၂၃ ရက္ေန႔ အိပ္ယာကထ ကြန္ပ်ဴတာ စားပဲြထိုင္လိုက္ေတာ့ အီးေမးလ္ စာတိုက္ပံုးမွာ ဆရာတင္မိုး ကြယ္လြန္ေၾကာင္း ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္ ေခါင္းထဲခ်က္ခ်င္း ၀င္လာတာက ဆရာ့ရဲ႕စကား "ခ်စ္ေသာသူတို႔ သက္တမ္း တိုရ၏။" ေနာက္ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္ေရကိုယ့္ေျမကို သံေယာဇဥ္ႀကီးသူ တစ္ေယာက္ အိမ္ေတာင္ ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ ဆိုတာကို သိေတာ့ က်ေနာ္အေတာ္ ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။
ဆရာအေၾကာင္း ေရးခ်င္လာတယ္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္က စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္မဟုတ္။ ကဗ်ာေကာ ဆိုေတာ့ ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္၊ စာတစ္ပုဒ္ ဆံုးေအာင္ အလြတ္ရသူ မဟုတ္။ ကဗ်ာေတြေတာ့ ေတြ႕ကရာ အကုန္ဖတ္သည္။ ခံစားၾကည့္သည္။ အလြတ္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မရ။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာက ကဗ်ာသမား၊ စာသမား ဆိုေတာ့ ငါေရးရင္ ျဖစ္ပါ့မလား။ သို႔ေသာ္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆရာနဲ႔ အမွတ္ရစရာ တိုက္ဆိုင္မႈမ်ား ခ်ေရးမယ္ဆိုၿပီး သည္စာကို ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဆရာနဲ႔ ေလးငါးႀကိမ္ ဆံုတာထက္ ၾကံဳဖူးတယ္ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ တဆင့္ခံသာ ၾကံဳခဲ့ရတာပါ။ အေဖနဲ႔ ပတ္သက္လို႔၊ အစ္မနဲ႔ပတ္သက္လို႔၊ အျခားအေၾကာင္းအရာနဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ၾကံဳခဲ့ရာတာေတြႀကီးပါ။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ့္ဆီမွာ အမွတ္ရစရာမ်ား က်န္ရစ္ခဲ့ပါသည္။
ပထမဆံုး ဆရာ့တို႔အိမ္ကို ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ေလာက္က အေဖနဲ႔ ေရာက္ခဲ့ဖူးခဲ့တယ္။ သြားခဲ့တဲ့အေၾကာင္းအရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ ရင္ထဲ က်န္ခဲ့တာ ဆရာတို႔ရဲ႔ အိမ္ပါ။ အင္းစိန္ မင္းႀကီးလမ္းက ေျမာင္းေဘာင္ေပၚ ေမးတင္ေဆာက္ ထားတဲ့ တထပ္အိပ္ကေလးပါ။ အိမ္အ၀င္ ေျမာင္းေဘာင္ေပၚ ေက်ာ္ၿပီး သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆာက္ထားတဲ့ သစ္သားတံတားေလးနဲ႔ အိမ္ကေလး။ ေတြ႔သူတိုင္း ခ်စ္ခ်င္တဲ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႔အိမ္။
ေနာက္ ၂၀၀၃ မွာ ဘန္ေကာက္မွာ ဆံုျဖစ္ၾကပါတယ္။ သည္တႀကိမ္လည္း ဆရာမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္က ေတြ႔ခ်င္တယ္ဆိုလို႔ ဆရာနဲ႔ေတြ႔ရန္ ၾကားကခ်ိန္းေပးလို႔ ၾကံဳျဖစ္ပါတယ္။ မာဘြန္ခေရာင္းက အမ္ေကမွာ ဆူကီယာကီနဲ႔၊ ဘဲကင္စားၾကတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္က ဆရာ ဘာသားမစားဘူးလဲလို႔ ေမးေတာ့ "အားလံုးစားတယ္။ မစားတာႏွစ္မ်ဳိးဘဲရွိတယ္။" အားလံုးက ဆရာဘာဆက္ေျပာမလည္းဆိုတာ အာ႐ံုစိုက္နားေထာင္ေနၾကတယ္။ "ငါစစ္သားနဲ႔ သစ္သားႏွစ္မ်ဳိးဘဲ မစားဘူး။ စစ္သားက ရံြလို႔၊ သစ္သားကေတာ့ မာလို႔" ဆိုၿပီး ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးနဲ႔ ခပ္ေလးေလးႀကီး ေျပာပါတယ္။ အားလံုး ၀ါးလံုးကဲြ ရယ္က်တာ ေဘးက၀ိုင္းေတြကေတာင္ ၾကည့္ၾကတဲ့အထိ။
ေနာက္ ၂၀၀၄ ႏွစ္ဦးမွာ ဆရာ့ဓါတ္ပံုႏွစ္ပံု (တေယာထိုးေနတဲ့ပံု ႏွစ္ပံု) က်ေနာ္လက္ထဲ ေရာက္လာပါသည္။ ပိုင္ရွင္ထံခြင့္ေတာင္းၿပီး ဓါတ္ပံုအၾကာင္းႏွင့္ ကူးယူလိုေၾကာင္း အခြင့္ေတာင္းပါသည္။ သည္ဓါတ္ပံုကို ဆရာမိတ္ေဆြ ကိုေအး၀င္း (လမင္းတရာ) ဆီက တဆင့္ရတာပါ။ (ကိုေအး၀င္း႐ိုက္တာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ မေသခ်ာပါ။) အဲ့ဒီမွာ မွတ္မွတ္ရရ သူ႔ျမန္မာျပည္ကို လြမ္းေၾကာင္း၊ ျပန္ခ်င္ေၾကာင္း ေျပာတယ္။ ထိုသို႔ ေျပာၿပီး ဆရာမ်က္ရည္က်ေၾကာင္း၊ ေျပာေျပာဆိုဆို တေယာထိုးၿပီး သီခ်င္းဆိုေၾကာင္းပါ။
အခု ေနာက္ဆံုး ၂၀၀၆ မွာေတာ့ ဆရာရဲ႔ ဧရာ၀တီအင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာက ဘ၀႐ုပ္ပံုလႊာက႑အတြက္ ကိုဘေကာင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ရွာေဖြေပးခဲ့ပါတယ္။ သည္တုန္းကလည္ ဧရာ၀တီ ျမန္မာပိုင္းအယ္ဒီတာက ေတာင္းခံလာတာပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း က်ေနာ္ ျပင္ဆင္ေပးေနရေသာ ကိုေအာင္ထြန္း ေက်ာင္းသားသမိုင္း စာအုပ္အတြက္ အခ်ဳိ႔အခ်က္အလက္မ်ား ဆရာကို ျပန္ေမးခဲ့ပါေသးတယ္။ သည္တႀကိမ္လည္း ဆရာ့သမီး မမိုးခ်ဳိကတဆင့္ အီးေမးလ္မွ ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဆီက "တို႔ဗမာ" နဲ႔ "ဒို႔ဗမာ" မူကဲြမွာ "တို႔ဗမာ" သာ အနက္စဲြျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ေရးထံုးအမွန္ျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေရ ဆရာဆီက ေမးစရာေတြ က်န္ေနပါေသးတယ္။ ဆရာ့ရဲ႔ ဘ၀႐ုပ္ပံုလႊာက႑က ကိုဘေကာင္းအေၾကာင္းေတာင္ မမီလိုက္ေတာ့ပါ။
က်ေနာ္မွာ ေမးစရာေတြ က်န္ေနေသးတယ္။ ဆရာေရာက္ရင္ ဆရာက ေက်ာင္းသားသီခ်င္းေတြ အေတာ္မ်ားမ်ားအလြတ္ရေၾကာင္း ေထာင္ထဲအတူေနဖူး သူေတြေျပာလို႔ သိထားရေတာ့ ဆရာ သည္တစ္ေခါက္လာရင္ အေသအခ်ာေမးမယ္၊ ျပင္ဆင္စရာေတြ ျပင္ဆင္ထားမယ္လို႔ ရည္စူးထားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ဆရာ့ကို က်ေနာ္တုိ႔ မေတြ႔ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဆရာအလာကို မႀကိဳႏိုင္ေတာ့ပါ။
ဆရာလြြမ္းသလို က်ေနာ္တို႔လည္း အိမ္ကိုလြြမ္းပါသည္၊ ကိုယ့္ေျမကိုယ့္ေရမွာပဲ ေပ်ာ္ခ်င္ပါသည္။ ဧည့္သည္ႀကီး တစ္ေယာက္ အိမ္ျပန္ မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ ဧည့္သည္ေလးမ်ားလည္း အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးပါဘူး ဆရာ။ ကေလးမ်ားကို ခ်စ္တဲ့၊ ကိုယ့္ေျမကိုယ္ေရကို ခ်စ္တဲ့ ဆရာကို အိမ္ရဲ႕ အေ၀းကေနပဲ ဂါရ၀ျပဳပါရေစ။
(ဆရာရဲ႕အိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ပါ။ တထပ္က ေအာက္မွာ နိမ့္ၿပီး တံတားက အေပၚထပ္ကို ထိုးထားေတာ့ မသိသာပါဘူး။)
ေက်ာ္၀င္း
(ဇန္န၀ါရီလ ၃၀ ရက္၊ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္)
No comments:
Post a Comment