ေဘာပင္ေလး တစ္ေခ်ာင္း

က်ေနာ္ဆီမွာ စတီး ေဘာပင္ေလး တစ္ေခ်ာင္း ရွိတယ္။ က်ေနာ့္ သူငယ္ခ်င္း ခရီးရွည္ တစ္ခု မထြက္ခင္ ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ သူက်ေနာ့္ဆီ အပ္ခဲ့တာပါ။ သူကေတာ့ မင္းသံုးလိုက္ေတာ့ ငါမလိုေတာ့ဘူးလို႔ မွာခဲ့တာပါ။ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ သိမ္းထားပါ့မယ္၊ သူျပန္လာရင္ က်ေနာ္ ျပန္ေပးပါ့မယ္လို႔ သူ႕ကို အဲဒီတုန္းက ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီေဘာပင္ေလး က်ေနာ္ တခါတေလ ယူသံုးတတ္တယ္။ အမွန္ကေတာ့ က်ေနာ္ အေသအခ်ာ သိမ္းထားပါ့မယ္လို႔ မွာပါရက္နဲ႔ ထုတ္မသံုးသင့္ပါဘူး။ တစ္ေနရာမွာ သိမ္းထားရမယ့္ ပစၥည္းပါ။ တစ္ေခါက္ ရက္ရွည္ ကြန္ဖရင့္ တစ္ခု တက္ရစဥ္ အဲဒီေဘာပင္ေလးကို မွတ္မွတ္ရရ ယူသြားခဲ့မိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ တစ္ရက္ ေရးစရာရွိလို႔ အဲဒီေဘာပင္ကို ထုတ္ၿပီး ေရးလုိက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္နားမွာ က်တဲ့ ကြန္ဖရင့္ တက္ဖက္ ႏိုင္ငံျခားသား တစ္ေယာက္က ေဘာပင္မပါလာေတာ့ က်ေနာ္ အားနာနာနဲ႔ပဲ ေပးလိုက္မိတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူေရာ၊ က်ေနာ္ေရာ ေဘာပင္ေလးကို ေမ့သြားမိတယ္။

က်ေနာ္ အမွတ္ရတဲ့ အခ်ိန္ သူ႕ဆီခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပး ေတာင္းေတာ့ သူက ခပ္ေပါ့ေပါ့ပဲ ဘယ္ထားမိမွန္း မသိဘူးလို႔ ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႕ကို စိတ္ေတာ့ မရွိဖို႔ ေတာင္းပန္ၿပီး အဲဒီ ေဘာပင္ေလးရဲ႕ ရာဇဝင္၊ အေရးႀကီးတဲ့ အေၾကာင္းေျပာကို သူကို ေျပာျပရပါေတာ့တယ္။ သူလည္း မ်က္ႏွာထူပူ သြားၿပီး က်ေနာ့္ကို မ်က္ႏွာငယ္ငယ္နဲ႔ ေတာင္းပန္ရွာၿပီး၊ ခ်က္ခ်င္း ရွာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး သူ႕အခန္းျပန္ရွာမွ ျပန္ေတြ႕တယ္။

ကြန္ဖရင့္ တေလွ်ာက္လံုး အဲဒီ ေဘာပင္ေလးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး က်ေနာ့္ကို ေတာင္းပန္တာ အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ။ က်ေနာ္လည္း အခုလို ယူလာတာက က်ေနာ့္ အမွားပါလို႔၊ စိတ္ထဲ မထားပါဘူးလို႔ သူ႕ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကြန္႔ဖရင့္ၿပီးၿပီး ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ သူက က်ေနာ္ အနားကပ္လာၿပီး ဒီေဘာပင္ေလး အေၾကာင္း ငါစာေရးအံုးမယ္။ ဒီခရီးအတြက္ ဒီကိစၥေလးက ငါ့အတြက္ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ခဲ့တယ္တဲ့။

ဒီေဘာပင္ ပိုင္ရွင္က အခု အင္းစိန္ေထာင္မွာ အစာငတ္ခံတိုက္ပြဲဝင္ေနတဲ့ ရန္ႏိုင္ (ေခၚ) ဥာဏ္ထြန္းလင္း ပါ။ ခင္တဲ့သူေတြက ဥာဏ္ႀကီး၊ ေနာက္ေတာ့ ဂ်ာႀကီးဆိုၿပီး ေခၚၾကတယ္။ သူနဲ႔ က်ေနာ္က အထက္တန္းေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္းတည္း ထြက္ေပမယ့္၊ အတန္းခ်င္းလည္း မတူ ျမန္မာျပည္မွာလည္း လူခ်င္း မဆံုဘူးၾကေတာ့ သူမေရာက္ခင္ သူ႔နံမယ္ကို သိရေပမယ့္ အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ပဲ ေနခဲ့သည္။

သူနဲ႔ စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း စကားေျပာမိေတာ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အလုပ္ေတြ ျပန္ဆက္စပ္ ၾကည့္မွ လူခ်င္း မဆံုခဲ့ေပမယ့္ သူသိတဲ့သူ က်ေနာ္သိ၊ က်ေနာ္သိတဲ့သူ သူသိ ဆိုေတာ့ စစခ်င္းမွာပဲ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ရဲေဘာ္ရဲဘက္လို သတ္မွတ္ခဲ့ၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခုေအာက္မွာ အတူတူ အလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ သည္ထပ္ပိုရရင္ ၾကမ္းတေျပးတည္း အတူတူ အိပ္ခဲ့ၾကသလို၊ တစ္စားပြဲတည္း၊ တစ္ပန္းကန္တည္း အတူတူ စားခဲ့ၾကတယ္ ဆိုရင္ ပိုမွန္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔ တစ္ပတ္ တစ္ႀကိမ္ထုတ္ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ လုပ္ၾကေတာ့လည္း သူပါ ပါလာခဲ့ျပန္တယ္။ အဲဒီမွာ သူက မန္ေနဂ်ာ ရာထူးနဲ႔ ေတာက္တိုမယ္ရ အကုန္လံုး လုပ္တယ္။ သတင္းစာ ျဖန္႔ခ်ိေရး၊ သတင္းစာခ ေကာက္ခံေရး ကေန၊ အားလံုး စားဖို႔ ေစ်းဝယ္တာက အစ၊ လိုအပ္ရင္ ခ်က္ျပဳတ္တာ အထိ သူ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တယ္။ သူ႕တာဝန္ကို ေထာင့္ေစ့ေနေအာင္ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပမွာ ထုတ္တဲ့ သတင္းစာ တစ္ေစာင္ကို အျခား အလွဴရွင္ ပံ့ပိုးမႈမရွိပဲ ရပ္တည္ရတာ အလြန္ ခက္ခဲပါတယ္။ ဂ်ပန္မွာ ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က သူ႔လုပ္အားနဲ႔ ရသေလာက္ ေထာက္ပံ့လို႔သာ အဲဒီတုန္းက ထုတ္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ဒီတုန္းက သတင္း စာေစာင္ႀကီးေတြ အလွဴရွင္ ေထာက္ပံ့ေငြနဲ႔ ရပ္တည္ေနၾကၿပီး၊ အခမဲ့ျဖန္႔ေဝၾကတာပါ။ သတင္းစာ ေရာင္းရတဲ့ ဝင္ေငြနဲ႔လည္း ရပ္တည္ဖို႔ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္က သတင္းမီဒီယာေတြ အခုကာလေလာက္ ေငြေၾကးေထာက္ပံ့မႈ မရၾကေသးပါ။

သူ႕ကို မန္ေနဂ်ာ ခန္႔ထားတာ ေနရာမွန္သည္ဟု ေျပာရပါမယ္။ သတင္းစာဖိုး လစဥ္ရဖို႔ ေတာင္းသည့္ ေနရာမွာ အားနာျခင္း မရွိသလို၊ မရရေအာင္လည္း ေတာင္းတတ္သည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း လိုက္ျဖန္႔ လိုက္ေရာင္းသည္။ ေစ်းဝယ္ရာမွာလည္း ထိုင္းစကား မတတ္ေသာ္လည္း ရေအာင္ ေစ်းစစ္တတ္သည္။ ၂ ဘတ္ဖိုး၊ ၃ ဘတ္ဖိုးက အစ စစ္စီၿပီး ဝယ္တတ္သည္။ အဲဒါကေတာ့ သူအာ႐ံုမွာ သူယူထားသည့္ မန္ေနဂ်ာ တာဝန္ မေက်မွာစိုးသည္၊ လိုအပ္ေနသည့္ စားေရးေသာက္ေရး ကိစၥအစ သူအပိုင္းကို သူကာမိေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူကို အားလံုးက ဂ်ာႀကီးလို႔ ေခၚေဝၚခဲ့ၾကသည္။

သူက စကားေျပာလွ်င္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းႏွင့္ အၿမဲၿပံဳးေနတတ္သည္။ အျခားသူႏွင့္ စကားေျပာလွ်င္ အေသအခ်ာ အာ႐ံုစိုက္ နားေထာင္ေလ့ ရွိသည္။ စကား အမ်ားႀကီး မေျပာ။ လိုအပ္သည့္ ကိစၥ အတြက္ေတာ့ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ ေျပာတတ္သည္။ မည္သူ႕ကို မဆို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ လုပ္ေပးတတ္သည္။ တခ်ဳိ႕ အားမလို အားမရ အေျခအေန ႀကံဳရသည့္ အခါေတာ့ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနတတ္သည္။ တခါ တခါေတာ့ ေဆးေပါ့လိပ္ကို ကိုက္ကာ တစ္ခုခုကို စိုက္ၾကည့္ၿပီး၊ တခုခုကို စဥ္းစား ေနတတ္သည္။ သူ႕လုပ္စရာ ရွိတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မၿငီးျငဴ ေအာက္ေျခသိမ္းမွ အစ လုပ္တတ္သည္။ စကားေျပာ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ႏွင့္ သီးခံစိတ္ ႀကီးေသာ္လည္း၊ မတရားသည့္ ကိစၥႏွင့္ သူ႔ ခံယူခ်က္ ရပ္တည္ခ်က္ အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ အေလ်ာ့မေပးတတ္ပါ။ ရဲေဘာ္ရဲဘက္၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြ အေပၚ အၿမဲညႇာတာ တတ္သည္။

ေနာက္ပိုင္း သတင္းစာ ရပ္ေတာ့ သူ႔ရပ္တည္ေရး အတြက္ မရွက္မေၾကာက္ပဲ ညေစ်းမွာ ထမင္းလိုက္ ေရာင္းခဲ့သည္။ ေရရွည္အတြက္ သူနဲ႔ စကားေျပာမိတိုင္း၊ ျမန္မာျပည္ထဲမွာ ရဲေဘာ္ေတြ ရွိတယ္၊ အလုပ္ေတြ ရွိတယ္၊ အဲဒီကို ျပန္မယ္၊ တျခား ရည္ရြယ္ခ်က္ မရွိ၊ စာဆက္ သင္ရန္ မရွိလို႔သာ အၿမဲေျပာခဲ့သည္။ ေနာက္ဆံုး သူျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ က်သည္။ သူျပန္မည့္ အေၾကာင္း အားလံုးစီစဥ္ၿပီးမွ က်ေနာ့္ကို တိုင္ပင္သည္။ ေစာၿပီး တိုင္ပင္ခဲ့လွ်င္ က်ေနာ္ ကန္႔ကြက္မည္ကို သူသိေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ဆံုး သူနဲ႔ ဆံုစဥ္ အခုေဘာပင္ေလး က်ေနာ့္ လက္ထဲ ထည့္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူျပန္ၿပီး တစ္ႏွစ္နီးပါး အၾကာ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေပမယ့္၊ တစ္ေန႔ ျဖစ္လာႏိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းစကား က်ေနာ့္ဆီ ေရာက္လာသည္။ ဥာဏ္ႀကီးကို မိသြားၿပီ။ ေနာက္ေတာ့ စီရင္ခ်က္ခ်တာ သိရသည္ ၂၂ ႏွစ္တဲ့။ သည္ေနာက္ေတာ့ သူအင္းစိန္မွာပဲ ရွိေနသည္။ ေထာင္ထဲမွာလည္း ခပ္မာမာပဲ ရွိသည္။ ေထာင္ထဲမွ သူ႔ေကာင္း သတင္းမ်ားကိုသာ ၾကားခဲ့ရသည္။ အင္းစိန္ေထာင္ ေမလ အစာငတ္ခံစာရင္းတြင္ သူပါလာသည္။ အခု တစ္ႀကိမ္တြင္လည္း သူပါေနသည္။ သူ႔အခု ေထာင္သက္ ၈ ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မည္။ အိမ္မွာ မေနရပဲ ေျပးလိုက္၊ ပုန္းလိုက္၊ အတည္တက် မေနခဲ့သည္က ၅ ႏွစ္။ အဲဒီ ၁၃ ႏွစ္က ေျပးလိုက္ပုန္းလိုက္ ဘဝ၊ ျပည္ေျပး ဘဝ၊ ေထာင္က် ဘဝေတြ သူျဖတ္ခဲ့သည္။ ထုသားေပသား အေတာ္ခံခဲ့ရၿပီး ျဖစ္သည္။

သူ႔အေၾကာင္းမ်ား က်ေနာ္ ၾကားရသည့္ အခါတိုင္း က်ေနာ္ ဝမ္းမနည္းမိပါ။ သူ႔အတြက္ ဂုဏ္ယူေနမိသည္။ ယခုလို အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပမႈမ်ဳိး ၾကားရသည့္ အခါေတာ့ စိုးရိမ္မိသည္။

မၾကာမီ ရက္မ်ားအတြင္း ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား လြတ္ေျမာက္ဖို႔ ရွိသည္ဟု ေျပာသည္။ သို႔ေသာ္ သူအပါအဝင္ ၁၅ ဦးက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ား ေလွ်ာ့ရက္ရေရး အစာငတ္ခံ တိုက္ပြဲဝင္တာ  ၈ ရက္ေက်ာ္ၿပီ၊ ေထာင္ဝင္စာ တစ္လ အပိတ္ခံရသည္တဲ့။ လြတ္ေျမာက္မည့္သူမ်ားထဲ သူလည္း ပါေကာင္းရဲ႕ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနေသာ္လည္း၊ အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး မေမွ်ာ္လင့္ရဲ။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က အာဏာပိုင္ေတြ ဆီမွာသာ။

ျမန္မာျပည္သား တစ္ဦး ျဖစ္သည့္ မိမိအေနျဖင့္ တတ္ႏိုင္သည္က ယခု အစာငတ္ခံ ဆႏၵျပမႈ ေျပေျပလည္လည္ႏွင့္ အထိအခိုက္ မရွိ အာဏာပိုင္မ်ားက ေျဖရွင္းေပးရန္၊ ေလွ်ာ့ရက္မ်ား ျပန္ခံစားခြင့္ရရန္။ အက်ဥ္းသား အားလံုး လြတ္ေျမာက္ရန္ အတြက္ ေတာင္းဆိုႏိုင္သည္။ သည့္အတြက္လည္း ယခုစာျဖင့္ ေတာင္းဆိုသည္။

က်ေနာ္ လက္ထဲတြင္ တန္ဖိုး မျဖတ္ႏိုင္ေသာ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း ရွိေနသည္။ ယင္းေဘာပင္ကို သက္ဆိုင္သူထံ ျပန္ေပးႏိုင္ရန္ သက္ဆိုင္ရာ အာဏာပိုင္တို႔တြင္ တာဝန္ရွိသည္။ ေျဖရွင္းေပးၾကပါ။

ေက်ာ္၀င္း