က်မတို႔ အေဖ ဒီအလုပ္ကို မလုပ္ခင္က မိသားစုအတြက္ အေကာင္းဆံုး လုပ္ခဲ့တယ္၊ လူတန္းေစ့ ေနႏိုင္ခဲ့တယ္။
ဒီတုန္းက အေဖက ကားျပင္ဆရာ၊ ၀ပ္ေရွာ့လုပ္ငန္း ေထာင္ထားတယ္။ အဲဒါ က်မတို႔ အိမ္ရဲ႕ အဓိက စီးပြားေရးေပါ့။ သူက အလုပ္တစ္ခုကို အေကာင္းဆံုးနဲ႔ စူးစူးစိုက္စိုက္ လုပ္တတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း အေဖ့၀ပ္ေရွာ့က ေဖာက္သည္တိုင္း စိတ္တိုင္းက်တဲ့အတြက္ အၿမဲကို လူေတြ၊ ကားေတြ တပည့္တပန္းေတြနဲ႔ စည္စည္ကားကား ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ပိုင္ အလုပ္ဆိုေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ ျဖစ္ေပမယ့္ အေဖ့ လုပ္ငန္း တစ္ခုနဲ႔တင္ သူမ်ားေတြထက္ ေခ်ာင္ေခ်ာင္လည္လည္ ေနႏိုင္ခဲ့တယ္။
အေမက က်မတို႔ ညီအကို ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ တာ၀န္နဲ႔ အိမ္အလုပ္ေတြ မ်ားေပမယ့္၊ သူ၀ါသနာပါရာ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ အေသးေလး ဖြင့္ထားတယ္။ အေဖ့မွာ ဟိုေခတ္က ဘီအက္စ္ေအ ဆိုင္ကယ္ တစ္စီး ရွိၿပီး က်မတို႔ မိသားစု ဘုစုခရုအားလံုး ဘယ္သြားသြား ဒီဆိုင္ကယ္ႀကီး တဘုတ္ဘုတ္နဲ႔ သြားၾကတာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြက က်မတို႔ မိသားစုေတြ အတြက္ တကယ့္ေပ်ာ္စရာ အခ်ိန္ေတြေလ။ က်မက ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုးပါ၊ အေကာင္းဆံုး အခ်ိန္ေတြေကာ၊ အဆိုးဆံုး အခ်ိန္ေတြကို က်မအားလံုး သိခဲ့ရတယ္၊ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။
၈၈၈၈ အေရးအခင္း ျဖစ္ေတာ့ အေဖက အရပ္ထဲမွာ လူမွန္တစ္ေယာက္ ဆိုေတာ့ သူက ရပ္ကြက္ ဦးေဆာင္ေနရာမွာ ပါခဲ့တယ္။ အေရးအခင္းၿပီး ပါတီေတြ ဖဲြ႔ေတာ့လည္း သူကိုယ္တိုင္ အန္အယ္ဒီ ပါတီ၀င္ၿပီး၊ ရပ္ကြက္ပါတီ႐ံုးကို အိမ္မွာ ဖြင့္ၿပီး၊ စည္း႐ံုးေရးမွဴး လုပ္ခဲ့တယ္။ ၈၈၈၈ အေရးအခင္းက က်မတို႔ မိသားစုနဲ႔ အေဖ့ကို အေျပာင္းအလဲႀကီး ေျပာင္းလဲေပးခဲ့တယ္။ က်မက အဲဒီတုန္းက ၁၄ ႏွစ္၊ ၇ တန္း ေရာက္ေနၿပီ။
အိမ္ေရွ႕က အေမ့ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ေနရာေလး သာခ်န္ၿပီး၊ အေဖ့၀ပ္ေရွာ့ရံုကေတာ့ ပါတီရံုးခန္း ျဖစ္သြားတယ္။ ဒီမိုကေရစီ မရမခ်င္း အိမ္စီးပြားေရးနဲ႔ အိမ္ကိစၥ အ၀၀ကို နင္ပဲ ဦးေဆာင္ေတာ့ ဆိုၿပီး အေမ့လက္ထဲ အားလံုးလႊဲခဲ့တယ္။ မဲေပးပဲြ မတိုင္ခင္ မဲဆြယ္ကာလ၊ မဲေပးပဲြကာလ၊ လႊတ္ေတာ္ေခၚယူေရး စတဲ့စတဲ့ ကာလေတြကေန ေနာက္ဆံုး က်မတို႔ ရပ္ကြက္ အဖ်က္ခံရတဲ့ အခ်ိန္ထိေအာင္ အိမ္မွာ ပါတီရံုးဖြင့္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ အေရးအခင္းကာလ၊ မဲေပးပဲြကာလ တက္ၾကြခဲ့ၾကတဲ့ အရပ္သူ၊ အရပ္သားေတြ တေျဖးေျဖး အရွိန္က်လာသလို၊ အာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ ဖိအားေပးမႈက က်မတို႔ မိသားစု အေပၚ အေတာ့္ကို ဖိစီးခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အေဖကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ သူ႔ရပ္တည္ခ်က္ အတြက္ ဘာကိုမွ အေလွ်ာ့ မေပးခဲ့သလို ရပ္ကြက္ပါတီရံုး အတြက္ ၾကံ့ၾကံ့ခံခဲ့တာ ၁၉၉၂ ခု ၿမိဳ႕ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔ မညီတဲ့ ရပ္ကြက္ေတြ ဖယ္ရွားဆိုတဲ့ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းပဲြ အထိပါ။ (က်မတို႔ ရပ္ကြက္က ၿမိဳ႕ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔ ညီယံုမက ကိုယ္ထူကိုယ္ထ လမ္းခင္းခဲ့တာ အေရးအခင္း မျဖစ္ခင္ကတည္းကပါ။ အေရးအခင္းမွာ တက္တက္ၾကြၾကြပါခဲ့တဲ့ အတြက္ အစိုးရက အၿငိဳးထားခဲ့တာပါ။)
အေမက အေဖ ဘာလုပ္လုပ္ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ေထာက္ခံေနခဲ့တယ္။ ဘယ္လို အခက္အခဲေတြ ရွိရွိ အၿပံဳးမပ်က္၊ ေထာက္ခံမႈ မပ်က္ပဲ၊ သူလုပ္စရာ ရွိတာကိုသာ လုပ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း အေဖ့ ၀င္ေငြမရွိ ေတာ့တဲ့ ကာလမွာ အေမအပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကေနပဲ မိသားစုအတြက္ တာ၀န္ယူခဲ့တာ ၿမိဳ႕သစ္ မေျပာင္းခင္ အထိပါပဲ။
သူ႔ေဖာက္သည္ေဟာင္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေဟာင္းေတြ လာရင္ အေဖက က်ေနာ္ ကားမျပင္ေတာ့ဘူးဗ်၊ ႏိုင္ငံျပင္ဖို႔ အလုပ္ က်ေနာ္ အခု လုပ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း လုပ္ၾကပါဗ်ာလို႔ အၿမဲ ေျပာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူ႔မိတ္ေဆြေတြ၊ တပည့္တပန္းေတြေတာင္ သူ႕ကိုျမင္ရင္ ေ၀းေ၀းက ေရွာင္ကြင္း ကုန္ၾက တာပါ။
က်မတို႔ေတြက ၿမဳိ႕သစ္ေတြ တည္ေတာ့ ပထမဆံုး ေရႊ႕ခံရတဲ့ အသုတ္မွာ ပါခဲ့ၿပီး၊ လယ္ကြက္ထဲ အိမ္ကြက္ ေဖာ္ထားေတာ့ ေႏြဆို ဖုန္းတလံုးလံုး၊ အရိပ္အကာ မရွိ၊ မိုးဆို ဗြက္ေတာနဲ႔ အိမ္ကြက္ေတြမွာ ေရျပည့္ေနခဲ့တယ္။ အိမ္ဖ်က္ခံရတာ၊ ေနရာသစ္က ဒုကၡမ်ဳိးစံုနဲ႔ နဂို စက္ခ်ဳပ္ အလုပ္ေတာင္ အဲဒီၿမိဳ႕သစ္မွာ ျပန္မစႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ အၿပံဳးမပ်က္ခဲ့တဲ့ အေမ စိတ္ဓာတ္ က်သြားခဲ့တာ ေနရာသစ္မွာ ၃ လပဲ ၾကာတယ္၊ အေမဆံုးခဲ့တယ္။ အေဖကေတာ့ သူ႔၀ပ္ေရွာ့မွာ သံုးခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြ ထုခဲြၿပီး၊ ရတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ အဲဒီမွာ အိမ္သစ္ေဆာက္တယ္။ ၃ ထပ္အိမ္။ ဒီအိမ္က အေပၚမွာ သြပ္မိုး၊ ေအာက္ဆံုး တစ္ထပ္ အုတ္ထရံသာ တက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး၊ အဲဒီၾကားမွာ အေမဆံုးတဲ့ အတြက္ က်မတို႔ အိမ္အသစ္က ဘယ္ေတာ့မွ မၿပီးခဲ့ပါဘူး။ ရပ္ကြက္ေျပာင္းတယ္၊ အေမေသတယ္ … ။
အခု ရပ္ကြက္အသစ္မွာ အေဖ ပါတီရံုးခန္း ဖြင့္ဖို႔ လုပ္ေပမယ့္ ခြင့္ျပဳခ်က္ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ေဟာင္းကို သူဖာသူ အိမ္သစ္မွာ ဇြတ္တင္ေပမယ့္၊ ေန႔႔ေတာင္ မဆိုင္းဘူး ရပ္ကြက္လူႀကီးနဲ႔ ရဲေတြ ေရာက္လာၿပီး အတင္းျဖဳတ္ခ်ခိုင္းတဲ့ အတြက္ က်မတို႔တေတြ မ်က္ႏွာေလးေတြ ငယ္ေနတာၾကည့္ၿပီး အေဖ ေနာက္ဆံုး အေလွ်ာ့ေပးခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အလုပ္ခန္း အျဖစ္ သံုးေနတဲ့ အလယ္ထပ္မွာေတာ့ အန္အယ္ဒီအလံ ခြပ္ေဒါင္းနဲ႔ ၾကယ္တပြင့္ကို နံရံမွာ ကပ္ထားၿပီး ဒါေတာ့ ငါ့အိမ္၊ ငါ့ေနရာ ဘယ္သူမွ အျဖဳတ္ခ်မခံဘူးေဟ့ ဆိုၿပီး ခ်ိတ္ထားခဲ့တာ ကေန႔ အထိပါပဲ။
အေဖ့ကို ေနာက္ဆံုး ဖမ္းတာက ထမင္းရည္ အမႈနဲ႔ ဖမ္းတာပါ။ က်မတို႔ ရပ္ကြက္ေတြမွာ ထမင္းရည္ ေသာက္ေနရၿပီ၊ ဒါကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၿခံေရွ႕တရားပဲြမွာ သူသြားေျပာပါတယ္။ သတင္းဌာနေတြမွာ ပါလာတယ္။ အဲဒီေန႔ လာဖမ္းေတာ့ အေဖမရွိပါဘူး၊ က်မနဲ႔ က်မ ေအာက္ ေမာင္ေလး အႀကီးပဲ ရွိပါတယ္။ အေဖ မရွိလို႔ ဆိုၿပီး သူ႔ကို ေခၚသြားပါတယ္။ နင့္အေဖကို ေျပာလိုက္ နင့္ေမာင္ လႊတ္ေပးေစခ်င္ရင္ သူလိုက္လာခဲ့လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေနာက္ေန႔ အေဖ ျပန္လာေတာ့ အေဖက ငါ့ကို ဖမ္းခ်င္ ငါ့ကိုဖမ္းေပါ့၊ ငါ့သားကို ဘာလို႔ ေခၚတာလည္း ဆိုၿပီး လိုက္သြားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ေလး အႀကီးကို သူတို႔ ျပန္မလႊတ္ခဲ့ပါ။ သူ႔ကို အန္အယ္ဒီရံုး လိုက္သြားခဲ့မႈနဲ႔ စဲြခ်က္တင္တယ္ ေထာင္ ၅ ႏွစ္ခ်တယ္။ အေဖ့ကိုေတာ့ ၅ည နဲ႔ ေထာင္ ၅ ႏွစ္ခ်တယ္။ ၿပီးေတာ့ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ တေထာင္စီ ခဲြပစ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ေလးက အဲဒီတုန္းက ၁၆ ႏွစ္ မျပည့္ေသးပါဘူး။
မိုးမလံု ေလမလံု အိမ္ႀကီးနဲ႔ က်မရယ္ ေမာင္ေလးႀကီး ေအာက္က၊ ညီမရယ္၊ အငယ္ဆံုး ညီေထြးေလးရယ္ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ပါတယ္။ ညီေထြးက အဲဒီတုန္းက ၁၂ ႏွစ္နဲ႔ ၆ တန္း ေက်ာင္းသားပါ။ က်မတို႔ အဲဒီလို ကေလးေတြပဲ က်န္ခဲ့တာေတာင္ ပတ္၀န္းက်င္က ဘာမွမကူၾကဘူး၊ လ်စ္လ်ဴ ရႈၾကတယ္။ ေမာင္ေလးနဲ႔ ညီမေလးဆို ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြနဲ႔ စကားမေျပာရဲေတာ့ဘူး။ တစ္ေယာက္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္ရင္ကိုပဲ ေၾကာက္ေနၾကတယ္။
အေဖ့ ညီမက စီးပြားေကာင္းတယ္။ အေဖရွိစဥ္က ဘယ္ေတာ့မွ အကူအညီ မေတာင္းခဲ့ေပမယ့္၊ အေဖတို႔ ေထာင္က်တဲ့ေနာက္ က်မ တစ္ေယာက္တည္း က်န္တဲ့သူေတြ ၾကည့္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ အေဒၚကို အကူအညီေတာင္းၿပီး သူဆီမွာ က်မ အလုပ္လုပ္တယ္၊ ေမာင္ေထြးကို ေက်ာင္းဆက္ ထားတယ္။ ညီမေလးကိုေတာ့ တျခား ေက်ာင္းထားႏိုင္တဲ့ အေဖ့မိတ္ေဆြ အိမ္မွာထားၿပီး ေက်ာင္း ဆက္ထားပါတယ္။ (က်မက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဒုတိယႏွစ္ တက္ေနရာကေန ထြက္လိုက္ရတယ္။)
အေဖနဲ႔ ေမာင္ေလး ေထာင္က် ၅ ႏွစ္မွာ ေထာင္၀င္စာ ၁ ႀကိမ္စီပဲ သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ ေဒၚေလး စီစဥ္ေပးလို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ အေဖ့နဲ႔ ေတြ႕ေတာ့ က်မ စိတ္ဓာတ္ အႀကီးအက်ယ္က်ပါတယ္။ ငါျပန္ထြက္လည္း ဒီႏိုင္ငံေရးပဲ ဆက္လုပ္မယ္၊ နင္တို႔လည္း နင္တို႔ဟာ နင္တို႔ ရွာစားၾက၊ ငါဆီ ေနာက္မလာနဲ႔လို႔ မွာပါတယ္။ အေဖ ေထာင္က်ရင္ေတာ့ သူစိတ္ေျပာင္းပါရဲ႕၊ ဒီႏိုင္ငံေရး ဆိုတာကို စြန္႔လႊတ္ေကာင္းရဲ႕လို႔ က်မ တြက္ခဲ့တာ တက္တက္စင္ လြဲခဲ့လို႔ပါ။ အေဖက သူေျပာရင္ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္တတ္တဲ့သူပါ။ က်မလည္း ေျပာခဲ့ပါတယ္ က်မ ထပ္မလာဘူးလို႔၊ အားလံုး အဆင္ေျပတယ္လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္ခဲ့တယ္။
အေဖ့ မတိုင္ခင္ ေမာင္ေလး လြတ္လာတယ္။ သူလည္း အမ်ားႀကီး ေျပာင္းသြားတယ္။ အရင္က အေဖ့လက္စဲြက သူေထာင္က်တာ အေဖ့ေၾကာင့္လို႔ ဆိုၿပီး၊ အေဖနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး ဆိုတာကို စကားထဲ ထည့္ေျပာလို႔ မရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားတယ္။
အေဖ့လြတ္တာနဲ႔ အိမ္ျပန္လာတယ္၊ နဂိုအတိုင္း အလယ္ထပ္ရဲ႕ သူ႔အလံေတာ္ေအာက္မွာ တိတ္ေခြေတြ၊ စာရြက္ေတြနဲ႔ တကုတ္ကုတ္ပါပဲ။ နဂိုနဲ႔ မတူတာ ေထာင္ထဲက ဒဏ္ေၾကာင့္ ေျခတဖက္ ဆြဲေနတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူသြားစရာ ကိုးေက်ာင္းကိုးက်င္ ကားခမရွိရင္ ေျခက်င္ သြားတာပါပဲ။ မိသားစုနဲ႔ ပိုစိမ္းလာတယ္။ ဘယ္သူ႔ အေၾကာင္းမွ သူမေမးေတာ့ဘူး။ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ အကူအညီေၾကာင့္ စက္ဘီးေလး တစ္စီး ရလာေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္ရတာေတာ့ သက္သာသြားေပမယ့္၊ အျပင္မွာ သူ႔လုပ္စရာေတြ ပိုတိုးလုပ္လာၿပီး၊ အိမ္ဆို ညအေတာ္ေမွာင္မွ ျပန္လာၿပီး၊ ဓါတ္ခဲ ေရဒီယို ကက္ဆက္ကေလး ဖြင့္လိုက္၊ ဖေယာင္းတိုင္နဲ႔ စာတကုပ္ကုပ္ ခ်ေရးလိုက္ လုပ္ေတာ့တာပဲ။ မနက္ဆို ျပန္ထြက္သြားတာပဲ။ သူအဲဒီစာေတြ လိုက္ျဖန္႔တယ္လို႔ သိရတယ္။
အေမဆံုးၿပီးကတည္းက က်မက အိမ္ေထာင္ဦးစီးလို ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အစစအရာရာ အားလံုး လုပ္ခဲ့တယ္။ အေဖ ျပန္လြတ္လာေတာ့ က်မ စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔က်မ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔မရတဲ့ အေျခအေန ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ပိုပိုေ၀းလာတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ သူဘယ္လို စားေနလဲ၊ သူဘယ္ကို ဘယ္လို သြားေနလဲ ဆိုတာကို က်မ စိုးရိမ္ခဲ့တယ္၊ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ တခါတခါေတာ့လည္း အေဖ့ကို နာက်ည္းမိတယ္။
က်မ သူ႕ကို စာတစ္ေစာင္ေရးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို စာမ်ဳိး ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေရးေတာ့ပါ။
ဦးေရေအး ရွင့္-
ရွင့္
အလုပ္မ်ား အေရးႀကီးသည္ ဆိုေသာ္လည္း၊ ရွင့္ သားသမီးမ်ား ျဖစ္သည့္ က်မ၊
ေမာင္ေလးႀကီး၊ ညီမေလး၊ ညီေထြးတို႔ အေၾကာင္းကို ဘယ္ႏွစ္ခါေလာက္
စဥ္းစားမိခဲ့သလဲ။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဒုကၡအမ်ဳိးမ်ဳိး ေရာက္ခဲ့တယ္၊
ေနရာမ်ဳိးစံုမွာ ေနခဲ့ လုပ္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒါေတြကို သိေကာ သိရဲ႕လား။
သိသင့္တယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ရွင္ရွိေနသည့္ အတြက္ ပတ္၀န္းက်င္က က်မတို႔ကို
ေစာ္ကားသလို၊ အေႏွာက္အယွက္ မ်ဳိးစံု ေပးၾကတယ္။ က်မတို႔လည္း က်မတို႔
ေျခေထာက္ေပၚ က်မတို႔ ရပ္ႏိုင္ပါၿပီ။ ရွင္ က်မတို႔ဆီမွာ မေနတာ က်မတို႔ကို
ကူညီရာ ေရာက္ပါလိမ့္မယ္။
ခင္ဦး
က်မ သိပါတယ္ အေဖ့ အဲဒီစာကို ဖတ္ခဲ့သည္။ အေဖ က်မကို ဘာမွ မေျပာပါ။ သူေနၿမဲ အတိုင္းသာ ေနသြားတယ္။ သူ႔အလုပ္ကိုသာ လုပ္သြားခဲ့တယ္။ သူေနာက္ထပ္ ေထာင္ဒဏ္ ႏွစ္ရွည္ႏွင့္ ခရီးထပ္ ထြက္သြားတယ္။
က်မ အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားတယ္ အေဖဟာ လူေကာင္း တစ္ေယာက္ပါ။ ဖခင္ေကာင္း တစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သို႔ေသာ္ သူလုပ္ခ်င္တာ လုပ္လို႔ က်မတို႔ မိသားစု တစစီ ျဖစ္သြားခဲ့တာလား၊ က်မတို႔ ေနထိုင္ရာ ပတ္၀န္းက်င္ကပဲ က်မတို႔ကို တစစီ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ခဲ့တာလား၊ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာႀကီးကပဲ မေကာင္းခဲ့တာလား၊ အစိုးရဆိုေသာ လူပုဂၢဳိလ္မ်ားက လုပ္ခဲ့တာလား ဆံုးျဖတ္ေပးၾကပါ။ ဘယ္သူ႔ကို အပစ္တင္ရမွာပါလည္း။ ကေန႔ထိ က်မ မျဖည့္ႏိုင္ေသးတဲ့ အေမ့ဆႏၵက အေဖ့ကို ဂ႐ုစိုက္လုိက္ပါ ဆိုတာကိုပါ။ အေဖ က်န္းမာပါေစ။
(ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္၏ မိသားစု ျဖစ္ရပ္ကို ႏိုင္ငံတကာ ဖခင္မ်ားေန႔ အတြက္ ခံစားေရးသားပါသည္။)
ေက်ာ္၀င္း
ဇြန္ ၁၈ ရက္၊ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္
သို႔…….. ဦးေရေအး ရွင့္
ေဘာပင္ေလး တစ္ေခ်ာင္း
က်ေနာ္ဆီမွာ စတီး ေဘာပင္ေလး တစ္ေခ်ာင္း ရွိတယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း
ခရီးရွည္ တစ္ခု မထြက္ခင္ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ သူက်ေနာ့္ဆီ အပ္ခဲ့တာပါ။
သူကေတာ့ မင္းသံုးလိုက္ေတာ့ ငါမလိုေတာ့ဘူးလို႔ မွာခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ
သိမ္းထားပါ့မယ္၊ သူျပန္လာရင္ က်ေနာ္ ျပန္ေပးပါ့မယ္လို႔ သူ႕ကို အဲဒီတုန္းက
ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေဘာပင္ေလး က်ေနာ္ တခါတေလ ယူသံုးတတ္တယ္။
အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ သိမ္းထားပါ့မယ္လို႔ မွာပါရက္နဲ႔
ထုတ္မသံုးသင့္ပါဘူး။ တစ္ေနရာမွာ သိမ္းထားရမယ့္ ပစၥည္းပါ။ တစ္ေခါက္ ရက္ရွည္
ကြန္ဖရင့္ တစ္ခု တက္ရစဥ္ အဲဒီေဘာပင္ေလးကို မွတ္မွတ္ရရ ယူသြားခဲ့မိတယ္။
ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ရက္ ေရးစရာရွိလို႔ အဲဒီေဘာပင္ကို ထုတ္ၿပီး ေရးလုိက္မိတယ္။
အဲဒီမွာ က်ေနာ္နားမွာ က်တဲ့ ကြန္ဖရင့္ တက္ဖက္ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္က
ေဘာပင္မပါလာေတာ့ က်ေနာ္ အားနာနာနဲ႔ပဲ ေပးလိုက္မိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူေရာ၊
က်ေနာ္ေရာ ေဘာပင္ေလးကို ေမ့သြားမိတယ္။
က်ေနာ္ အမွတ္ရတဲ့
အခ်ိန္ သူ႕ဆီခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပး ေတာင္းေတာ့ သူက ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ
ဘယ္ထားမိမွန္း မသိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႕ကို စိတ္ေတာ့ မရွိဖို႔
ေတာင္းပန္ၿပီး အဲဒီ ေဘာပင္ေလးရဲ႕ ရာဇဝင္၊ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းေျပာကို
သူကို ေျပာျပရပါေတာ့တယ္။ သူလည္း မ်က္ႏွာထူပူ သြားၿပီး က်ေနာ့္ကို
မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ေတာင္းပန္ရွာၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္း ရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး
သူ႕အခန္းျပန္ရွာမွ ျပန္ေတြ႕တယ္။
ကြန္ဖရင့္ တေလွ်ာက္လံုး အဲဒီ
ေဘာပင္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေတာင္းပန္တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။
က်ေနာ္လည္း အခုလို ယူလာတာက က်ေနာ့္ အမွားပါလို႔၊ စိတ္ထဲ မထားပါဘူးလို႔
သူ႕ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကြန္႔ဖရင့္ၿပီးၿပီး ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ သူက
က်ေနာ္ အနားကပ္လာၿပီး ဒီေဘာပင္ေလး အေၾကာင္း ငါစာေရးအံုးမယ္။ ဒီခရီးအတြက္
ဒီကိစၥေလးက ငါ့အတြက္ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။
ဒီေဘာပင္
ပိုင္ရွင္က အခု အင္းစိန္ေထာင္မွာ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ ရန္ႏိုင္ (ေခၚ)
ဥာဏ္ထြန္းလင္း ပါ။ ခင္တဲ့သူေတြက ဥာဏ္ႀကီး၊ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ာႀကီးဆိုၿပီး
ေခၚၾကတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္က အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတည္း ထြက္ေပမယ့္၊
အတန္းခ်င္းလည္း မတူ ျမန္မာျပည္မွာလည္း လူခ်င္း မဆံုဘူးၾကေတာ့ သူမေရာက္ခင္
သူ႔နံမယ္ကို သိရေပမယ့္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ပဲ ေနခဲ့သည္။
သူနဲ႔
စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း စကားေျပာမိေတာ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အလုပ္ေတြ ျပန္ဆက္စပ္
ၾကည့္မွ လူခ်င္း မဆံုခဲ့ေပမယ့္ သူသိတဲ့သူ က်ေနာ္သိ၊ က်ေနာ္သိတဲ့သူ သူသိ
ဆိုေတာ့ စစခ်င္းမွာပဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို
သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုေအာက္မွာ အတူတူ
အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သည္ထပ္ပိုရရင္ ၾကမ္းတေျပးတည္း အတူတူ အိပ္ခဲ့ၾကသလို၊
တစ္စားပြဲတည္း၊ တစ္ပန္းကန္တည္း အတူတူ စားခဲ့ၾကတယ္ ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔
တစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ထုတ္ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ လုပ္ၾကေတာ့လည္း သူပါ
ပါလာခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ သူက မန္ေနဂ်ာ ရာထူးနဲ႔ ေတာက္တိုမယ္ရ အကုန္လံုး
လုပ္တယ္။ သတင္းစာ ျဖန္႔ခ်ိေရး၊ သတင္းစာခ ေကာက္ခံေရး ကေန၊ အားလံုး စားဖို႔
ေစ်းဝယ္တာက အစ၊ လိုအပ္ရင္ ခ်က္ျပဳတ္တာ အထိ သူ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ သူ႕တာဝန္ကို
ေထာင့္ေစ့ေနေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပမွာ ထုတ္တဲ့ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို
အျခား အလွဴရွင္ ပံ့ပိုးမႈမရွိပဲ ရပ္တည္ရတာ အလြန္ ခက္ခဲပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာ
ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူ႔လုပ္အားနဲ႔ ရသေလာက္ ေထာက္ပံ့လို႔သာ
အဲဒီတုန္းက ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ဒီတုန္းက သတင္း စာေစာင္ႀကီးေတြ အလွဴရွင္
ေထာက္ပံ့ေငြနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကၿပီး၊ အခမဲ့ျဖန္႔ေဝၾကတာပါ။ သတင္းစာ ေရာင္းရတဲ့
ဝင္ေငြနဲ႔လည္း ရပ္တည္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က
သတင္းမီဒီယာေတြ အခုကာလေလာက္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈ မရၾကေသးပါ။
သူ႕ကို
မန္ေနဂ်ာ ခန္႔ထားတာ ေနရာမွန္သည္ဟု ေျပာရပါမယ္။ သတင္းစာဖိုး လစဥ္ရဖို႔
ေတာင္းသည့္ ေနရာမွာ အားနာျခင္း မရွိသလို၊ မရရေအာင္လည္း ေတာင္းတတ္သည္။
ကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္ျဖန္႔ လိုက္ေရာင္းသည္။ ေစ်းဝယ္ရာမွာလည္း ထိုင္းစကား
မတတ္ေသာ္လည္း ရေအာင္ ေစ်းစစ္တတ္သည္။ ၂ ဘတ္ဖိုး၊ ၃ ဘတ္ဖိုးက အစ စစ္စီၿပီး
ဝယ္တတ္သည္။ အဲဒါကေတာ့ သူအာ႐ံုမွာ သူယူထားသည့္ မန္ေနဂ်ာ တာဝန္
မေက်မွာစိုးသည္၊ လိုအပ္ေနသည့္ စားေရးေသာက္ေရး ကိစၥအစ သူအပိုင္းကို
သူကာမိေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူကို အားလံုးက ဂ်ာႀကီးလို႔
ေခၚေဝၚခဲ့ၾကသည္။
သူက စကားေျပာလွ်င္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းႏွင့္
အၿမဲၿပံဳးေနတတ္သည္။ အျခားသူႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ အေသအခ်ာ အာ႐ံုစိုက္
နားေထာင္ေလ့ ရွိသည္။ စကား အမ်ားႀကီး မေျပာ။ လိုအပ္သည့္ ကိစၥ အတြက္ေတာ့
ရဲရဲဝင့္ဝင့္ ေျပာတတ္သည္။ မည္သူ႕ကို မဆို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လုပ္ေပးတတ္သည္။
တခ်ဳိ႕ အားမလို အားမရ အေျခအေန ႀကံဳရသည့္ အခါေတာ့ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနတတ္သည္။
တခါ တခါေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ကိုက္ကာ တစ္ခုခုကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး၊ တခုခုကို
စဥ္းစား ေနတတ္သည္။ သူ႕လုပ္စရာ ရွိတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးျငဴ ေအာက္ေျခသိမ္းမွ
အစ လုပ္တတ္သည္။ စကားေျပာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ႏွင့္ သီးခံစိတ္ ႀကီးေသာ္လည္း၊
မတရားသည့္ ကိစၥႏွင့္ သူ႔ ခံယူခ်က္ ရပ္တည္ခ်က္ အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ
အေလ်ာ့မေပးတတ္ပါ။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ အေပၚ အၿမဲညႇာတာ
တတ္သည္။
ေနာက္ပိုင္း သတင္းစာ ရပ္ေတာ့ သူ႔ရပ္တည္ေရး အတြက္
မရွက္မေၾကာက္ပဲ ညေစ်းမွာ ထမင္းလိုက္ ေရာင္းခဲ့သည္။ ေရရွည္အတြက္ သူနဲ႔
စကားေျပာမိတိုင္း၊ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ရဲေဘာ္ေတြ ရွိတယ္၊ အလုပ္ေတြ ရွိတယ္၊
အဲဒီကို ျပန္မယ္၊ တျခား ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိ၊ စာဆက္ သင္ရန္ မရွိလို႔သာ
အၿမဲေျပာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး သူျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ က်သည္။ သူျပန္မည့္
အေၾကာင္း အားလံုးစီစဥ္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို တိုင္ပင္သည္။ ေစာၿပီး
တိုင္ပင္ခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္ ကန္႔ကြက္မည္ကို သူသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး
သူနဲ႔ ဆံုစဥ္ အခုေဘာပင္ေလး က်ေနာ့္ လက္ထဲ ထည့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
သူျပန္ၿပီး
တစ္ႏွစ္နီးပါး အၾကာ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္၊ တစ္ေန႔ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္
ဆိုတဲ့ သတင္းစကား က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာသည္။ ဥာဏ္ႀကီးကို မိသြားၿပီ။ ေနာက္ေတာ့
စီရင္ခ်က္ခ်တာ သိရသည္ ၂၂ ႏွစ္တဲ့။ သည္ေနာက္ေတာ့ သူအင္းစိန္မွာပဲ ရွိေနသည္။
ေထာင္ထဲမွာလည္း ခပ္မာမာပဲ ရွိသည္။ ေထာင္ထဲမွ သူ႔ေကာင္း သတင္းမ်ားကိုသာ
ၾကားခဲ့ရသည္။ အင္းစိန္ေထာင္ ေမလ အစာငတ္ခံစာရင္းတြင္ သူပါလာသည္။ အခု
တစ္ႀကိမ္တြင္လည္း သူပါေနသည္။ သူ႔အခု ေထာင္သက္ ၈ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ အိမ္မွာ
မေနရပဲ ေျပးလိုက္၊ ပုန္းလိုက္၊ အတည္တက် မေနခဲ့သည္က ၅ ႏွစ္။ အဲဒီ ၁၃ ႏွစ္က
ေျပးလိုက္ပုန္းလိုက္ ဘဝ၊ ျပည္ေျပး ဘဝ၊ ေထာင္က် ဘဝေတြ သူျဖတ္ခဲ့သည္။
ထုသားေပသား အေတာ္ခံခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။
သူ႔အေၾကာင္းမ်ား က်ေနာ္
ၾကားရသည့္ အခါတိုင္း က်ေနာ္ ဝမ္းမနည္းမိပါ။ သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူေနမိသည္။
ယခုလို အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပမႈမ်ဳိး ၾကားရသည့္ အခါေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။
မၾကာမီ
ရက္မ်ားအတြင္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ရွိသည္ဟု ေျပာသည္။
သို႔ေသာ္ သူအပါအဝင္ ၁၅ ဦးက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ေလွ်ာ့ရက္ရေရး
အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲဝင္တာ ၈ ရက္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေထာင္ဝင္စာ တစ္လ အပိတ္ခံရသည္တဲ့။
လြတ္ေျမာက္မည့္သူမ်ားထဲ သူလည္း ပါေကာင္းရဲ႕ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ္လည္း၊
အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ရဲ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အာဏာပိုင္ေတြ ဆီမွာသာ။
ျမန္မာျပည္သား
တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ မိမိအေနျဖင့္ တတ္ႏိုင္သည္က ယခု အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပမႈ
ေျပေျပလည္လည္ႏွင့္ အထိအခိုက္ မရွိ အာဏာပိုင္မ်ားက ေျဖရွင္းေပးရန္၊
ေလွ်ာ့ရက္မ်ား ျပန္ခံစားခြင့္ရရန္။ အက်ဥ္းသား အားလံုး လြတ္ေျမာက္ရန္ အတြက္
ေတာင္းဆိုႏိုင္သည္။ သည့္အတြက္လည္း ယခုစာျဖင့္ ေတာင္းဆိုသည္။
က်ေနာ္
လက္ထဲတြင္ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေသာ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း ရွိေနသည္။
ယင္းေဘာပင္ကို သက္ဆိုင္သူထံ ျပန္ေပးႏိုင္ရန္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္တို႔တြင္
တာဝန္ရွိသည္။ ေျဖရွင္းေပးၾကပါ။
ေက်ာ္၀င္း
