ထိုေန႔က မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားသည္။ ထိုညက လူမ်ားေသခဲ့သည္။

က်ေနာ့္ အေဖအိပ္ယာ ဆီမွ ထြက္လာေသာ ေရဒီယိုသံခပ္တိုးတိုးကို က်ေနာ့္ အိပ္ယာေပၚကေန ခိုးၿပီး နားစိုက္ေထာင္ေနခဲ့သည္။ အျခားသူမ်ား မရိပ္မိေအာင္ ေစာင္ျခံဳထဲမွ ၿငိမ္ၿပီးနားေထာင္ေနရသည္။ အေဖ မနက္က က်ေနာ့္ဆရာနဲ႔ ေျပာေနတာ ဟိုေနရာ႐ုတ္႐ုတ္ ဒီေနရာ႐ုတ္႐ုတ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာေတာ့ လႈပ္လႈပ္ လႈပ္လႈပ္ဘဲ၊ မနက္ျဖန္ေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ၾကမလဲေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ေရဒီယို သတင္းၿပီးသြားၿပီ။ အေဖက ဟိုႏွစ္ေကာင္ ဘယ္သြားလဲလို႔ အမလတ္ကို လွမ္းေမးေတာ့၊ အငယ္ေကာင္ေတာ့ ေစာေစာထဲက အိပ္ယာ၀င္သြားၿပီ၊ အႀကီးေကာင္ေတာ့ ျပန္မေရာက္ေသးဘူးလို႔ အေဖ့ကို ျပန္ေျဖသံၾကားရသည္။ အေဖက မနက္ျဖန္ အဲဒီေကာင္ေတြ ဘယ္မွ မထြက္ေစနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာ ဟိုတေခါက္ကလို တအိမ္လံုး စိုးရိမ္ေနရမယ္။

က်ေနာ္ အားလံုးၾကားေနရသည္။ က်ေနာ္ မနက္ျဖန္မနက္ အိမ္ကရတဲ့နည္းနဲ႔ ထြက္ဖို႔ လံုးလံုးဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ အိပ္ထဲမွာ စုထားတဲ့ ေငြ (၂) က်ပ္ရွိေနေသးသည္။

က်ေနာ္ အိမ္ကခိုးထြက္ကာ ကားဂိတ္ေရာက္ေတာ့ မနက္ (၈) နာရီေက်ာ္ေက်ာ္။ ခါတိုင္း ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ႐ံုးတက္၊ ေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မို႔ လူ႐ႈပ္ေနတတ္တာ ဒီေန႔ေတာ့ အေတာ့္ကို ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ ဖြင့္ေနက်ကြမ္းယာဆိုင္ေတာင္ မဖြင့္။ ကားလည္း ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနရမဲ့အခ်ိန္ လမ္းေပၚမွာ ကားအသြားအလာ အေတာ္ရွင္းေနသည္။ (၁၅) မိနစ္ေလာက္ေနေတာ့ နံပတ္ (၈) လိုင္းကားေရာက္လာသည္။ က်ေနာ္ ကားေပၚတက္လိုက္သည္္။ ကားကအေခ်ာင္ႀကီး ထူးထူးျခားျခား ကားစပယ္ယာက ဘယ္သူ႔ထံကမွ ကားခမေတာင္းပါ။ ကားေပၚပါသူမ်ားကလည္း ႐ံုးတာ၀န္ျဖင့္ မတက္မျဖစ္ တက္ရမည့္သူမ်ားသာ ပါသည္။ ကားစပယ္ယာက ကားလမ္းတေလွ်ာက္ ေရွ႕ကိုသာ ၾကည့္ေနသည္။ မွတ္တိုင္စဥ္ရပ္ေသာ္လည္း လူသိပ္မရွိ။ ဆင္းသူသာမ်ားသည္။

စိန္ဂၽြန္းမွတ္တိုင္ေက်ာ္ေတာ့ ကားစပယ္ယာ ကားျပတင္းေပါက္ကေန ေခါင္းထြက္ၾကည့္ကာ ဆရာေရ ေရွ႕မွာေတာ့ လူေတြစု႐ံုးစု႐ံုးနဲ႔။ သူေသခ်ာေအာင္ ထပ္ၾကည့္ၿပီး၊ ဂ်ပန္ေဆး႐ံုေရွ႕ေရာက္ေတာ့ ကားဒ႐ိုင္ဘာကို ကားရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ေနာက္ကားေပၚပါသူမ်ားကို ကားရဲ႕ခရီးစဥ္ဒီမွာပင္ ဆံုးၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အားလံုးကားေပၚမွ ဆင္းႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာေတာ့ ခရီးသည္ အားလံုးဆင္းၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း ဆင္းလိုက္သည္။

စံျပ႐ုပ္ရွင္႐ံုေရွ႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခုနက စပယ္ယာေျပာတဲ့ လူအုပ္၊ က်ေနာ္ေတြ႕ခ်င္ေသာ လူအုပ္ပါ။ က်ေနာ့္ ရင္ေတြခုန္လာသည္ အဲဒီလူအုပ္ရွိရာကို အေျပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။ စတင္ထြက္ခြာေနၾကၿပီ က်ေနာ့္မွာ အသင့္ပါတဲ့ လက္ကိုင္ပု၀ါကိုထုတ္ မ်က္ႏွာမွာစည္း အဲဒီလူအုပ္နဲ႔ က်ေနာ္လိုက္သြားပါေတာ့သည္။

အရင္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို က်ေနာ္ေရာက္ဖူးတာ ကမာ႐ြတ္ ဘူတာ႐ံုလမ္းကေန ဆူးေလၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေလာက္ အထိသာ။ က်ေနာ္ ထိုေန႔က သြားရာလမ္းေၾကာင္းကို ျပန္စဥ္းစားရာ အေသးစိတ္ မမွတ္မိေတာ့။ ခပ္ေရးေရးမွတ္မိသမွ်မွာ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမေရွ႕၊ အေမရိကန္သံ႐ံုးေရွ႕၊ ဗိုလ္တေထာင္၊ သိမ္ျဖဴလမ္းအတိုင္း မဂၤလာေတာင္ၫြန္႔မွ တက္၍ ဗဟန္း ဦးေထာင္ဗိုလ္၊ ငါးျပတိုက္၊ ကန္ေတာ္ႀကီး ေရာက္ခဲ့သည္။ ေ႐ႊတိဂံု ကုန္းေတာ္ေပၚတက္ေတာ့ ေအာင္ေျမနင္းၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့ သကၤန္းကၽြန္း၊ ေတာင္ဥကၠလာပ၊ ေျမာက္ဥကၠလာထိပ္ကေန ကမာၻေအးဘုရားလမ္း၊ ရန္ကင္း၊ ကမာ႐ြတ္၊ ၾကည့္ျမင္တိုင္၊ အလံု၊ ၿမိဳ႕ထဲကို ျပန္ပတ္သည္။ လူအုပ္ႀကီးႏွင့္က်ေတာ့ ပတ္ႏိုင္သမွ် ပတ္လိုက္တာ ဘယ္ေနရာေတြကို ေရာက္လို႔ေရာက္မွန္း မသိေတာ့၊ ေမာလို႔ေမာရမွန္း မသိေတာ့၊ က်ေနာ္သိတာ ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ေျခရာမ်ားျဖင့္ စိစိညက္ညက္ေၾကသြားသည္။ အသံေတြ ၀င္ေနသည္။ သို႔ေသာ္ အေအာ္မပ်က္။

ၿမိဳ႕လံုးကၽြတ္ ျဖတ္သမွ်ေနရာမ်ားမွာ လူေလ်ာ့မသြား တိုး၍ တိုး၍သာ လာသည္။ သေရစာ၊ ထမင္းႏွင့္ ေရကေတာ့ အလွ်ံပယ္၊ ေတာင္းႏွင့္ေတာင္ ထမ္းရသည္။ ထမင္းထုပ္ထဲက ထမင္းကို လမ္းေလွ်ာက္ေအာ္ရင္း ဒီအတိုင္းစားၾကသည္။

စစ္တပ္မ်ား ၿမိဳ႕လံုးျပည့္ခ်ထားသည္။ ေနရာတကာမွာ စစ္သားေတြရွိေနသည္။ သူတို႔မပစ္ၾက၊ ပထမေတာ့ စစ္သားေတြေတြ႕ရင္ ေျပးၾကႏွင့္ ၀႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္ေသးသည္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္အႀကိမ္မ်ားေတာ့ မေျပးေတာ့ စစ္သားမ်ားခ်ထားေသာ ေနရာမ်ားကိုျဖတ္လွ်င္ ျပည္သူ႔စစ္သား၊ ဒို႔စစ္သားလို႔ ေအာ္ၾကသည္။ သူတို႔က တာ၀န္နဲ႔ဆိုေတာ့ ၀တ္စံုျပည့္၊ လွံစြပ္တပ္ ေသနတ္ျဖင့္ အသင့္အေနအထားက ေက်ာက္႐ုပ္ကဲ့သို႔ မလႈပ္ၾက။ က်ေနာ္တို႔ သူတို႔ကို အေႏွာက္အယွက္ မေပးပါ။ သို႔ေသာ္ ရထားေသာ ရိကၡာမ်ားထဲမွ သူတို႔အတြက္ အခ်ဳိ႕ကို သူတို႔ေဘးမွာ ခ်ထားေပးခဲ့သည္။

အားလံုးနီးနီး မ်က္ႏွာဖံုးစြပ္ထားၾကသည္။ (ရရာလက္ကိုင္ပု၀ါမ်ားျဖင့္ မ်က္ႏွာကို စည္းထားၾကသည္။) အခ်ဳိ႕သူမ်ားလည္း မစည္းၾက။ ေရာက္တဲ့ေနရာ လမ္းဆံုမ်ားမွာ တရားေဟာၾကသည္။ က်ေနာ္ အမွတ္အရဆံုးက ေ႐ႊတိဂံုကုန္းေတာ္ေပၚကို ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ားေအာ္၍ တက္ၾကျခင္းပင္။ ဘုရားေစာင္းတန္းဆိုင္မ်ားမွ လက္ခုပ္တီး၍ အားေပးၾကသည္။ ရွိသမွ်ထုတ္ကာ ေကၽြးေမြးၾကသည္။ ေနာက္ ဘုရားေပၚမွာ တရားေဟာၿပီး ေအာင္ေျမနင္းၾကသည္။

ဘုရားကုန္းေတာ္ေပၚ ခဏနားခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္အကိုႏွင့္ ေတြ႕သည္။ သူက နင္အိမ္ကို ျပန္မေျပာနဲ႔ေနာ္တဲ့။ က်ေနာ္ကေတာ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပၿပီး၊ စိတ္ထဲကေတာ့ အိမ္က အခုႏွစ္ေကာင္လံုးေပ်ာက္ေနတာ သိေလာက္ၿပီ။ သိပ္စိတ္မပူေတာ့။ ေ႐ႊတိဂံုအေပၚက အဆင္းမွာ သူနဲ႔က်ေနာ္ လူကဲြသြားသည္။

က်ေနာ္တို႔ ဆႏၵျပလူအုပ္ႀကီး က်ေနာ္တို႔ ရပ္ကြက္ေရွ႕ျဖတ္ေတာ့ က်ေနာ့္ အမႏွင့္ အေဖကို ေတြ႕ရသည္။ သူတို႔မ်က္လံုးမ်ားမွာ စိုးရိမ္မႈ၊ အားရမႈ၊ ၀မ္းနည္း၀မ္းသာမႈေတြ ေရာေထြးေနသည္။ က်ေနာ္ လူအုပ္ထဲကထြက္လိုက္ၿပီး အေဖတို႔ဆီကို သြားသည္။ အေဖက မင္းဆက္လိုက္ မသြားဘူးလားလို႔ ေမးသည္။ က်ေနာ္ျပန္မေျဖ။ အမကေတာ့ နင္ဆက္မလိုက္နဲ႔ေတာ့ဟု က်ေနာ္ကိုေျပာၿပီး အိမ္ကို အတူျပန္ေခၚလာသည္။

အမက နင္တို႔ဘယ္ေတြေရာက္သလဲ၊ ဘာေတြျဖစ္ေသးလဲ၊ အကို႔ကို ေတြ႕ခဲ့သလားလို႔ ေဘးက လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ေမးေနသည္။ က်ေနာ္ သူေမးသမွ် တခြန္းမွ် မေျဖ။ ငါသူရဲေဘာေၾကာင္တာလား၊ ေၾကာက္သလား စသျဖင့္ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ ေတြးခဲ့မည္ ထင္သည္။ က်ေနာ္စိတ္ကေတာ့ ထိုလူအုပ္ႀကီးေနာက္ ပါသြားခ့ဲမည္။

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္အိပ္ယာထေတာ့ ကိုယ္ေတြလက္ေတြ ကိုက္ခဲေနသည္။ အသံေတြ၀င္ေနသည္။ က်ေနာ့္ အမကလိုက္ၾကည့္ေနသည္။ သူက နင္ဒီေန႔ဘယ္မွ မသြားနဲ႔ေတာ့။ က်ေနာ္ျပန္မေျဖ အိမ္ေရွ႕က ေရတမာပင္ေအာက္ သြားထိုင္ေနသည္။ ခဏေနေတာ့ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ေရာက္လာၿပီး ညက ၿမိဳ႕ထဲမွာ ပစ္ၾကေၾကာင္း၊ လူေတြေသေၾကာင္း၊ လူေတြဆက္ၿပီး ခ်ီတက္ေနၾကတယ္လို႔ လာေျပာသည္။

က်ေနာ္က လာကြာ လမ္းထိပ္ထြက္ၾကည့္ရေအာင္လို႔ ေျပာၿပီး လမ္းထိပ္ထြက္လာၾကသည္။ လမ္းထိပ္မွာ လူေတြ တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ႏွင့္ ဟိုတစု၊ ဒီတစု။ က်ေနာ္တို႔ အေတာ္ၾကာေအာင္ေစာင့္ေတာ့ ခ်ီတက္လာေသာလူအုပ္ႀကီး က်ေနာ္တို႔ ေရွ႕ေရာက္လာသည္။ ဒါနဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းကို လိုက္ရေအာင္ကြာ ဆိုၿပီး လိုက္လာခဲ့သည္။

ထိုေန႔ကေတာ့ ဟိုေနရာေရာက္ ေျပးလိုက္၊ ဒီေနရာေရာက္ ေျပးလိုက္ႏွင့္ ခ်ီတက္ၾကရသည္။ မွတ္မိသည္က တိရိစာၦန္ဥယ်ာဥ္ဖက္ အေကြ႔တြင္ပစ္သျဖင့္ ေျပးရသည္မွာ က်ေနာ္ေရာ၊ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းပါ ဖိနပ္ပါမလာေတာ့။ လမ္းတေလွ်ာက္လံုး ေျခဗလာျဖင့္လိုက္ခဲ့ရသည္။ မိုးကလည္း ဟိုေနရာ ႐ြာလိုက္၊ ဒီေနရာ ႐ြာလုိက္ျဖင့္၊ တေလွ်ာက္လံုး မိုး႐ြာအစို၊ ေနပူအေျခာက္ ေအးလိုက္ ပူလိုက္ျဖင့္ လိုက္ပါလာရသည္။ လူေတြ ေဒါသေတြ ထြက္ေနၾကသည္။ ဒီေကာင္ေတြ ငါတို႔ကို ပစ္ရက္တယ္ကြာဟု ဆိုသူကဆိုၾကသည္။ ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူမ်ားက အားလံုးစည္းကမ္း ေသေသ၀ပ္၀ပ္ႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ဆႏၵျပရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ တရားေဟာၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ ထြက္၍ အားေပးသူမ်ားကိုလည္း ေျပာသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္ အားေပးသူမ်ား မေန႔ကထက္ ပိုမ်ားလာသည္ဟု က်ေနာ္ထင္သည္။

ေတာင္ဥကၠလာပကို ေရာက္ေတာ့ ညေန (၆) နာရီ မေမွာင့္ တေမွာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ လူအုပ္ထဲမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏သား ေအာင္ဆန္းဦး လာမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာေနၾကသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သားဆိုေတာ့ သူ တစ္ခုခုေတာ့ လုပ္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ထိုအခ်ိန္က ထင္ခဲ့သည္။ မိုးေပၚကလာ မလား၊ ရဟတ္ယာဥ္ျဖင့္ပင္ အခုေရာက္မွာလား၊ ဘယ္ကေန ထြက္လာမလဲလို႔ ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္ ေတြးခဲ့သည္။

ညကေမွာင္လာၿပီဆိုေတာ့ က်ေနာ္နဲ႔ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ဦးသား ျပန္ရင္ေကာင္းမယ္လို႔ု႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီး လူအုပ္ႀကီးႏွင့္ ခြာလာခဲ့သည္။ က်ေနာ္တို႔ ဘယ္လိုျပန္ရမွန္း မသိေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ဟိုေမးသည္ေမးျဖင့္ ေက်ာက္ကုန္း၊ ရန္ကင္းကို ျဖတ္ၿပီး တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္း အတိုင္းေလွ်ာက္ကာ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္သည္။

ရန္ကင္းအိမ္ယာကို ျဖတ္ေတာ့ တိုက္တန္းအားလံုးနီးနီး ဘီဘီစီကို အသံအက်ယ္ဆံုးတင္၍ အၿပိဳင္ဖြင့္ ေနၾကသည္။ အားလံုးၾကားေနရသည္။ လူသြားလူလာ အားလံုးရွင္းေနသည္။ ကားအသြားအလာ လံုးလံုးမရွိသေလာက္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို႔ လမ္းနီေလးကိုျဖတ္ တကၠသိုလ္ရိပ္သာ လမ္းတေလွ်ာက္ ျဖတ္ေတာ့ လမ္းေဘးက မေလွ်ာက္ရဲ (အဲဒီတုန္းက ေဘးကေလွ်ာက္ရင္ သရဲေတြဘာေတြ ေတြ႕မွာ စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္) လမ္းလယ္ေခါင္ အျဖဴမ်ဥ္းေၾကာင္းမွ တက္ေလွ်ာက္ ၾကသည္။ က်ေနာ္တို႔ေလွ်ာက္လာရင္း ကန္ဖ်ားေက်ာင္းတိုက္နား အေရာက္ ကားတစ္စီး မီးထိုးေမာင္းလာသည္။ ဒါနဲ႔ ဒီကားတားစီးရင္း ေကာင္းမယ္ဆိုၿပီး လုပ္တုန္း စစ္ကားမွန္းသိရ၍ လမ္းေဘးေရေျမာင္းထဲမွာ ဆင္း၀ပ္ေနၾကရသည္။

အိမ္ေရာက္ခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နာရီၾကည့္ေတာ့ ည (၈) နာရီခဲြခန္႔ ရွိၿပီ။ ထိုအခ်ိန္ လမ္းမႀကီးေပၚမွ ေႂကြးေၾကာ္သံမ်ား ျပန္ၾကားလာရသည္။ ခ်ီတက္လာေသာ လူအုပ္ႀကီး က်ေနာ္တို႔ရပ္ကြက္ေရွ႕ကို ျဖတ္ေနသည္။ သူတို႔က ရပ္ကြက္၊ ၿမိဳ႔နယ္ေတြ တခုၿပီး တခုၿပီး ျဖတ္ၿပီးမွ ေရာက္လာၾကရတာေတာင္ ျဖတ္လမ္းကျပန္လာေသာ က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ အတူေရာက္တယ္ဟု အံ့ၾသမိသည္။

အဲဒီေန႔က က်ေနာ္တို႔ႏွင့္ လူအုပ္ႀကီး တၿပိဳင္နက္ေရာက္လာမႈကို စပ္ဆက္စဥ္းစားမိသည္မွာ ခ်ီတက္လာေသာ လူအုပ္ႀကီး လူထုႀကီး၏ ဇဲြ၊ စိတ္ဓါတ္မ်ား ျပင္းထန္ ထက္သန္ေနမႈ အရွိန္အဟုန္ေၾကာင့္သာ ထိုသို႔ျမန္ဆန္ရျခင္းျဖစ္မည္။ ထိုေၾကာက္ခမန္းလိလိ အဟုန္သည္ ထိုအခ်ိန္က အဆံုးအျဖတ္တခု၊ လြတ္လပ္မႈတခုကို ရရန္အတြက္ အခ်ိန္မ်ားလည္း ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစသည္။ ခရီးတာမ်ားကိုလည္း တိုေတာင္းသြားေစခဲ့သည္။ သူတို႔အသက္မ်ားစြာကို စေတးခဲ့ၿပီး အာဏာရွင္ကို ျပဳတ္က်ေစခဲ့သည္။

ထိုညက လူေတြ ထပ္မံေသခဲ့သည္။ ေနာက္ရက္မ်ား ဆက္တိုက္လည္း လူေတြစေတးခဲ့ရသည္။

လူအုပ္စုကေလးကေန၊ လူတန္းႀကီး၊ ေနာက္ လူပင္လယ္ႀကီးျဖစ္သြားသည္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုထြက္လာၾကသည္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ မစဥ္းစားတတ္ခဲ့။ က်ေနာ္ အခုဒီစာကို ေရးေနတဲ့အခ်ိန္ (၁၉) ႏွစ္ကာလ အဲဒီထိုေန႔မ်ားက အျဖစ္အပ်က္ေတြ ခ်ေရးေတာ့လည္း ေခါင္းထဲ ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ေပၚလာသည္မ်ားရွိသည္။ ႏွစ္ရက္အတြင္း အျဖစ္အပ်က္မ်ားမွာ ျမန္ဆန္ၿပီး ျဖစ္စဥ္မ်ားျပားသည့္အတြက္ ကြင္းဆက္မမိေတာ့၊ ေၾကြးေၾကာ္သံက အစ ေရာေႏွာေနသည္။

ထိုအခ်ိန္က က်ေနာ္နားမလည္ခဲ့သည္မွာ သူတို႔ဘာေၾကာင့္ ကိုယ့္အခ်င္းခ်င္း ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ရတာလဲ။ အစိုးရေတြက ဒီလိုဘဲ သူ႔ျပည္သူမ်ားအေပၚ ျပဳက်င့္ၾကပါသလား။ မတရားမႈမ်ား ျပဳလုပ္လို႔ရပါသလား။ မဆလ၊ တစ္ပါတီစနစ္၊ လမ္းစဥ္ပါတီဆိုတာ၊ ဦးေန၀င္း၊ ဦးစိန္လြင္ဆိုတာေတြကို ဘာေတြလည္း မသိခဲ့ပါ။ သူတို႔ေတြ ေက်ာင္းသားမ်ားကို သတ္သည္။ ျပည္သူမ်ားကို သတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မေကာင္းသူမ်ား ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆန္႔က်င္ရမည္။ ထိုမွ်ေလာက္သာ ထိုစဥ္က သိခဲ့သည္။

လူအုပ္စုကေလးကေန၊ လူတန္းႀကီး၊ ထို႔ေနာက္ လူပင္လယ္ႀကီးျဖစ္သြားသည္ကို က်ေနာ္အခု မစဥ္းစားေတာ့။ ထိုလူေတြ ဘယ္ေရာက္သြားသလဲ စဥ္းစားေနသည္။ က်ေနာ္နားထဲမွာ ထိုေန႔မ်ားက အသံမ်ား ျပန္ၾကားေနရသည္။ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ အရွိန္အဟုန္က ဟိုး ဆယ့္ကိုးႏွစ္တာကတည္းက အရွိန္ယူထားၿပီး ျဖစ္သည္။