္တစ္ခါဆို မီးေျပာလိုက္မယ္ `ဒ´ အစား အဂၤလိပ္ ဂဏန္း နံပါတ္ "3" ကိုသာ သံုးၾကပါ။ အဲဟုတ္ပါဘူး မီးစိတ္ညစ္တယ္။
ထိုေန႔က မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားသည္။ ထိုညက လူမ်ားေသခဲ့သည္။
က်ေနာ့္ အေဖအိပ္ယာ ဆီမွ ထြက္လာေသာ ေရဒီယိုသံခပ္တိုးတိုးကို က်ေနာ့္ အိပ္ယာေပၚကေန ခိုးၿပီး နားစိုက္ေထာင္ေနခဲ့သည္။ အျခားသူမ်ား မရိပ္မိေအာင္ ေစာင္ျခံဳထဲမွ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနရသည္။ အေဖ မနက္က က်ေနာ့္ဆရာနဲ႔ ေျပာေနတာ ဟိုေနရာ႐ုတ္႐ုတ္ ဒီေနရာ႐ုတ္႐ုတ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ဘဲ၊ မနက္ျဖန္ေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ၾကမလဲေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ေရဒီယို သတင္းၿပီးသြားၿပီ။ အေဖက ဟိုႏွစ္ေကာင္ ဘယ္သြားလဲလို႔ အမလတ္ကို လွမ္းေမးေတာ့၊ အငယ္ေကာင္ေတာ့ ေစာေစာထဲက အိပ္ယာ၀င္သြားၿပီ၊ အႀကီးေကာင္ေတာ့ ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလို႔ အေဖ့ကို ျပန္ေျဖသံၾကားရသည္။ အေဖက မနက္ျဖန္ အဲဒီေကာင္ေတြ ဘယ္မွ မထြက္ေစနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဟိုတေခါက္ကလို တအိမ္လံုး စိုးရိမ္ေနရမယ္။
က်ေနာ္ အားလံုးၾကားေနရသည္။ က်ေနာ္ မနက္ျဖန္မနက္ အိမ္ကရတဲ့နည္းနဲ႔ ထြက္ဖို႔ လံုးလံုးဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ အိပ္ထဲမွာ စုထားတဲ့ ေငြ (၂) က်ပ္ရွိေနေသးသည္။
က်ေနာ္ အိမ္ကခိုးထြက္ကာ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ (၈) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ႐ံုးတက္၊ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မို႔ လူ႐ႈပ္ေနတတ္တာ ဒီေန႔ေတာ့ အေတာ့္ကို ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ ဖြင့္ေနက်ကြမ္းယာဆိုင္ေတာင္ မဖြင့္။ ကားလည္း ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနရမဲ့အခ်ိန္ လမ္းေပၚမွာ ကားအသြားအလာ အေတာ္ရွင္းေနသည္။ (၁၅) မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ နံပတ္ (၈) လိုင္းကားေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္ ကားေပၚတက္လိုက္သည္္။ ကားကအေခ်ာင္ႀကီး ထူးထူးျခားျခား ကားစပယ္ယာက ဘယ္သူ႔ထံကမွ ကားခမေတာင္းပါ။ ကားေပၚပါသူမ်ားကလည္း ႐ံုးတာ၀န္ျဖင့္ မတက္မျဖစ္ တက္ရမည့္သူမ်ားသာ ပါသည္။ ကားစပယ္ယာက ကားလမ္းတေလွ်ာက္ ေရွ႕ကိုသာ ၾကည့္ေနသည္။ မွတ္တိုင္စဥ္ရပ္ေသာ္လည္း လူသိပ္မရွိ။ ဆင္းသူသာမ်ားသည္။
စိန္ဂၽြန္းမွတ္တိုင္ေက်ာ္ေတာ့ ကားစပယ္ယာ ကားျပတင္းေပါက္ကေန ေခါင္းထြက္ၾကည့္ကာ ဆရာေရ ေရွ႕မွာေတာ့ လူေတြစု႐ံုးစု႐ံုးနဲ႔။ သူေသခ်ာေအာင္ ထပ္ၾကည့္ၿပီး၊ ဂ်ပန္ေဆး႐ံုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားဒ႐ိုင္ဘာကို ကားရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ေနာက္ကားေပၚပါသူမ်ားကို ကားရဲ႕ခရီးစဥ္ဒီမွာပင္ ဆံုးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးကားေပၚမွ ဆင္းႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ခရီးသည္ အားလံုးဆင္းၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း ဆင္းလိုက္သည္။
စံျပ႐ုပ္ရွင္႐ံုေရွ႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက စပယ္ယာေျပာတဲ့ လူအုပ္၊ က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္ေသာ လူအုပ္ပါ။ က်ေနာ့္ ရင္ေတြခုန္လာသည္ အဲဒီလူအုပ္ရွိရာကို အေျပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။ စတင္ထြက္ခြာေနၾကၿပီ က်ေနာ့္မွာ အသင့္ပါတဲ့ လက္ကိုင္ပု၀ါကိုထုတ္ မ်က္ႏွာမွာစည္း အဲဒီလူအုပ္နဲ႔ က်ေနာ္လိုက္သြားပါေတာ့သည္။
အရင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတာ ကမာ႐ြတ္ ဘူတာ႐ံုလမ္းကေန ဆူးေလၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေလာက္ အထိသာ။ က်ေနာ္ ထိုေန႔က သြားရာလမ္းေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားရာ အေသးစိတ္ မမွတ္မိေတာ့။ ခပ္ေရးေရးမွတ္မိသမွ်မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕၊ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕၊ ဗိုလ္တေထာင္၊ သိမ္ျဖဴလမ္းအတိုင္း မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔မွ တက္၍ ဗဟန္း ဦးေထာင္ဗိုလ္၊ ငါးျပတိုက္၊ ကန္ေတာ္ႀကီး ေရာက္ခဲ့သည္။ ေ႐ႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚတက္ေတာ့ ေအာင္ေျမနင္းၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ သကၤန္းကၽြန္း၊ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ ေျမာက္ဥကၠလာထိပ္ကေန ကမာၻေအးဘုရားလမ္း၊ ရန္ကင္း၊ ကမာ႐ြတ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ အလံု၊ ၿမိဳ႕ထဲကို ျပန္ပတ္သည္။ လူအုပ္ႀကီးႏွင့္က်ေတာ့ ပတ္ႏိုင္သမွ် ပတ္လိုက္တာ ဘယ္ေနရာေတြကို ေရာက္လို႔ေရာက္မွန္း မသိေတာ့၊ ေမာလို႔ေမာရမွန္း မသိေတာ့၊ က်ေနာ္သိတာ ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေျခရာမ်ားျဖင့္ စိစိညက္ညက္ေၾကသြားသည္။ အသံေတြ ၀င္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အေအာ္မပ်က္။
ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ ျဖတ္သမွ်ေနရာမ်ားမွာ လူေလ်ာ့မသြား တိုး၍ တိုး၍သာ လာသည္။ သေရစာ၊ ထမင္းႏွင့္ ေရကေတာ့ အလွ်ံပယ္၊ ေတာင္းႏွင့္ေတာင္ ထမ္းရသည္။ ထမင္းထုပ္ထဲက ထမင္းကို လမ္းေလွ်ာက္ေအာ္ရင္း ဒီအတိုင္းစားၾကသည္။
စစ္တပ္မ်ား ၿမိဳ႕လံုးျပည့္ခ်ထားသည္။ ေနရာတကာမွာ စစ္သားေတြရွိေနသည္။ သူတို႔မပစ္ၾက၊ ပထမေတာ့ စစ္သားေတြေတြ႕ရင္ ေျပးၾကႏွင့္ ၀႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္အႀကိမ္မ်ားေတာ့ မေျပးေတာ့ စစ္သားမ်ားခ်ထားေသာ ေနရာမ်ားကိုျဖတ္လွ်င္ ျပည္သူ႔စစ္သား၊ ဒို႔စစ္သားလို႔ ေအာ္ၾကသည္။ သူတို႔က တာ၀န္နဲ႔ဆိုေတာ့ ၀တ္စံုျပည့္၊ လွံစြပ္တပ္ ေသနတ္ျဖင့္ အသင့္အေနအထားက ေက်ာက္႐ုပ္ကဲ့သို႔ မလႈပ္ၾက။ က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ကို အေႏွာက္အယွက္ မေပးပါ။ သို႔ေသာ္ ရထားေသာ ရိကၡာမ်ားထဲမွ သူတို႔အတြက္ အခ်ဳိ႕ကို သူတို႔ေဘးမွာ ခ်ထားေပးခဲ့သည္။
အားလံုးနီးနီး မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားၾကသည္။ (ရရာလက္ကိုင္ပု၀ါမ်ားျဖင့္ မ်က္ႏွာကို စည္းထားၾကသည္။) အခ်ဳိ႕သူမ်ားလည္း မစည္းၾက။ ေရာက္တဲ့ေနရာ လမ္းဆံုမ်ားမွာ တရားေဟာၾကသည္။ က်ေနာ္ အမွတ္အရဆံုးက ေ႐ႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚကို ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားေအာ္၍ တက္ၾကျခင္းပင္။ ဘုရားေစာင္းတန္းဆိုင္မ်ားမွ လက္ခုပ္တီး၍ အားေပးၾကသည္။ ရွိသမွ်ထုတ္ကာ ေကၽြးေမြးၾကသည္။ ေနာက္ ဘုရားေပၚမွာ တရားေဟာၿပီး ေအာင္ေျမနင္းၾကသည္။
ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚ ခဏနားခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အကိုႏွင့္ ေတြ႕သည္။ သူက နင္အိမ္ကို ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပၿပီး၊ စိတ္ထဲကေတာ့ အိမ္က အခုႏွစ္ေကာင္လံုးေပ်ာက္ေနတာ သိေလာက္ၿပီ။ သိပ္စိတ္မပူေတာ့။ ေ႐ႊတိဂံုအေပၚက အဆင္းမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ လူကဲြသြားသည္။
က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵျပလူအုပ္ႀကီး က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေရွ႕ျဖတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ အမႏွင့္ အေဖကို ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ စိုးရိမ္မႈ၊ အားရမႈ၊ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာမႈေတြ ေရာေထြးေနသည္။ က်ေနာ္ လူအုပ္ထဲကထြက္လိုက္ၿပီး အေဖတို႔ဆီကို သြားသည္။ အေဖက မင္းဆက္လိုက္ မသြားဘူးလားလို႔ ေမးသည္။ က်ေနာ္ျပန္မေျဖ။ အမကေတာ့ နင္ဆက္မလိုက္နဲ႔ေတာ့ဟု က်ေနာ္ကိုေျပာၿပီး အိမ္ကို အတူျပန္ေခၚလာသည္။
အမက နင္တို႔ဘယ္ေတြေရာက္သလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ေသးလဲ၊ အကို႔ကို ေတြ႕ခဲ့သလားလို႔ ေဘးက လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ေမးေနသည္။ က်ေနာ္ သူေမးသမွ် တခြန္းမွ် မေျဖ။ ငါသူရဲေဘာေၾကာင္တာလား၊ ေၾကာက္သလား စသျဖင့္ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ ေတြးခဲ့မည္ ထင္သည္။ က်ေနာ္စိတ္ကေတာ့ ထိုလူအုပ္ႀကီးေနာက္ ပါသြားခ့ဲမည္။
ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အိပ္ယာထေတာ့ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ ကိုက္ခဲေနသည္။ အသံေတြ၀င္ေနသည္။ က်ေနာ့္ အမကလိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူက နင္ဒီေန႔ဘယ္မွ မသြားနဲ႔ေတာ့။ က်ေနာ္ျပန္မေျဖ အိမ္ေရွ႕က ေရတမာပင္ေအာက္ သြားထိုင္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာၿပီး ညက ၿမိဳ႕ထဲမွာ ပစ္ၾကေၾကာင္း၊ လူေတြေသေၾကာင္း၊ လူေတြဆက္ၿပီး ခ်ီတက္ေနၾကတယ္လို႔ လာေျပာသည္။
က်ေနာ္က လာကြာ လမ္းထိပ္ထြက္ၾကည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာၿပီး လမ္းထိပ္ထြက္လာၾကသည္။ လမ္းထိပ္မွာ လူေတြ တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ႏွင့္ ဟိုတစု၊ ဒီတစု။ က်ေနာ္တို႔ အေတာ္ၾကာေအာင္ေစာင့္ေတာ့ ခ်ီတက္လာေသာလူအုပ္ႀကီး က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ေရာက္လာသည္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကို လိုက္ရေအာင္ကြာ ဆိုၿပီး လိုက္လာခဲ့သည္။
ထိုေန႔ကေတာ့ ဟိုေနရာေရာက္ ေျပးလိုက္၊ ဒီေနရာေရာက္ ေျပးလိုက္ႏွင့္ ခ်ီတက္ၾကရသည္။ မွတ္မိသည္က တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္ဖက္ အေကြ႔တြင္ပစ္သျဖင့္ ေျပးရသည္မွာ က်ေနာ္ေရာ၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ ဖိနပ္ပါမလာေတာ့။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ေျခဗလာျဖင့္လိုက္ခဲ့ရသည္။ မိုးကလည္း ဟိုေနရာ ႐ြာလိုက္၊ ဒီေနရာ ႐ြာလုိက္ျဖင့္၊ တေလွ်ာက္လံုး မိုး႐ြာအစို၊ ေနပူအေျခာက္ ေအးလိုက္ ပူလိုက္ျဖင့္ လိုက္ပါလာရသည္။ လူေတြ ေဒါသေတြ ထြက္ေနၾကသည္။ ဒီေကာင္ေတြ ငါတို႔ကို ပစ္ရက္တယ္ကြာဟု ဆိုသူကဆိုၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ားက အားလံုးစည္းကမ္း ေသေသ၀ပ္၀ပ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ တရားေဟာၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ထြက္၍ အားေပးသူမ်ားကိုလည္း ေျပာသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ အားေပးသူမ်ား မေန႔ကထက္ ပိုမ်ားလာသည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။
ေတာင္ဥကၠလာပကို ေရာက္ေတာ့ ညေန (၆) နာရီ မေမွာင့္ တေမွာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ လူအုပ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏သား ေအာင္ဆန္းဦး လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သားဆိုေတာ့ သူ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထိုအခ်ိန္က ထင္ခဲ့သည္။ မိုးေပၚကလာ မလား၊ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ပင္ အခုေရာက္မွာလား၊ ဘယ္ကေန ထြက္လာမလဲလို႔ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ ေတြးခဲ့သည္။
ညကေမွာင္လာၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးသား ျပန္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ု႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးႏွင့္ ခြာလာခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုျပန္ရမွန္း မသိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဟိုေမးသည္ေမးျဖင့္ ေက်ာက္ကုန္း၊ ရန္ကင္းကို ျဖတ္ၿပီး တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း အတိုင္းေလွ်ာက္ကာ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္သည္။
ရန္ကင္းအိမ္ယာကို ျဖတ္ေတာ့ တိုက္တန္းအားလံုးနီးနီး ဘီဘီစီကို အသံအက်ယ္ဆံုးတင္၍ အၿပိဳင္ဖြင့္ ေနၾကသည္။ အားလံုးၾကားေနရသည္။ လူသြားလူလာ အားလံုးရွင္းေနသည္။ ကားအသြားအလာ လံုးလံုးမရွိသေလာက္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ လမ္းနီေလးကိုျဖတ္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းတေလွ်ာက္ ျဖတ္ေတာ့ လမ္းေဘးက မေလွ်ာက္ရဲ (အဲဒီတုန္းက ေဘးကေလွ်ာက္ရင္ သရဲေတြဘာေတြ ေတြ႕မွာ စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္) လမ္းလယ္ေခါင္ အျဖဴမ်ဥ္းေၾကာင္းမွ တက္ေလွ်ာက္ ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွ်ာက္လာရင္း ကန္ဖ်ားေက်ာင္းတိုက္နား အေရာက္ ကားတစ္စီး မီးထိုးေမာင္းလာသည္။ ဒါနဲ႔ ဒီကားတားစီးရင္း ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး လုပ္တုန္း စစ္ကားမွန္းသိရ၍ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲမွာ ဆင္း၀ပ္ေနၾကရသည္။
အိမ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နာရီၾကည့္ေတာ့ ည (၈) နာရီခဲြခန္႔ ရွိၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ လမ္းမႀကီးေပၚမွ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ျပန္ၾကားလာရသည္။ ခ်ီတက္လာေသာ လူအုပ္ႀကီး က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ေရွ႕ကို ျဖတ္ေနသည္။ သူတို႔က ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႔နယ္ေတြ တခုၿပီး တခုၿပီး ျဖတ္ၿပီးမွ ေရာက္လာၾကရတာေတာင္ ျဖတ္လမ္းကျပန္လာေသာ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ အတူေရာက္တယ္ဟု အံ့ၾသမိသည္။
အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ လူအုပ္ႀကီး တၿပိဳင္နက္ေရာက္လာမႈကို စပ္ဆက္စဥ္းစားမိသည္မွာ ခ်ီတက္လာေသာ လူအုပ္ႀကီး လူထုႀကီး၏ ဇဲြ၊ စိတ္ဓါတ္မ်ား ျပင္းထန္ ထက္သန္ေနမႈ အရွိန္အဟုန္ေၾကာင့္သာ ထိုသို႔ျမန္ဆန္ရျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုေၾကာက္ခမန္းလိလိ အဟုန္သည္ ထိုအခ်ိန္က အဆံုးအျဖတ္တခု၊ လြတ္လပ္မႈတခုကို ရရန္အတြက္ အခ်ိန္မ်ားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစသည္။ ခရီးတာမ်ားကိုလည္း တိုေတာင္းသြားေစခဲ့သည္။ သူတို႔အသက္မ်ားစြာကို စေတးခဲ့ၿပီး အာဏာရွင္ကို ျပဳတ္က်ေစခဲ့သည္။
ထိုညက လူေတြ ထပ္မံေသခဲ့သည္။ ေနာက္ရက္မ်ား ဆက္တိုက္လည္း လူေတြစေတးခဲ့ရသည္။
လူအုပ္စုကေလးကေန၊ လူတန္းႀကီး၊ ေနာက္ လူပင္လယ္ႀကီးျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုထြက္လာၾကသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့။ က်ေနာ္ အခုဒီစာကို ေရးေနတဲ့အခ်ိန္ (၁၉) ႏွစ္ကာလ အဲဒီထိုေန႔မ်ားက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ခ်ေရးေတာ့လည္း ေခါင္းထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေပၚလာသည္မ်ားရွိသည္။ ႏွစ္ရက္အတြင္း အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ျမန္ဆန္ၿပီး ျဖစ္စဥ္မ်ားျပားသည့္အတြက္ ကြင္းဆက္မမိေတာ့၊ ေၾကြးေၾကာ္သံက အစ ေရာေႏွာေနသည္။
ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္နားမလည္ခဲ့သည္မွာ သူတို႔ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ရတာလဲ။ အစိုးရေတြက ဒီလိုဘဲ သူ႔ျပည္သူမ်ားအေပၚ ျပဳက်င့္ၾကပါသလား။ မတရားမႈမ်ား ျပဳလုပ္လို႔ရပါသလား။ မဆလ၊ တစ္ပါတီစနစ္၊ လမ္းစဥ္ပါတီဆိုတာ၊ ဦးေန၀င္း၊ ဦးစိန္လြင္ဆိုတာေတြကို ဘာေတြလည္း မသိခဲ့ပါ။ သူတို႔ေတြ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သတ္သည္။ ျပည္သူမ်ားကို သတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆန္႔က်င္ရမည္။ ထိုမွ်ေလာက္သာ ထိုစဥ္က သိခဲ့သည္။
လူအုပ္စုကေလးကေန၊ လူတန္းႀကီး၊ ထို႔ေနာက္ လူပင္လယ္ႀကီးျဖစ္သြားသည္ကို က်ေနာ္အခု မစဥ္းစားေတာ့။ ထိုလူေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ စဥ္းစားေနသည္။ က်ေနာ္နားထဲမွာ ထိုေန႔မ်ားက အသံမ်ား ျပန္ၾကားေနရသည္။ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ အရွိန္အဟုန္က ဟိုး ဆယ့္ကိုးႏွစ္တာကတည္းက အရွိန္ယူထားၿပီး ျဖစ္သည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)
