တခါ မူဆလင္ အေရးအခင္းေတြဖန္တီးျပီး တပ္ထဲမွာ ျဖန္႔တယ္။ တပ္သားေတြမုန္းလာေတာ့မွ မူဆလင္ ဗလီေတြကို ဖ်က္ခိုင္းခဲ့တယ္။ အဆံုးစြန္ေျပာရင္ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္က နယ္က စစ္တပ္ေတြကို ရန္ကုန္ကို ဆင့္ေခၚတယ္။ ဗကပ ေတြကို ရန္ကုန္ကို ၀င္စီးျပီလို႔ ေျပာယင္း ေခၚလာခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ အမိန္႔ကို မလြန္ဆန္ရဲလို႔ လိမ္ျပီးေခၚလာတဲ့ အထက္အမိန္႔ကို ေၾကာက္လို႔ လာခဲ့ၾကတဲ့ တပ္သားေလးေတြပါ။ ပစ္ဆိုရင္ ပစ္ရတယ္။ ဖမ္းဆိုရင္ ဖမ္းရတယ္။ သူတို႔ကလည္း နယ္ျခားမွာ ဗကပေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတဲ့ လူေတြဆိုေတာ့ သူတို႔႔ဘက္က ဆံုးရႈံႈးရတဲ့ လူေတြလည္း ရွိမယ္။ အမွန္မဟုတ္တဲ့ အမိန္႔ေၾကာက္ရတာလည္း ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္ကို ေရာက္လာတဲ့အခါ တိုက္ၾကီးေတြနဲ႔ ကားေတြ မိန္းမေခ်ာ ကေလးေတြကို ေတြ႔ရေတာ့ `ဟာ သည္ဗကပ ကေလးေတြက အေတာ္ေခ်ာတာပဲ´ အာေမဋိတ္ေတြ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီကလူေတြနဲ႔ အဆက္အစပ္ ရွိတဲ့ လူေတြကို ရန္ကုန္ကို ပို႔႔တာ မဟုတ္ဘူး။ တခါ တခ်ဳိ႕လူေတြက ေကာလာ ဟာလ ျဖန္႔ေသး တယ္။ အရုိင္းအစိုင္း ခ်င္းတပ္ကို ေခၚလာခဲ့တာ သိပ္ရုိင္းတာပဲ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ခ်င္းလူမ်ဳိးေတြ ၾကားရင္ အသဲနာၾကမွာပါဘဲ။ လန္ၾကဳတ္လုပ္ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြ ဆင္ျပီး ရန္ကုန္က ၈၈ အေရးအခင္းကို တပ္နဲ႔ ျဖိဳ ခိုင္းခဲ့ တာပဲ။ နဂိုကမွ ေရွ႕တန္းက ၀င္လာတဲ့ မလိမ္မိုးမလိမ္မာ ဆင္ကန္းေတာတိုး အရြယ္ တပ္သားေလးေတြကို အရည္ေတြ အေငြ႔႕ေတြ တုိက္ျပီး ျမိဳခိုင္းျပီး အရွိန္တက္လာေတာ့မွ အမိန္႔ေပးတဲ့ အရာရွိက မဆင္မျခင္ အထက္အမိန္႔႔ကို ေစာင့္ျပီး ၾကက္ကေလး ငွက္ကေလးမ်ားကို ပစ္ခ် ဖမ္းသတ္ျပီး အကုန္လံုးသိမ္းၾကံဳး ကားထဲ ဆြဲတင္ၾက ၀ရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနၾကာရတဲ့ အဖမ္းခံ အျပစ္မဲ့တဲ့ လူငယ္ ေက်ာင္းသားေလးေတြ မြန္းက်ပ္ျပီး အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ေသၾကရ မေသမရွင္ ေတြကိုေတာ့ သျဂိၤဳလ္တဲ့ စက္ထဲထည့္ အေလာင္းေတြကို ထပ္ျပီး ထည့္ သျဂိၤဳလ္အေပ်ာက္ရွင္းပစ္ခဲ့ၾကတာေတြဟာ မဆလ လက္က်န္ေတြနဲ႔ လက္ပါးေစ အၾကြင္းအက်န္ေတြက ဆန္ေကာေလာက္မွ ေစာက္မနက္တဲ့ အေတြး အေခၚေတြနဲ႔ လူသားမဆန္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြပါဘဲ။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ အထက္အမိန္႔တိုင္းဟာ တရားသလား၊ မတရားသလား မစဥ္းစားခဲ့ၾကေတာ့ပါ။ ဒါကိုပဲ တပ္မေတာ္သာလွ်င္ အဖ တပ္မေတာ္သာလွ်င္ အမိ ဆိုျပီး ျပည္သူလူထုကို အမိအဖသဖြယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ရတယ္ဆိုတဲ့ လိမ္စဥ္ေတြကို မီဒီယာေတြထဲ ထည့္တယ္။ ကေလာင္ လက္နက္ခြဲေတြ အမ်ားၾကီးျဖန္႔က်က္ျပီး ေတာ္၏၊ မေတာ္၏လည္း မစဥ္းစား ဆင္ျခင္တံု ညံဖ်င္းတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ အင္မတန္တိမ္တဲ့ အေတြးအေခၚေတြန႔ဲ႔ ကေလာ္စာေတြ ေရးၾကတယ္။ စုတ္စုတ္ႏႈတ္ႏႈတ္ကို အေၾကာင္းအရာ အရင္းမခံပဲ လူပုဂိၢဳလ္အစြဲနဲ႔ အဖြဲ႔႔ေတြကို နင္းေခ် ေရးသား ခဲ့တယ္။ ေရးတဲ့စာေတြက အႏွစ္မပါပဲ ရုန္႔ရင္းၾကမ္းတမ္းတာေတြပဲ ပါတယ္။ ခ်ီးက်ဴးတဲ့နာမည္ရ ကေလာင္ သမား တခ်ဳိိ႕ ပါ၀င္ ေရးလာၾကေတာ့ အံ့ၾသမိပါတယ္။ သံအမတ္ေဟာင္းၾကီးေတြ ေတာင္ပါတယ္။ ကေလး အဆင့္ေလာက္မွ အေတြးအေခၚမပါတဲ့ သည္စာသားေတြကို ဘာေၾကာင့္ ေရးၾကတာလဲ။ စဥ္းစားေတာ့ သူတို႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း ေတြကလည္း တပ္က ေ၀စားမွ်စား အလုပ္ေတြ ေပးထားတယ္။ တနည္းေျပာရရင္ စည္းစိမ္ စီးပြား လုပ္ခြင့္ေတြ အမ်ားၾကီးေပးထားတယ္။ ေလာဘမႈိႈင္းေတြေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ႔ အရွိေလာကမွာ ရထားတဲ့ စည္းစိမ္ေတြကို အေဟာသိကံ အျဖစ္မခံႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ မွားမွန္းသိတာကို ရင္မဆိုင္ရဲၾကပဲ မလိုတမာေတြ ေရးလာ ၾကေတာ့ တာပါပဲ။
ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ကို ျပန္ေဖာ္မယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစေခတ္ ေခတ္သစ္ထူေထာင္ေနခဲ့စဥ္က အသင္းအဖြဲ႔႔ ေတြရဲ႕ အမွားေတြကို ေထာက္ျပၾကမယ္။ တဆိတ္ကို တအိပ္လုပ္ေရးၾကမယ္။ ဗကပ ေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ ေရးၿပီး ဘုရားဖ်က္တာေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ေရးၿပီး ဘုရားဖ်က္တာေတြ ေစာ္ကားတာေတြကို ထည့္ေရးမယ္။ ဗမာျပည္ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ အဖြဲ႔႕က လြတ္လပ္ေရးယူေပးခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးေတြကို မေထာက္ မထား စြပ္ဆြဲပုတ္ခတ္ေရးမယ္။ ဖ ဆ ပ လ ေတြကိုလည္း ႏိုင္ငံေရးသမား အခ်င္းခ်င္းခြက္ေစာင္းခုတ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ေရးမယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားပုဂိၢၢိဳလ္ေတြကို ေရွ႕တန္းတင္တိုက္ခိုက္ၿပီး မီဒီယာ ေတြမွာ မဟုတ္မဟပ္ မ်ဳိးစံုနဲ႔ကိုးကားေရးမယ္။ ဒါဟာ သူတို႔အလုပ္ပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ႏိုင္ငံကို ကယ္တင္ခဲ့ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ဘဲ။ ပ်က္စီးေနတဲ့ ႏိုင္ငံကို သူတို႔ကပဲ ပိုင္ရွင္အေနနဲ႔ ထူေထာင္ရတာေတြ ေရးသားမယ္။ ယခင္က ျမန္မာျပည္ယခု ျမန္မာျပည္ဆိုၿပီး ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ ယွဥ္တြဲျပၿပီး လမ္းတံတားဖြင့္ပြဲေတြမွာ မင္းသမီး ကေလး ေတြ ကို ေရွ႕ကတင္ ကခိုင္းၿပီး ဂုဏ္ယူေဖာ္ျပၾကမယ္။ တဆက္တည္းမွာပဲ သူတို႔ကပဲ အလွဴႀကီး အတန္းႀကီး ေတြ ကို ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ေပးေနသေယာင္ သံဃာေတာ္ေတြေရွ႕မွာ ၀ပ္သြားမယ္။ ၀တၱဳေတြကို ဆက္ကပ္ လွဴဒါန္း ယင္း လွဴၾက တန္းၾကမဲ့ အလွဴ႕ရွင္ သေဌးႀကီးေတြဆီက က်ပ္သိန္းရာေထာင္တို႔ကို တဆင့္ လက္ေ၀ခံ လုပ္ မယ္။ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ေတြေပးမယ္။ ရတဲ့လူေတြကလည္း လိုင္စင္တခု ရထားတဲ့အလား မိမိတို႔အတြက္ စီးပြားျဖစ္လုပ္ငန္းေတြကို တိုးခ်ဲ႕မယ္။ သည္လက္မွတ္ေတြကို သံုးၿပီး ကိုယ္က်ဳိးစီးပြား တိုးတက္လာေအာင္ လုပ္ယင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ ပုလင္းတူဗူးစို႔ေတြ ျဖစ္လာၾကတယ္။ တစတစနဲ႔ အျခားေသာ လူထုလူတန္းစား အလႊာေတြဟာလည္း ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး၊ ဘာမွ တိုးတက္မႈ အရွိေတာ့တဲ့ လူသားေလး ေတြ အျဖစ္နဲ႔ ၾကန္အင္လကဏာေတြ ေမွးမွိန္လာမယ္။ ဒီလိုပဲ အစြမ္းအစေတြ ငုတ္လွ်ဳိးကုန္ၾကတယ္။ ဒါေတြဟာ လူသား တဦးကို (သို႔) ျပည္သူတစ္ေယာက္ကို မသိမသာ ေအာက္တန္း ေနာက္တန္းက်ေအာင္ ဖန္တီးေပးေနတာနဲ႔ တူေနတယ္။
ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့လူလက္တစ္ဆုပ္စာနဲ႔ မ်ားျပားလွတဲ့ ဆင္းရဲတြင္းနစ္ၾကရတဲ့ လူတန္းစားဟာ ကြာဟ သထက္ ကြာဟ လာၾကၿပီး ေနာင္တခါ တိုင္းျပည္အတြက္ လူေတာ္လူေကာင္းေတြ ေပ်ာက္ကြယ္ရမဲ့ အေရး ေပၚေပါက္ၾကရပါေတာ့မယ္။ အလယ္အလတ္တန္းစား လို႔ေခၚတဲ့ ပညာတတ္လူတန္းစားေတြဟာ ေအာက္ဆံုး လႊႊာကို ေရာက္ေနရၿပီ မဟုတ္လား။ ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံကို ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္တဲ့ ေနရာမွာ ပညာတတ္ လူတန္းစား ကသာ ေရွ႕ေဆာင္ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုေတာ့ လူခ်မ္းသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြေရွ႕ ခပ္႐ိုုိ႕႐ုိိုိ႕ေလး ခစားေနရတဲ့ ဘ၀ ေရာက္ရွိေနၾကရၿပီး ဘာမွ စဥ္းစားေတြးေခၚ ဥာဏ္မရွိတဲ့ လူေတြရဲ႕ အေငါက္အငန္းခံ ဘ၀ကို လည္ဆင္း ေပးေနရတာ ကေတာ့ ဦးေတာ္ခ်ေနရတာကေတာ့ တိုင္းျပည္တျပည္ မတိုးတက္ မထြန္းကား ရတဲ့ အေၾကာင္း တရား တခုပါ ေနပါတယ္။ ေရွ႕ေဆာင္လမ္းျပ လုပ္သင့္တဲ့ လူပုဂိၢၢိဳလ္က အာဏာရွင္က ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ေစခိုင္းတဲ့ အမိန္႔အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနရၿပီး တခြန္းမွ ျပန္မဟႏိုင္တဲ့ ဘ၀ဟာ တိုင္းျပည္ေရွ႕ေရး မေကာင္းျခင္းရဲ႕ လကၡၡၡဏာပါဘဲ။
စစ္တပ္ဟာ သူတို႔တသက္လံုးအုပ္ခ်ဳပ္ မင္းမူႏိုင္ေအာင္ အတင္းအဓမၼ အေျခခံမူၾကမ္းကို ဆႏၵခံယူပြဲ လုပ္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ႀကိဳးနီစနစ္၊ ဗဟိုဦးစီးစနစ္ နီးပါးေလာက္ ရွိေနတဲ့ အမည္ခံ စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီ ဆိုၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို အသက္သြင္းမယ္။ ဒီေတာ့ တရား၀င္ အစိုးရျဖစ္လာတာနဲ႔ ပိုၿပီးေတာင္ ရက္စက္ဖိႏွိပ္ အုပ္ခ်ဳပ္လာေတာ့မယ္။ အမည္ခံ စည္းမ်ဥ္းေတြ စာရြက္ေပၚက စည္းကမ္းေတြ စာရြက္ေပၚက တိုင္းျပည္ တိုးတက္ႀကီးပြားမႈ ဇယားေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ေနာက္ပိုင္းကေန ပဥမံတပ္သား ေတြကို ခန္႔ထားျမဲထားရွိမယ္။ ပဥမံတပ္သားဆိုတာ ၾကံဖြတ္လို၊ စြမ္းအားရွင္လို မီးသတ္လို ၾကက္ေျခနီလို ေကာက္သင္းေကာက္ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ ရယက မယက စတဲ့ အေျခခံအင္အား ေတြျဖစ္တယ္။ သူတို႕က အေျခခံ ရပ္ကြက္ေတြ က ရပ္ကြက္တိုင္းမွာ ဧည့္စာရင္းစစ္သလို ည ည ေတြမွာ အုပ္စုလိုက္ဖြဲ႔ၿပီး အင္အား ျပမယ္။ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကမယ္။ ဒီေတာ့ အေျခခံဥပေဒဆိုတာႀကီးက အႏွစ္မပါတဲ့ အေပၚယံ အခြံႀကီး ပဲျပန္ျဖစ္မယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တန္ျပန္တဲ့ လူရွိရင္ ႏွိမ္ပစ္မယ္။ တန္ျပန္တဲ့ အင္အားေတြ ႀကီးထြားလာရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ တျဖစ္လဲ သမတ ဒု သမတ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး၊ ကာကြယ္ေရးဦးစီးခ်ဳပ္ ေတြက ျပန္လည္ အာဏာသိမ္း ဦးမယ္။ ဒါေတြကို ျပည္သူ႔လႊႊတ္ေတာ္မွာပဲ မဲခြဲဦးေတာ့ တပ္ကလႊႊတ္ထားတဲ့ အမတ္ ၂၅ % ပါၿပီးသား လႊႊတ္ေတာ္မွာ မဲခြဲရင္ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ မွန္ကန္တဲ့ ဘက္က မဲခြဲႏိုင္မွာ မဟုတ္သလို ဆန္႔က်င္မႈ ျပဳတဲ့ က်န္တဲ့ အမတ္ေတြကို ပုဒ္မအမ်ဳိးမ်ဳိးတပ္ၿပီး ထိန္းသိမ္း ဖမ္းဆီးဦးမယ္။ သည္ေတာ့ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္ၾကရတဲ့ အမတ္ ေတြရဲ႕ အသက္အိုးအိမ္ေတြကို ဘယ္လို အာမခံမလဲ။ အမတ္ေတြ မဲရသြားတဲ့ ၿမိဳ႕နယ္ရပ္ကြက္ေတြ ကေရာ အာမခံ ခ်က္ေပးၾကမလား။ မျဖစ္ေရးခ်ပါဘဲ။ သူတို႔႔ေျပာတဲ့ ျပည္နယ္တို႔ ဘာတို႔ ညာတို႔မွာလဲ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဖက္က လူေတြဟာ ဘယ္နည္းနဲ႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တပ္က လူေတြ တျဖစ္လဲ အထူးပညာရွိ ေတြလို ျပန္ကိုင္ခိုင္းမွာပဲ။ SB လို အဖြဲ႔ေတြကို ဘယ္သူက ကိုင္မလဲ ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာလည္း သူတို႔အလိုက် အခါအခြင့္ ေပးထားတဲ့ စစ္မႈႈထမ္းေဟာင္းေတြ ဆက္ရွိ ေနဦးမွာပဲ။ ဒါေတြဟာ ေရြးေကာက္ပြဲ ၿပီးတဲ့ တိုင္ေအာင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အမတ္ေလာင္းေတြ အတြက္ ဘာမွ ေရေရရာရာ လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရွိတဲ့ အရာေတြ ပါပဲ။
ျပည္သူက ယံုၾကည္လို႔ ေရြးေကာက္လိုက္တဲ့ အမတ္ေတြဟာ ကိုယ္ၿမိဳ႕နယ္က ျပည္သူေတြကို ဘယ္လို ကိုယ္စားျပဳမလဲ။ ျပည္သူေတြ လိုအပ္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ေတာင္းေပးမွာလား။ ၿမိဳ႕နယ္ျပည္သူထဲက အခြင့္ အေရးကို တင္ျပၿပီး ေတာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ျပန္ဖမ္းမွာလား။ အေၾကာက္တရားနဲ႔ ေျခာက္ ထားဦး မွာလား။ ဒါျဖင့္ရင္ ၿမိဳ႕နယ္တစ္ခုမွာ ယိုယြင္းေနတာေတြကို ၿမိဳ႕သူျမိဳ႕သားေတြ လုပ္ခ်င္ရင္ လႊႊတ္ေတာ္မွာ တင္ျပရင္ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ စဥ္းစားၾကည့္ရင္ လႊႊတ္ေတာ္အမတ္ကိုယ္တိုင္က ဘယ္ေလာက္မ်ား အာဏာရွိ ပါသလဲ။ သူေရာ တင္ျပရဲမလား။ စတာေတြဟာ ဒီမိုကေရစီမက်တဲ့ ဖြဲ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒႀကီးက ေပၚေပါက္ လာမဲ့ မႏွစ္ၿမိဳ႕ဖြယ္ အႏွစ္သာရေတြ ပါပဲ။ ဘယ္လို ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးေတြကို ေပးမွာလဲ။ တခုခုကို ေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ တခုခုကို တိုးတက္ခ်င္လို႔ စာၾကည့္တိုက္ ကေလးေတြ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ဖြင့္ခ်င္ရင္ အားကစား ခန္းမေလးေတြကို ဖြင့္ခ်င္ရင္ ရယက ကို တင္ျပရဦးမွာလား မယက ဆီေရာ တင္ျပရဦးမလား တခုခုကို ေလွ်ာက္တိုင္း ႀကိဳးနီစနစ္ရဲ႕ အကန္႔႔တိုင္းကို ျဖတ္ၾကရၿပီး အကန္႔႔တိုင္းျဖစ္တိုင္း တန္စိုး လက္ေဆာင္ေတြ ေပးရဦး မွာလား။ အမ်ဳိးသားကဒ္ေဆာင္ထားရက္နဲ႔ ဘယ္သြားသြား ရပါ့မလား။ သြားတဲ့ ေနရာတိုင္းက အာဏာရွင္ တိုင္းကို ျပရဦးမွာလား။ အစစ္ေဆးခံရဦးမွာလား။ ကိုယ္ျပည္ထဲ ကိုယ့္အမ်ဳိးဆီ သြားအိပ္ရာမွာ ညပိုင္းမွာ သန္ေကာင္စာရင္း စစ္တာမ်ဳိးလို လူအုပ္စုနဲ႔၀ိုင္းၿပီး တံခါးေခါက္တာ မ်ဳိးေတြ ရွိဦးမလား။ တကယ္ ေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဥပေဒ ဆိုတာရွိတယ္။ ဥပေဒ ျပင္ပကို ေရာက္ေနတဲ့ လူေတြကိုသာ ဥပေဒ ဘက္ေတာ္သား ရဲေတြက မွန္မွန္ကန္ကန္ ေစာင့္ေရွာက္စစ္ေဆးဖို႔ တရားဥပေဒ ရင္ဆိုင္ရရင္ တရားခြင္သြားဖို႔ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္ ငွားရမ္းခြင့္ မွန္ကန္တဲ့ တရားစီရင္ေရး စာအုပ္ေတြသာ ရွိသင့္ၿပီး မမွန္မကန္နဲ႔ ဥပေဒနဲ႔ အၾကံဳးမ၀င္တဲ့ လူမိုက္လို အဖြဲ႕ေတြက အိမ္တအိမ္ကို ၀ရမ္းမပါပဲ စစ္ေဆးတာတို႔ ေငါက္ငမ္းတာ တို႔ ဖမ္းဆီးတာတို႔ မလိုရင္ မလိုသလို ညွင္းဆဲတာတို႔ ရွိလာဦးမွာလား။ ေန႔စဥ္ ေနရတဲ့ ဘ၀မွာ တရားဥပေဒရဲ႕ ရင္ခြင္ေအာက္မွာ မွန္မွန္ကန္ကန္ ေနႏိုင္ခြင့္ ရပါ့မလား။ အျမဲတမ္း ဗိုလ္က်စိုးမိုးတဲ့ ခုလို ရပ္ကြက္ ရယက လူႀကီးနဲ႔ စြမ္းအားရွင္ ၾကံဖြံ႔နဲ႔ မီးသတ္၊ ၾကက္ေျခနီ အမ်ဳိးသမီးအဖြဲ႔ ေတြ စုေပါင္းၿပီး အိမ္ေတြကို ခြဲတမ္းနဲ႔ ဗိုလ္က်ခဲ့ရင္ တရားဥပေဒအရ တိုင္တမ္းခြင့္ ရပါသလား။ တရားသူၾကီးမ်ားကေရာ ယခုကဲ့သို႔ မိုးေပၚက က်လာတဲ့ အမိန္႔ေတြ နာခံျပီး တရားခံ မဟုတ္သူကို တရားခံ လုပ္ဦးမွာလား။ ဒါေတြဟာ ေနာင္လာမဲ့ စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ မရွင္းလင္းတဲ့ အႏွစ္မပါတဲ့ ဟာကြက္ေတြ ရွိတဲ့ အရာေတြပါပဲ။ ယံုၾကည္ဖို႔႔ ခက္လွတဲ့ စည္းကမ္းရွိတဲ့ ဒီမိုကေရစီပါ။
ဒါနဲ႔႔ တဆက္တည္းေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ငယ္စဥ္က ေနရတဲ့ ဘ၀ေလး ေတြကို စဥ္းစားမိရင္း တမ္းတ မိခဲ့ပါတယ္။ ပညာေရး၊ စား၀တ္ေနေရး၊ လူမႈ ပတ္၀န္းက်င္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး ပြဲလမ္းသဘင္ မ်ားႏွင့္ အသင္းအဖြဲ႕ငယ္ႏွင့္ သမဂၢ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား အထက္ေဖာ္ျပပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သင့္ သေလာက္ တင္ျပရရင္ မွတ္မိသေလာက္ က်ေနာ္တို႔ငယ္စဥ္ေတာင္ေက်း ဘ၀ (၁၉၅၀ မွ ၁၉၆၂ ထိ) ဟာ ရိုးရွင္းျပီး ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ လူကလည္း ဆင္းရဲတဲ့ အေလ်ာက္ ခ်မ္းသာတဲ့ လူကလည္း ခ်မ္းသာတဲ့ အေလ်ာက္ တရားဥပေဒ ေဘာင္ေအာက္ ေနၾကရေတာ့ ေဘးကင္းရန္ကြာတယ္ ဆိုတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ရပ္ကြက္ထဲမွာ သူခိုးရွိရင္ ရဲကဖမ္းမွာပဲ။ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတဲ့လူကိုေတာ့ ဘယ္ရဲကမွ ဘယ္ လူရမ္းကားမွ မေစာ္ကားရဲၾကဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ တရားဥပေဒ ရွိေနတာကိုး။ ရပ္ရြာ၊ ရပ္ကြက္ လူႀကီးကလည္း ရပ္ရြာကပဲ တည္ၾကည္တဲ့ ရုိေသေလးစားေလာက္တဲ့ လူကို ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သား ေတြ အႀကိဳက္ တင္ေျမွာက္ ထား ၾကရေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ ေကာက္က်စ္တဲ့ လူသိပ္မပါဘူး။ အာဏာသိပ္မျပဘူး။ ရပ္ေရး ရြာေရးက အစ ကိုယ္က်ဳိးလည္း မဖက္တဲ့ လူမ်ဳိးက မ်ားပါတယ္။
ပညာေရးမွာလည္း အခ်ိန္တန္ရင္ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း၊ အထက္တန္းေတြ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ တက္လာရေပမဲ့ က်ဴရွင္ရယ္လို႔လည္း သိပ္မရွိပါဘူး။ က်ဴရွင္ယူတဲ့လူ နည္းပါတယ္။ နည္းရတဲ့ အေၾကာင္း ကလည္း သင္ၾကားေပးတဲ့ ဆရာေတြက ကိုယ္က်ဳိးမဖက္ စာလည္းသင္ေပးတယ္။ လူမႈေရးလည္း သင္ေပး တယ္။ တပည့္အေပၚ သားသမီးလို ဆက္ဆံခဲ့ၾကတယ္။ သည္ေတာ့ဆရာဆိုရင္ တပည့္ေတြက ခ်စ္ေၾကာက္ ရိုေသခဲ့ၾကတယ္။ ယခုတိုင္ က်ေနာ္တို႔ ဆရာကိုေတြ႕ရင္ မိရင္းဖရင္း ကို ေပ်ာ္ရႊင္ၾကရပါတယ္။ အဲသည္ ေခတ္ဟာ ဆရာတပည့္ ရုိးသားၾကတယ္။ ေငြကိုမၾကည့္ပါဘူး။ လူသားခ်င္း ဆက္ဆံတာပဲ အေလးထား တယ္။ အဲသည္ေခတ္က ဆရာေတြဟာ ရတဲ့လစာ ၁၂၆ က်ပ္ ၁၈၅ က်ပ္ စတဲ့ လစာေတြနဲ႔ ေလာက္ၾက တယ္။ ဒါေတြကလည္း ဆရာေတြ ေအာက္တန္းမက်ခဲ့ရပါဘူး။ မွန္ကန္တဲ့ ေခတ္ေအာက္မွာ ေနရစားရေတာ့ ပညာေရးမွာလည္း ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အတန္းထဲမွာ ေမာ္နီတာ တေယာက္ကို အတန္းဆရာက ခန္႔ေပးထား တတ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြလိုအပ္ခ်က္ ရွိရင္ တင္ျပပိုင္ခြင့္ ေပးထားတယ္။ ညီညီညြတ္ညြတ္ နဲ႔ အတန္း သာယာေရး ေက်ာင္းသာယာေရး ကို ညီညာဖ်ဖ် လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ယခုေခတ္လို အတန္းထဲမွ ၾကံ႕ခိုင္ ဖြံ႕ၿဖိဳး ေရး အသင္း၀င္ရတာတို႔၊ အတန္းထဲမွာ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ရတာတို႔မရွိပါ။ ၾကံ႕ခိုင္ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးမ၀င္ရင္ အတန္း ခ်မယ္ ေက်ာင္းထုတ္မယ္။ ဒါေတြမရွိပါ။ `သည္ကေလး စာရိတၱေကာင္းရဲ႕လား၊ ပညာေကာင္းရဲ႕လား၊ လူမႈေရး စိတ္ဓာတ္ရွိရဲ႕လား´ ဒါေတြ ပဲ တကိုယ္ရည္ အရည္အခ်င္းေပၚမူတည္ၿပီး ေက်ာင္းက ေျမွာက္စားတယ္။
သူငယ္အခ်င္းခ်င္း ၾကား ခ်စ္ခင္ၾကတယ္။ မေစာ္ကားၾကဘူး။ ဆရာေတြ အပိုင္းကလည္း အထက္ အာဏာပိုင္ ညႊန္ၾကားခ်က္ အပိုေတြ မရွိတဲ့ အတြက္ ဆရာပီပီသသ အလုပ္ကို လုပ္ၿပီး ေက်ာင္းသားရဲ႕ ေလးစားၾကည္ညိဳမႈကို ခံစားၾကရတယ္။ တပည့္ ၾကည္ညိဳသေလာက္ သည္ဆရာဟာ ဆရာပီသ ခဲ့ၾကတာ ပါပဲ။ အထက္အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းလို႔ မဟုတ္တဲ့ ေနရာေတြမွာ အေစာင့္ခ်ခံရတာတို႔ စာရင္းေကာက္ရတာ တို႔ လူထုစည္းေ၀းပြဲေတြမွာ လိုက္ေအာ္ေပးရတာတို႔ ေထာက္ခံရတာတို႔ အစရွိတဲ့ လူေတြ အၾကည္ညိဳပ်က္ေစမဲ့ အလုပ္ေတြကို အခိုင္းမခံရပါဘူး။ ဦးေန၀င္းလက္ထက္က ဆရာေတြကို ရင္ထိုးေတြခ်ိတ္ခိုင္းရာမွာ `ပညာေရး၀န္ထမ္း´ ဆိုၿပီး တံဆိပ္ခတ္ခံရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္တိုင္းျပည္မွာပဲၾကည့္ၾကည့္ ဆရာဟာ ဆရာပါပဲ။ တပည့္ေတြကို သင္ၾကားေပး၊ ဆိုဆံုးမ ရမဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ေတာ့ ဆရာ အေနနဲ႔ ပဲ အသိအမွတ ္ျပဳရမွာျဖစ္ေပမဲ့၊ ဆရာ့ရဲ႕ ဂုဏ္ရည္ကို ႏွိမ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ပညာေရး၀န္ထမ္းတဲ့။ ၿပီးေတာ့မွ ဆရာေတြကို ၀န္ထမ္းသဖြယ္ သူတို႔ေစခိုင္းရာ ကၽြန္ေတြသဖြယ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ျခယ္လွယ္ၿပီး ခိုင္းၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဆရာေတြရဲ႕ ပင္ကို ဇာတိ မာန ေတြ၊ ဂုဏ္ေတြ မရွိေတာ့ပဲ လခကလည္း နည္း ရတဲ့ၾကားထဲ ဇာတိဂုဏ္ပါ ႏွိမ္ခံရေတာ့ ဆရာေတြရဲ႕ ရုပ္ဟာ ေပၚမလာေတာ့ပဲ အႏွိမ္ခံ၊ အခိုင္းခံ ရုပ္ေသးအမႈထမ္း သဖြယ္ အခိုင္းခံရုပ္ေသး အမႈ ထမ္းသဖြယ္ လူႀကီးလာရင္ လက္အုပ္ခ်ီ ကန္ေတာ့ရတဲ့ အဆင့္ထိ ေလွ်ာ့ ခ်ခံ ခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။ ဆရာ ကိုယ္တိုင္ကလည္း တပည့္ေတြရဲ႕ ေလးစားမႈလည္း မရရွိၾကေတာ့ပါ။ အက်င့္ပ်က္ခ်စားခံရတဲ့ ဆရာအမ်ဳိး အစားထဲပါေတာ့တာပါပဲ။ လခနည္း ၀န္ထမ္းေတြလည္းျဖစ္ျပန္၊ ေနစရာ အိမ္ေတြလည္းရၾကတဲ့ ၀န္ထမ္းေတြ မဟုတ္ေတာ့ ကားအၾကိဳအပို႔လည္း မရွိေတာ့ ဆရာေတြဟာ ေန႔စဥ္ ကားခေတြနဲ႔ ပိၿပီးေတာ့ မိမိ မိသားစုရဲ႕ စား၀တ္ေနေရးေျပလည္ေအာင္ အၾကံအဖန္လုပ္ၾကရျပန္တယ္။ ဒါေတြဟာ ဆရာေတြ လခစား သမားေတြရဲ႕ အက်င့္စတင္ပ်က္ခဲ့ရတာပါပဲ။ အျခား အမႈထမ္း အက်င့္ပ်က္တာ အေရးမႀကီးေပမဲ့ ဘာသာ တရားအရ အထြတ္အျမတ္ထားခံရတဲ့ ဆရာေတြက်ေတာ့ ပိုမိုၿပီး အေျပာခံရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါဟာ အုပ္ခ်ဳပ္ သူ ေတြရဲ႕ စံနစ္ေတြညံဖ်င္းခဲ့လို႔ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာေတြ ခ်ည္းပါပဲ။ တဆက္တည္း စား၀တ္ေနေရး အေၾကာင္း ေျပာရရင္၊ ဦးေန၀င္းလက္ထက္က စလို႔ ယေန႔တိုင္ ျပည္သူလူထုေတြဟာ ပံုစံ အမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႔ စခန္း သြားရ ရွာၾက ေဖြၾက ရာမွာ အခက္အခဲေတြကေတာ့ သူ႔နည္းနဲ႔ သူ ခံၾကရတာခ်ည္းပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ၆၂ နွစ္ မတိုင္မီက ရုိးရုိး သားသား ရွာေဖြ ၾကလို႔ ၀ီရိယ ရွိၾကမယ္ဆိုရင္ ထမင္းနပ္ မွန္ေအာင္ ၀ ၀ လင္လင္ စားခဲ့ ၾကရပါတယ္။ ေငြရွာရတာ ကလည္း သိပ္အခက္ မေတြ႕ ခဲ့ရပါဘူး။ စားကုန္ ေစ်းႏႈန္းေတြမွာလည္း ပစည္း တခု အေပၚ အျမတ္ေငြ ၁၀ % မွ ၂၅ % ထိသာ တင္ထားၾကပါတယ္။ ယခုလို လူကိုၾကည့္ၿပီး ေစ်းႏႈန္းကို အမ်ဳိးအစား တမ်ဳိး အျမတ္ကို အမ်ဳိးမ်ဳိး တင္ထားတာ မ်ဳိး မရွိေတာ့၊ စားသံုးသူက ကိုယ္၀ယ္စားရမဲ့ ပစည္းကို ေစ်းႏႈန္း မွန္မွန္နဲ႔ ၀ယ္စားခြင့္ရရွိၾကပါတယ္။ သည္ေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲစရာ မရွိခဲ့ၾကပါ။ ဥပမာ မုန္႔ဟင္းခါး တပြဲစားမယ္ ဆိုရင္ ၁၅ ျပား၊ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္တပြဲ ငါးမူး စသျဖင့္ ဦးေန၀င္းတက္လာေတာ့ ျမန္မာတျပည္လံုး ကြမ္းယာ ဆိုင္က အစ၊ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ဆိုင္ပါမက်န္၊ ကုန္ႀကီး ကုန္တိုက္ေတြ စက္ရုံေတြ ၊ ရုပ္ရွင္ရုံေတြ၊ ကပြဲရုံ ေတြ အားလံုး သိမ္းလိုက္တဲ့ အခါ က်ေတာ့ ဆင္းရဲသား လည္းမြဲတာပဲ သူေဌးလည္းမြဲၾကေတာ့တာပဲ၊ သူတို႔ ေျပာတာကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား အရင္းရွင္ ကုန္သည္ေတြ၊ ဘဏ္သူေဌးေတြကို သိမ္းခဲ့တယ္။ ဆိုေပမဲ့ မိမိ လူမ်ဳိးရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြား ဆိုင္ကေလးေတြက အစ အကုန္ပါကုန္ၾကေတာ့ အားလံုးမြဲကုန္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ အားလံုးကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းလိုက္တယ္။ ရွိသမွ် အရင္း အျမတ္ေတြဟာ တပ္က အားလံုးယူသြားခဲ့ၾကတယ္။ ဘယ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးေတြ အိတ္ေထာင္ထဲ ထည့္ခဲ့ၾကသလဲေတာ့ မသိရပါ။ အဲသည္ အခ်ိန္က စျပီး ဦးေန၀င္းရဲ႕ အျခံအရံ အားလံုးၾကြယ္၀ ခ်မ္းသာကုန္ၾကတာပါပဲ။ ဗိုလ္ေန၀င္းတက္လာစက `လူေတြဟာ ဆူၾကံဳ နိမ့္ျမင့္ မရွိေစရ ေအးအတူ ပူအမွ် ၀ ၀လင္လင္ စားၾကရမယ္´ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ေတြဟာ ဗိုလ္ေန၀င္း အာဏာယူၿပီးလို႔ မၾကာခင္မွာပဲ ေပ်ာက္ကုန္ၿပီး ေက်ာင္းႀကီး ေက်ာင္းေကာင္းေတြမွာ မိမိတို႔ရဲ႕ ေဆြစဥ္ မ်ဳိးဆက္ ေတြ ထားႏိုင္ၾကၿပီး က်န္တဲ့ ဆင္းရဲသား သူေဌးေတြဟာ ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့္ မဟုတ္ေတာ့ပဲ နိမ့္ပါး ကုန္ခဲ့ၾကရေတာ့တာပါပဲ။ အဲ တခုေတာ့ရွိတယ္ ယခင္က သူေဌးေတြကလည္း ဆင္းရဲကုန္ၾကေတာ့ နဂိုက ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြနဲ႔ တသားတည္းျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဗိုလ္မွဴးေတြနဲ႔ သူတို႔ အႏြယ္ေတြက ေတာ့ လူတန္းစားတလႊာ ေငြရွိ ဂုဏ္ရွိ အာဏာရွိ ဆိုတဲ့ VIP အလႊာတမ်ဳိး ေပၚေပါက္ခဲ့ရေတာ့ ေနာက္ပိုင္း သည္ အလႊာကပဲ ႏိုင္ငံတခုလံုး က ဆင္းရဲသားေတြ အေပၚ ဂုဏ္ေမာက္ခဲ့ၾကေတာ့တာပါပဲ။ ေနရာတိုင္းမွာ ယခင္က အရပ္ဘက္ က လူေတြ ခန္႔ထားရတဲ့ (သက္ဆိုင္ရာ ပညာဒီဂရီ ရွိၾကတဲ့) ေနရာဌာန အသီးသီးမွာ စစ္ဘက္က အရာခံဗိုလ္က အစ ဗိုလ္ႀကီး ဗိုလ္မွဴးၾကီး ေတြ အထိ အထူးအရာရွိ ျဖစ္ကုန္လာၾကတယ္။ အရပ္ဖက္က လူေတြကေတာ့ပညာတတ္ေတြ ကို ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ားေပးၿပီး လမ္းညႊန္မွာၾကားေတာ့တာပါပဲ။
သည္အခ်ိန္က စၿပီး ဌာနဆိုင္ရာ ေတြမွာ တာ၀န္ကို ႏွစ္ရွည္လမ်ား ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၾကရတဲ့ ႏွစ္ၾကီးသမား ေတြဟာ အလိုအေလ်ာက္ ဌာနဆိုင္ရာ ဒုတိယ ဆင့္ အရာရွိမ်ား အျဖစ္နဲ႔ ဗိုလ္ႀကီး ဗိုလ္ကေလးေတြရဲ႕ ေအာက္မွာ ဆက္လက္လုပ္ကိုင္ခဲ့ရင္း လမ္းညႊန္ခ်က္မ်ားကို သိသိခ်င္းခံေနၾကရေတာ့ မေပ်ာ္ပိုက္ေတာ့။ သည္ေတာ့ အကုန္ထြက္ကုန္ၾကၿပီး ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ သြားေရာက္လုပ္ကိုင္ၾကရန္ စဥ္းစားပါေတာ့တယ္။
ဒီအခါမွာ ပညာတတ္ေတြ အတတ္ပညာရွင္ ေတြရဲ႕ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမႈေတြ စတင္ခဲ့ၿပီး တိုင္းျပည္အတြက္ နစ္နာဆံုး႐ႈံးမႈေတြ စၾကရေတာ့တာပါပဲ။
ဗိုလ္ေန၀င္းတို႔ V.I.P အုပ္စုကေတာ့ တစ တစ ပိုအားေကာင္းလာၿပီး နစ္နာေလ ျဖစ္ၾက ရေတာ့ တာပါပဲ။ ဗိုလ္ေန၀င္းကိုယ္တိုင္လည္း ေကာဠာဟာဠ ေတြ အရ ဘုရင္မင္းျမတ္သဖြယ္ အရွိန္အေစာ္ ေတြ ႀကီးျမတ္တဲ့ စိတ္ေတြ၀င္လာပါေတာ့တယ္။ သူရဲ႕အေခၽြအရံမင္းနားခစားရတဲ့ လူေတြအားလုံးက မွန္ပ ဘုရား လုပ္ရင္း တိုင္းျပည္လည္း ဆင္းရဲတြင္း နက္ၾကရေတာ့တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ရဲ႕ မဆလ ပါတီဟာ ဘုရင္ကို ခ်ီးေျမွာက္ၿပီး ယင္းခ်ီးေျမွာက္ရင္းကေန တိုင္းျပည္လည္း ပတ္၀န္းက်င္က တိုင္းျပည္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္း တိုးတက္မႈက ေႏွးေကြးဆံုးအဆင့္ ကေန အဆင္းရဲဆံုး အဆင့္ကို ထိုးက်သြားရေတာ့တာပါပဲ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေန၀င္းျဖတ္သန္း ခဲ့တဲ့ ကာလတေလွ်ာက္မွာ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ ေသြးေတြ ေခၽြးေတြ အမ်ားႀကီး က်ခဲ့ရပါတယ္။ လံုထိန္းေတြ စစ္တပ္ေတြရဲ႕ လူမဆန္သတ္ျဖတ္မႈေတြေအာက္ ေသေၾက ခဲ့ၾက ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ၈၈ အေရးအခင္းစတင္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ဒါျဖင့္ေန၀င္းေခတ္ကို အနည္းငယ္ ျပန္ေျပာင္း ၾကည့္ရင္ ျပည္တြင္းရွိ V.I.P လူတန္းစားတရပ္ေပါက္ဖြား (အာဏာႏွင့္ ဓန ေပါင္းစပ္လာျခင္းႏွင့္ အတူ) ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို အဓိက ထိုးႏွက္တာပါ ဟု ေၾကြးေၾကာ္ရင္း အာဏာယူလာတဲ့ ဗိုလ္ေန၀င္းအစိုးရ မဆလ အစိုးရဟာ တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံတြင္းမွာရွိတဲ့ ျမန္မာအနည္းငယ္ လူခ်မ္းသာႏွင့္ မ်ားျပားလွေသာ ျမန္မာဆင္းရဲသားအားလံုးကို နံငယ္ပိုင္းေလာက္ပဲ က်န္ေအာင္ တကိုယ္လံုးခၽြတ္ခြာခဲ့ၿပီး မ၀ ေရစာ ျဖင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၂၆ ႏွစ္တာ ျဖတ္သန္းေစခဲ့တယ္။ အာဏာႏွင့္ ေငြဂုဏ္ကိုထပ္ထားတဲ့ တိုင္းျပည္တျပည္လံုး နစ္မြန္းခဲ့ရတယ္။ ပညာေရးခၽြတ္ျခံဳခ်မႈႏွင့္ အႏုပညာသည္ တို႔မွာ လူတစုစာ ေျဖေဖ်ာ္ေရးသာ ျဖစ္ခဲ့ရမႈ အက်ဳိးမ်ားသာ ခံစားခဲ့ၾကရပါသည္။ သည္ဒဏ္ေတြကို မဆလ လည္း အမ်ားစု (သူတို႔ကိုယ္တိုင္ မဆလ အဖြဲ႕ တစ္ဖြဲ႔လံုး) ျပန္လည္ခံစားေနရၿပီ ျဖစ္ၿပီး မဆလ တာ၀န္ခံႀကီး ကိုယ္တိုင္ရဲ႕ အသုဘမွာ လူမရွိပဲ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္သြားရတဲ့ အျဖစ္ေတြဟာ သံေ၀ဂ ရ စရာေတြ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ယခုလည္း မဆလ ေတြဟာ မ်က္ႏွာမျပရဲေတာ့တဲ့ ဘ၀ေတြ နဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနခဲ့ရတယ္။ မဟုတ္ပါလား။ လူထုရဲ႕ မ်က္ရည္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေဘးဆိုးက်ရတဲ့ ဒဏ္ေတြကို V.I.P လူတန္းစားေတြလည္း ခံေနၾကရၿပီ ဆိုတာပါ။
၆၂ ခုႏွစ္မတိုင္မွီကို ျပန္သြားၾကည့္ရရင္ အထက္က ေရးခဲ့တဲ့ အတိုင္း၊ ဆင္းရဲသား ခ်မ္းသာတဲ့ လူေတြဟာ ကိုယ့္ရွိတဲ့ ေငြေရးေၾကးေရးေလာက္နဲ႔ မွ်တၿပီး ၀ယ္ၾက ျခမ္းၾက စားေသာက္ေနခဲ့ၾကရမွာ ေစ်းႏႈန္းကလည္းမွန္ အတက္အက်ကလည္း သိပ္မရွိလွေတာ့ တနည္းေျပာရရင္ လူတကိုယ္ ၀ီရိယ ရွိရင္ စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ တဲ့ ေခတ္ပါ။ ဥပေဒ ရဲ႕ေစာင့္ေရွာက္မႈ ေအာက္မွာ လုပ္စားခဲ့ၾကရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္က မရိုးမေျဖာင့္တာ ခိုးတာမရွိရင္ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးပါတီ၀င္၀င္ မ၀င္၀င္ ဒါလည္း အေရးမႀကီး ဘူး။ ႏိုင္ငံေရးပါတီဆိုတာဆိုတာကလည္း ကိုယ္စိတ္ဆႏၵအရ ၀င္ခ်င္မွ၀င္ရတဲ့ ကိစပါ ။ ဒါေပမဲ့ မဆလ လက္ထက္ မွာေတာ့ ပါတီ၀င္ဖို႔သိမ္းသြင္းမႈ ေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါတယ္။ လမ္းစဥ္ပါတီ၊ လူငယ့္ေရးရာ လမ္းစဥ္လူငယ္ စသည္ အဖြဲ႔အစည္းေတြ ၀င္ပါမွ ရာထူးတိုးတာ သင္တန္းေတြ အခမဲ့ တက္ခြင့္ရတာ စတဲ့ အခြင့္အေရးေတြနဲ႔ မွ်ားၿပီး တဘက္ကလည္း ၿခိမ္းေျခာက္ မႈကေလးေတြ အတန္ငယ္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။ ပါတီေကာင္စီ ေခတ္ဟာ ပါတီေကာင္စီ လူႀကီးေတြကို ေၾကာက္ရတဲ့ သေဘာပါပဲ။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီက အစပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ လူရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုတာ စတင္ဆံုး႐ႈံးစ ျပဳေနပါၿပီ။ တရားသူႀကီး အဖြဲ႔၀င္ ေရွ႕ေန ေရွ႕ရပ္ ေတြကလည္း သည္ မဆလ က ခန္႔ထားတဲ့ ဥပေဒဘြဲ႕ေတာင္မရထားတဲ့ (ေနာက္မွ ဥပေဒကို ျပန္တက္ခိုင္း) ပါတီ၀င္ေတြကိုပဲ ခန္႔ထားခဲ့ေတာ့၊ တရားဥပေဒကိုယ္တိုင္က ဘက္လိုက္ေနခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ေနမႈ ထိုင္မႈ ေတြဟာ အလိုလိုကို စတင္မလံုျခံဳေတာ့ဘူး။
အခုေခတ္လို တရားသူႀကီးခ်ဳပ္တို႔ ဘာတို႔ ဆိုရင္ မင္းမိန္႔အာဏာ ကဲ့သို႔တည္ေသာ
`ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲက....´
` ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီး အကဲက .....´
`ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲက.....´ စသျဖင့္ ဘာကေလးပဲ ေဆာင္ရြက္ ေဆာင္ရြက္ အမ်ဳိးသမီး စြမ္းေဆာင္ရွင္ မ်ား အဖြဲ႔ သည္အဖြဲ႔ထဲ အတင္းအၾကပ္ အတင္းဆြဲသြင္း တံဆိပ္တပ္ ထိုနည္းတူ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြကိုလည္း ဆြဲသြင္း လိုသလို ေခၚသံုး စတာေတြဟာ လူတစ္ဦးရဲ႕ ဆႏၵမပါပဲ လြပ္လပ္ခြင့္ေတြကို နင္းေခ်ပစ္လိုက္တာ ပါပဲ။ မ၀င္ရင္ ဆန္႔က်င္ဘက္ အျမင္ဆိုးနဲ႔ တိုင္းျပည္သစာေဖာက္ အျဖစ္တံဆိပ္အကပ္ခံရၿပီး နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ဖမ္းဆီး ပညာေရးဘက္မွာဆိုလည္း စာေမးပြဲခ်ပစ္ ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ ပိတ္.... စတာ ေတြဟာ ျပည္သူျပည္သား တစ္ေယာက္အတြက္ အလိုအေလ်ာက္ ဆံုး႐ႈံးနစ္နာရတာ ေတြပါ။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အခြင့္အေရး ဘယ္ ေလာက္ဆံုး႐ႈံးရသလဲ ဆိုတာ ရယ္၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးက အုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မွ လက္အုပ္ခ်ီကန္ေတာ့ရေတာ့တယ္ ဆို တာေတြဟာ ကိုလိုနီတို႔ ဂ်ပန္ေခတ္တို႔က ေတာင္ ဘုရင္မင္း တရား ႀကီးရဲ႕ ဘုန္းရွိန္ ကံရွိန္ေၾကာင့္ ဆိုတာ မ်ဳိးလည္း ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲ ႀကီးကို အရုိအေသေပးၿပီးမွ ေဆာင္ရြက္ရတဲ့ ဥပေဒမ်ဳိး၊ ဘယ္လို လုပ္ သည္တရားဥပေဒက ဘက္မလိုက္ပဲ ရွိပါေတာ့မလဲ။ တရားဥပေဒဘက္ေတာ္သားေတြ(ရဲအမႈထမ္းေတြ) ရွိပါလ်က္၊ ဒါေတြထုတ္မသံုးပဲ ရပ္ကြက္ၿမိဳ႕နယ္ေတြရဲ႕ အေရးအရာ ကိစ ႀကီးငယ္မွာ လူမႈေရးဖက္မွာ စြက္ဖက္၊ ပညာေရးမွာ လည္း စြက္ဖက္ပါ၀င္ေနၾကတဲ့ ၾကံခိုင္ဖြ႔ံၿဖိဳးေရးအသင္း ေကာက္သင္းေကာက္ လူမိုက္အဖြဲ႔ ျဖစ္တဲ့ စြမ္းအားရွင္ အရံမီးသတ္၊ ၾကက္ေျခနီ၊ ဦးက်ဳိးေအာင္ ႏွိမ္ခ်ခိုင္းခဲ့တာမ်ဳိး မရွိခဲ့ပါဘူး။ အျခားတဘက္မွာေတာ့ န၀တ ဟာ စကားကို ေျပာင္းျပန္ က်င့္သံုး ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ တပါတီ ေကာင္းစား ေရးကို ခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူး။ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ ဘာညာနဲ႔ စကားလံုးလွလွကေလးေတြ သံုးၿပီး တဘက္ အဖြဲ႔ အစည္းမွန္သမွ် လူပုဂၢိဳလ္မွန္သမွ် အစြန္းဆံုး ေျပာရရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကိုေတာင္ ေက်းစြပ္ၾကတဲ့ စစ္တပ္အစိုးရဆိုလွ်င္ မွားမယ္ မထင္ပါဘူး။
သူတို႔ပိုင္တဲ့ သတင္းစာ၊ ေရဒီယို၊ တယ္လီေဗးရွင္း ေတြထဲမွာ မီဒီယာနဲ႔တိုက္ရမယ္ဆိုတဲ့ မူအတိုင္း တဘက္က လူပုဂၢိဳလ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကို ေစာင္းခ်ိတ္ၿပီး ေရးသားတာတို႔ ေျပာတာတို႔ ၿခိမ္းေျခာက္တာတို႔ ဆိုတာေတြဟာ၊ လူႀကီးလူေကာင္းမဆန္တဲ့ အရာေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဘက္က်ေတာ့ သူေတာ္ေကာင္း သည္ေန႔နက္ျဖန္ပဲ နိဗာန္ဘံုေရာက္မဲ့ အတိုင္း တိုင္းျပည္အေပၚ ဘယ္ေလာက္သစာရွိရွိ စြမ္းေဆာင္ ေနေၾကာင္း တဘက္အသင္း အဖြဲ႔႕ေတြကိုေတာ့ လူထုအတြက္ ဘာမွ အက်ဳိးျပဳလုပ္ငန္းေတြလုပ္ေပးလို႔လည္း ဘာလဲညာလဲ ဆိုၿပီး ပုတ္ခတ္တယ္။ တဘက္အသင္းအဖြဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ အလွဴလုပ္ရင္လည္း ဖမ္းတယ္။ တားျမစ္ ေႏွာင့္ယွက္တယ္။ ဘာကိုမွ လႈႈပ္ရွားလို႔မရေအာင္ ၿခိမ္းေျခာက္ အၾကပ္ကိုင္ ေထာင္ထဲထည့္ လူမဆန္တာေတြ အကုန္လံုးသူတို႔က လုပ္ၾကတာ။ ငျပဴးကေျပာင္းျပန္ လုပ္ၿပီး မီဒီယာထဲမွာ ထည့္ေရး ၾကတာ။ ယိုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဆိုသလို ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ပညာေရးလိုပဲ က်န္းမာေရးဘက္က ၾကည့္ရင္လည္း ျပည္သူလူထုအတြက္ အစိုးရက တာ၀န္ယူရမဲ့ ေစာင့္ေရွာက္မႈႈေတြ မရွိပဲ စား၀တ္ေနေရးအေမွာင္က်ေနရတဲ့ အခ်ိန္ ေဆး၀ါးကုသမႈ မခံႏိုင္လို႔ ေသရတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေဆးခန္း၊ ေစတနာေဆးခန္းေတြ ေပၚေပါက္ခဲ့ပါတယ္။ က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အစိုးရရဲ႕ လ်စ္လ်ဴ႐ႈမႈေၾကာင့္ မေနသာတဲ့ လူေတြက ေစတနာ သဒၵၵါနဲ႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ဒါေတာင္ သူတို႔အသိေပးရတယ္။ အသိမေပးရင္ ေစတနာေဆးခန္းေတြ လူနာေစာင့္ေရွာက္ ခြင့္ ေတြကို ႐ုပ္သိမ္းတတ္တဲ့ စဥ္းလဲတဲ့ ဦးေႏွာက္ပိုင္ရွင္အစိုးရ တစ္ရပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွ လာေရာက္ဖြင့္လွစ္တဲ့ ေဆး႐ုံမ်ားမွာေတာ့ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္ၾကသူေတြအတြက္ ျဖစ္ေလေတာ့ ဆင္းရဲသား လူထုႀကီးက မကပ္ႏိုင္ပါဘူး။ ျဖစ္လာရင္ေသဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္တို႔ ငယ္စဥ္က စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာေရးရာေတြ ျဖစ္တဲ့ သဘင္၊ ဂီတ၊ ပန္းခ်ီ တို႔႔ဟာ လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ ေရးဆြဲျပသခြင့္တို႔႔ ကခြင့္တို႔ ရွိၾကရာ၊ ရပ္ကြက္ ၿမိဳ႕ရြာေတြမွာ အၿငိမ့္ပြဲ ဇာတ္ပြဲေတြ ျခိမ့္ၿခိမ့္ သည္းသည္း ပဲ သတင္းကၽြတ္ တန္ေဆာင္တိုင္ ဆုိရင္လည္း ညေနခင္း ေျခခင္းလက္ခင္းသာတဲ့ အခ်ိန္ သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈရတာ ေပ်ာ္စရာအတိ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ သၾကၤန္ဆိုရင္လည္း အလွျပယဥ္ေတြမွာ အက အခုန္၊ သံခ်ပ္၊ သီခ်င္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကရတယ္။ မ႑ပ္ေတြကလည္း စည္စည္ကားကားပါဘဲ။ လြတ္လပ္တဲ့ အရသာ ကို အျပည့္ရၾကပါတယ္။ ပြဲကိုလာေရာက္ေႏွာင့္ယွက္ တာတို႔ ပိတ္ပင္တာတို႔ မရွိပါဘူး။ ယခုေခတ္ မွာေတာ့ ပြဲေတာ္မကရေသးဘူး။ ပါမစ္လည္း မေပး ကပြဲမွာေျပာမဲ့ ဆိုမဲ့ အရာေတြကိုစီစစ္ခ်လိုက္ေတာ့ ဘာမွ အႏွစ္သာရ မရွိရေတာ့ဘူး။ ယခင္က ပုဂိၢၢိဳလ္ေရး ရန္ျဖစ္ၾကလို႔ ရဲက ဖမ္းဆီးတာေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္။ ပြဲကို ပိတ္တာမရွိပါဘူး။ သည္ေခတ္မွာ ေပ်ာ္စရာရယ္ဆိုလို႔ အင္းလ်ားကန္စပ္တေနရာက မ႑ပ္ေတြပဲ ရွိတယ္။ ဒါကလည္း ေငြရွိ ဂုဏ္ရွိ ေမာ္ေတာ္ကားရွိၾကတဲ့ သူေတြအတြက္ အေပ်ာ္သက္သက္ေရကစားတဲ့ လူခ်မ္းသာ မ႑ပ္ေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြမွာ ဘာေပ်ာ္ရႊႊင္မႈႈမွ မရွိပါဘူး။ ေျခာက္ကပ္ကပ္နဲ႔ တႏွစ္တာရဲ႕ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္မႈေတြ ေရမစိုလုိက္ရပဲ ၿပီးသြားေတာ့တာပဲ။ ယခင္ကဆိုလွ်င္ ေငြဖလား၊ ေငြဒိုင္းေတြ တင္ထားၿပီး ကျပေဖ်ာ္ေျဖရန္ ေရာက္လာမဲ့ အလွျပယဥ္ေတြ၊ သည္ယဥ္ေတြေပၚက အကသမား၊ အဆိုသမားေတြ၊ သံခ်ပ္တိုင္မဲ့လူေတြ၊ အျပည့္နဲ႔ ေဘးပတ္၀န္းက်င္မွာ လည္း အနီးပတ္၀န္းက်င္က ဆင္းရဲတဲ့ ရပ္ကြက္သူ ရပ္ကြက္သားေတြ ၀ိုင္း၀န္းၾကည့္႐ႈေနၾကတဲ့ ျမင္ကြင္းဟာ၊ ၾကည္ႏူးစရာေပ်ာ္ရႊင္စရာ ေတြပါပဲ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ တပါတီ အာဏာရွင္ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ အစိုးရတက္လာၿပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သည္ျမင္ကြင္းေတြဟာ တစ တစနဲ႔ ေပ်ာက္ျခင္းမလွ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရၿပီး ယခုေခတ္မွာ ေတာ့ ေစာေစာက ေျပာခဲ့တဲ့ အတိုင္း ဇိမ္ခံေရပက္ မ႑ပ္ႀကီးမ်ားသာရွိပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ဦးကို ျမန္မာတမ်ဳိးသားလံုး မႀကိဳဆို ႏိုင္ေတာ့ ပါဘူး။ ဘုရားပြဲေတာ္မ်ားမွာလည္း ယခင္က စည္ကားခဲ့တဲ့ အျငိမ့္တို႔ ဇာတ္ပြဲတို႔ မွာလည္း ညေနခ်မ္းေလွ်ာက္ၿပီး လည္ပတ္စရာ ေပ်ာ္စရာေလးေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ရပ္ကြက္ေကာင္စီ၊ ၿမိဳ႕နယ္ ေကာင္စီ၊ တိုင္းေကာင္စီေတြအထိ ပြဲမိန္႔က်ဖို႔ အဆင့္ဆင့္ တင္ျပၿပီးမွ ပြဲေတာ္က်င္းပခြင့္ေတြ ရေတာ့၊ ရပ္ကြက္ ၿမိဳ႕နယ္ေတြမွာ ပြဲေတြ မက်င္းပၾကေတာ့ပါ။
၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္း၊ လူတိုင္း လူတိုင္း မိမိတို႔ရဲ႕ တကိုယ္ရည္ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုး႐ႈံးၾကရတဲ့ သေဘာေဆာင္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ေက်ာင္းသားဘ၀၊ ဆရာျဖစ္စဘ၀ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္မတိုင္မီက ဆိုရင္ မိမိတို႔ ၀ါသနာပါရာ အစုအဖြဲ႔ကေလးေတြ ဖြဲ႔ၿပီး တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းေတြကို ရွာေဖြၾကတယ္။ ဥပမာ စာၾကည့္တိုက္ေထာင္တာတို႔ သာေရးနာေရးအဖြဲ႔တို႔ ကာယဗလနဲ႔ သိုင္းအဖြဲ႔ ေဘာက္ဆာအဖြဲ႔....... စသည္ေပါ့။ ေနာက္ၿပီး လူထုလူတန္းစားအလိုက္ ဆရာသမဂၢ၊ သဘင္အဖြဲ႔၊ ေက်ာင္းသားသမဂၢ၊ အလုပ္သမား လယ္သမား သမဂၢ......စသည္ဖြဲ႔ၾကၿပီး၊ မိမိအသင္းအဖြဲ႔ သမဂၢေတြရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ေတြကို တင္ျပၾက။ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္ၾကတယ္။ ယခုေခတ္လို ရပ္ကြက္ေကာင္စီ၊ စာေပစီစစ္ေရး စသည္တို႔ကို တင္ျပစရာမလိုဘူး၊ ေလွ်ာက္ထားစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမဲ့ သည္ အတင္းအဖြဲ႔ေတြက မတရားတာေတြရွိခဲ့ရင္ ဥပေဒနဲ႔ျငိစြန္းတာေတြရွိေတာ့မွ တရားဥပေဒ သေဘာအရ လူတစ္ဦးခ်င္း ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အသင္းအဖြဲ႔ လိုက္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ဖမ္းဆီးခြင့္ တရားစီရင္ခြင့္ေတြ လုပ္ခဲ့ၾကတာ။ ဒါကလည္း ရွားပါးပါတယ္။ အခုေခတ္မွာေတာ့ ႀကိဳတင္ေလွ်ာက္ထားရၿပီး မိမိ အစိုးရအဖြဲ႕နဲ႔ မသင့္သူ ေပၚလာရင္ ဥပေဒ သေဘာအရ မဟုတ္ပဲ လုပ္ကိုင္ခြင့္ေတြကို ပိတ္ပင္ၾကေတာ့တာပါပဲ။ တဖန္ သူတို႔ဖက္က်ေတာ့ တရားဥပေဒေဘာင္ အတြင္းက မဟုတ္ပဲ တရားဥပေဒသေဘာလိုလို၊ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က အမိန္႔အရဖန္တီးထားတဲ့ လုိလွ်င္လိုသလို မလိုလွ်င္မလိုသလို ဥပေဒကို အမ်ဳိးမ်ဳိးျပင္ဆင္ၿပီး ဖမ္းၾကတယ္။ ဒါဟာ အစိုးရကိုယ္တိုင္က ဥပေဒ သေဘာကို ခ်ဳိးေဖာက္ေနၾကတာပါဘဲ။
ေနာက္ၿပီး သူတို႔လိုခ်င္သလို သံုးလို႔ရေအာင္ သူတို႔ကို ေထာက္ခံႏိုင္ေအာင္ လူစုလူေ၀းလုပ္လွ်င္ ဆင့္ေခၚလွ်င္ လြယ္ေအာင္လူထုလူတန္းစားေကာင္စီေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ဖြဲ႔ထားၿပီး အစိုးရေထာက္ခံပြဲေတြမွာ ႀကိဳက္သလို ဆင့္ေခၚတာပဲ။ သည္ အဖြဲ႔ေတြက သူတို႔ရဲ႕ အမာခံအဖြဲ႔၊ ၾကံဖြံ႕(တျပည္လံုးကိုဆြဲသြင္းထားတဲ့) အဖြဲ႔၊ စြမ္းအားရွင္ ၀ါးရင္းတုတ္အဖြဲ႔၊ အေရးေပၚလူနာေတြကို မကူညီတဲ့ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႕၊ ရပ္ရြာမီးေလာင္လွ်င္ မေတြ႕ရတဲ့ အရံမီးသတ္အဖြဲ႔၊ သဘင္ေကာင္စီ၊ ႐ုိးရာပန္းေကာင္စီ၊ ဂီတေကာင္စီ၊ အမ်ဳိးသမီး စြမ္းေဆာင္ရွင္မ်ားအဖြဲ႕....... ကုန္သည္ႀကီးမ်ားအဖြဲ႔ .....စသည္....စသည္အဖြဲ႔မ်ားမွာ တပ္မေတာ္ အစိုးရက လိုလွ်င္၀ိုင္း၀န္းေထာက္ခံ ေအာ္ေပးရေသာ အဖြဲ႕မ်ားသာ ျဖစ္ၿပီး၊ သက္ဆိုင္ရာ အစု အဖြဲ႕တြင္းရွိ လူထုအတြက္ ဘာ အက်ဳိးမွေဆာင္ရြက္ေပးျခင္းမရွိပါ။ အားလံုးကိုျခံဳၾကည့္ရလွ်င္ အစိုးရ စ္ရပ္သာ မွန္ေသာ္လည္း တိုင္းသူျပည္သားအတြက္ အနည္းငယ္မွ် ျပန္လွန္စာနာၾကည့္႐ႈျခင္းမရွိတဲ့ ကိုယ္က်ဳိးအတၱသာ မ်ားၿပီး မိမိတို႔ရဲ႕ အာဏာမ်ားကို အဆင့္ဆင့္ ေအာက္ဆံုးအေျခ ရယက ေတြအထိ ေမာက္မာသူမ်ားသာျဖစ္ပါေၾကာင့္။
ယခုေရးသားခ်က္မ်ားသည္ ကၽြႏု္ပ္တို႔ငယ္စဥ္က ေနခဲ့ရသည့္ ေအးခ်မ္းသာယာမႈမွ ၆၂ ခုႏွစ္အလြန္ ၾကံဳခဲ့ရသည့္ အက်ဥ္းမွ် အေၾကာင္းအရာမ်ားသာျဖစ္ၿပီး၊ ၈၈ အေရးအခင္း၊ ေ႐ႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး၊ နာဂစ္ေလမုန္တိုင္း ဒဏ္ခံကာလ အေျခအေနအတြင္း တပ္မေတာ္အစိုးရ၏ ေအာ့ႏွလံုးနာစရာမ်ား ထည့္သြင္းေရးသားထားျခင္း မပါ၀င္ေၾကာင္း။ ၎တို႔ကို စုေပါင္း အခ်က္အလက္မ်ားရွာေဖြ ေဟာေျပာေနသည္မ်ားကို ခနခန ၾကားရၿပီးျဖစ္သည္။ က်ေနာ္ ပင္စင္စားတလလွ်င္ ၁၁၀၀၀ က်ပ္ရတဲ့ လူတေယာက္အေနနဲ႔ ထပ္မံမခ်ဲ႕လိုပါေၾကာင္း က်န္ရွိေနသည့္အပိုင္းမ်ားမွာ လူတိုင္းသိၿပီးျဖစ္ၾကေၾကာင္း။
ေတာ္ေသးၿပီ။
ပင္စင္စား
ပင္စင္စားတစ္ဦး၏ ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈ ခံစားမႈအတိုအထြာမ်ား။
